Nedense bu aralar boş satırlara bakmakla geçiyor gecelerim.
Içimdekileri bir bir dökme çabasında bir elimde sigaram diğerinde kalemim.
Ayrılıkların ne kadar zor olduğunu biliyorum, insanların ne kadar göz yaşı döktüğünü, ne kadar kendi yalnızlıklarında acı çektiklerini çok iyi biliyorum.
Bir zamanlar hiç bitmeyecekmiş gibi görünenin bile sonu varmış.
Ne verilen sözlerin ne sevginin önemi kalmış.
Neden hayat bu kadar basitleşti?
Nerde o büyük aşklar sevgiler?
Etrafıma bakıyorumda bu bile moda haline gelmiş birşey olmuş. Zor olunca bırak,onu beğenmiyorum ... ee bırak, ailesi sorunlu.. eee bırak, yok beni aldatıyor yok bana fazla düşkün yok ilgi göstermiyor yok kıskanç yok bilmemne her zaman bir bahane, her zaman bir hikayenin sonu.
INanıyordum aşka sevgiye... herkezin bir eşi olduğuna, sevdin mi ölüme kadar olacağına ama şimdi ben bile neye inanacağımı şaşırdım. Seversin yetmez sevmezsin hissiz duygusuz olursun. Değer verirsin bilinmez, anlarsın ama görünmez, hayatımsın dersin ama bir gün yine biter.
Anladım ki beraberlik sevgiden öte arkadaşlıkmış. Anladım ki sevmekle insan bir gün kendisinin acı çekmesine yol açıyor, tıpkı benim yolum gibi.
Artık ağlayamıyorum bile, gözlerimden yaş gelmiyor, bu da içimin kuraklığı herhalde, bilmiyorum. Resimlerime bakıyorum o yüzü sürekli gülümseyen kız yok artık, nerde acaba? kimin kalbinle birlikti gitti.
Beni görmeden yaşayabilirmiş, ne güzel keşke bunu bende becerebilsem, insanlar nasıl bunu yapabiliyor nasıl sevdiği insandan kendini uzaklaştırıyor keşke bende öğrenebilsem.
Her ayrılığın bir tek ağlayan vardır. Biri bitirir biri ardından perişan olur. Biri hayatına hiç birşey olmamış gibi devam eder, diğeri her gördüğü şeyde kaybettiğini arar. Ne kadar adilmiş hayat dimi, ne kadar eşit.
Içimin acısını hissetmiyorum artık alıştım. Yüreğimin yanması canımı acıtmıyor artık, kül olup gitti tüm benliğim. Arkadaşım bile bugün nasılsın diye sormadı bana sadece sarıldı ve anlıyorum seni dedi, kim bilir belkide o da benim hissettiğimi bir zamanlar yaşamıştır, belki benim içimdeki fırtınalarda o da kendi fırtınasında savrulup gitmiştir.
Ilerde acı çekmek istemiyorum dedin, çektirmiyorum sana işte....... bana ait herşeyi unutacağından eminim, gün gelecek ismim bile hafızanda kalmayacak, hayatını istediğin gibi yaşayacaksın... bensiz, bizsiz......
Ama ben bunu yapabilecekmiyim bilmiyorum, çünkü söylediğim sözlerin gerçek anlamında seninle paylaşmıştım, kolaymı öyle unutabilmek. Kolaymı yaşamak, gülmsemek ve yeniden insanlara güvenmek.
Şimdi insanların neden sevmekten o kadar cok korktuğunu anlıyorum.....
Içimdekileri bir bir dökme çabasında bir elimde sigaram diğerinde kalemim.
Ayrılıkların ne kadar zor olduğunu biliyorum, insanların ne kadar göz yaşı döktüğünü, ne kadar kendi yalnızlıklarında acı çektiklerini çok iyi biliyorum.
Bir zamanlar hiç bitmeyecekmiş gibi görünenin bile sonu varmış.
Ne verilen sözlerin ne sevginin önemi kalmış.
Neden hayat bu kadar basitleşti?
Nerde o büyük aşklar sevgiler?
Etrafıma bakıyorumda bu bile moda haline gelmiş birşey olmuş. Zor olunca bırak,onu beğenmiyorum ... ee bırak, ailesi sorunlu.. eee bırak, yok beni aldatıyor yok bana fazla düşkün yok ilgi göstermiyor yok kıskanç yok bilmemne her zaman bir bahane, her zaman bir hikayenin sonu.
INanıyordum aşka sevgiye... herkezin bir eşi olduğuna, sevdin mi ölüme kadar olacağına ama şimdi ben bile neye inanacağımı şaşırdım. Seversin yetmez sevmezsin hissiz duygusuz olursun. Değer verirsin bilinmez, anlarsın ama görünmez, hayatımsın dersin ama bir gün yine biter.
Anladım ki beraberlik sevgiden öte arkadaşlıkmış. Anladım ki sevmekle insan bir gün kendisinin acı çekmesine yol açıyor, tıpkı benim yolum gibi.
Artık ağlayamıyorum bile, gözlerimden yaş gelmiyor, bu da içimin kuraklığı herhalde, bilmiyorum. Resimlerime bakıyorum o yüzü sürekli gülümseyen kız yok artık, nerde acaba? kimin kalbinle birlikti gitti.
Beni görmeden yaşayabilirmiş, ne güzel keşke bunu bende becerebilsem, insanlar nasıl bunu yapabiliyor nasıl sevdiği insandan kendini uzaklaştırıyor keşke bende öğrenebilsem.
Her ayrılığın bir tek ağlayan vardır. Biri bitirir biri ardından perişan olur. Biri hayatına hiç birşey olmamış gibi devam eder, diğeri her gördüğü şeyde kaybettiğini arar. Ne kadar adilmiş hayat dimi, ne kadar eşit.
Içimin acısını hissetmiyorum artık alıştım. Yüreğimin yanması canımı acıtmıyor artık, kül olup gitti tüm benliğim. Arkadaşım bile bugün nasılsın diye sormadı bana sadece sarıldı ve anlıyorum seni dedi, kim bilir belkide o da benim hissettiğimi bir zamanlar yaşamıştır, belki benim içimdeki fırtınalarda o da kendi fırtınasında savrulup gitmiştir.
Ilerde acı çekmek istemiyorum dedin, çektirmiyorum sana işte....... bana ait herşeyi unutacağından eminim, gün gelecek ismim bile hafızanda kalmayacak, hayatını istediğin gibi yaşayacaksın... bensiz, bizsiz......
Ama ben bunu yapabilecekmiyim bilmiyorum, çünkü söylediğim sözlerin gerçek anlamında seninle paylaşmıştım, kolaymı öyle unutabilmek. Kolaymı yaşamak, gülmsemek ve yeniden insanlara güvenmek.
Şimdi insanların neden sevmekten o kadar cok korktuğunu anlıyorum.....
