Ne yapacağını bilmeden yaşamak zordur oysa..
Şu yazıyı yazmak için saatlerce içindeki duyguları düşünmek ve seni nasıl bir boşluğun ele geçirdiğini farketmek.. Ne acıdır..
Oysa hayatına giren insanlara duymak istediği sözleri söylüyor ve duymak istemediğin sözleri duyuyorsundur.. Ama içini acıtmıyordur artık söylenenler.. Ne gururun kalmıştır, ne öz güvenin, ne aşkın, ne kederin.. Hayatını uzaktan uzağa yaşamak nasıl birşeydir oysa.. Sen o´sundur; sabah kalkarsın, kahvaltını yaparsın, okuluna gider, arkadaşlarınla vakit geçirir, bazen ağlar, bazen gülersin.. Hayatındaki insanlara onları sevdiğini söylersin ama bunu hiç içinden hissetmessin.. Ağlarsın ama yaşlar sadece gözlerinde kalır.. Bakarsın ama göremessin.. Dokunursun ama hissedemessin.. Sen o´sundur oysa.. Bunların hepsini yaşayan daha gencecik, hayatında upuzuun yıllar olan o´sundur.. Gerçekten sevmek istersin birini, güvenmek istersin.. Karşına geçip gözlerine bakıp seni sevdiğini söyler öyle içini okşayarak.. İşte tam o an, gözlerine bakıp söylemen gerekeni söyleyeceğin o ana kadar geçen zaman içinde gözlerine bakıp geçmişini, aşklarını, yalanlarını, insanlara zararlarını düşünürsün.. Nefret edersin bir anda ondan.. Bu bakışın bir gün çekileceği gelir aklına, donar kalırsın.. Ama söylemen gerek bir şey vardır.. "Bende seni seviyorum".. Oysa hiç içten hissetmiyorsundur bu duyguyu.. Karşında vurulup ölse canın yanmayacaktır.. Ağlayacaksındır ama gözlerinde kalcaktır yaşlar..
Hiç bir bebeği severken aklınızdan geçtimi ilerde neler yaşayacağı, ne kötü bir dünyaya sahip olacağı.. Eğer şanslıysa güçlü duracak ve mutluluk oyununda bir köşe kapıp devam edecektir bu alışılagelmiş düzene.. Bir şey bir gün kaybettirecektir ona tüm sahip olduğu duyguları.. Er yada geç.. Sonra oda o olucaktır bir gün.. Hayatından yüzlerce insan gelip geçecektir belki ama hiç birinde hissetmeyecektir gerçek aşkı, nefreti.. Çünkü bir gün hayat ona önce mutluluğu sunacaktır oda en dibine kadar yaşayacaktır. Ardından nasıl büyük bir acının geleceğini bilmeden.. Ve bir gün gelecektir o acı, ister istemez onuda yaşayacaktır en dibine kadar.. Ve bundan sonra yaşayacağı hiç bir mutluluk onu mutlu etmeyecek hiç bir acı canını yakmayacaktır.. Sahipsiz kalacaktır duygularıda benliği gibi..
Hıçkıra hıçkıra ağlamak hiç mutlu ettimi sizi ? İçinden bir parça kopuyormuş gibi hissetmek.. Neden ağlarki insan ? Oysa büyük acılar, üzüntüler değilmidir nedeni.. Hani o boğazınızın tam ortasını yakarak oturan, koca bir düğüm vardır ya. Konuşamazsınız, ağlayamazsınız, yutkunamazsınız.. Sadece canınız acır ya o an. O anın hiç bitmemesini hiç istediniz mi ? Gitmesin diye dualar ettiniz mi..
Ben ettim oysa.. Çünkü uzun zamandır gerçekten hissettiğim tek duygu bu.. Ne yediğim yemekten mutlu oluyorum, ne içtiğim sudan.. Oysa biliyorum hepsinin nasıl özel şeyler olduğunu, ve söylüyorum.. Söylüyorum çünkü belki söylersem bir gün gerçek olur, belki bir gün yeniden hissetmeye başlayabilirim diye bu duyguyu.. Hayatımdaki insanları mı aldatıyorum yoksa kendimimi bilmiyorum.. Geçen zaman bize en çok sabrı öğretiyor değil mi ? Oysa o hiç sabretmiyor bu an dursun biraz daha yaşansın bu mutuluklar demiyor.. Herkes herşeyin düzeleceğini söylüyor, söylüyor da o düzelene kadar geçen zamanın telafisinin nasıl yapılacağını biri çıkıp söylemiyor.. Şu içimde/içimizde kaybolan umutların yerine yenilerinin nasıl geleceğini kimse düşünmüyor.. Bu yüzdendir hıçkıra hıçkıra ağlamaya bile özlemim.. Mutluluğu çok denedim.. Ama hayat öyle büyük bir mutluluk yaşattıki bana ve ardından öyle bir acı.. Ne hissetsem tutmuyor işte yerini..
Ne dersiniz..
Büyük mutluluklar büyük hayatların mı bedeli ?
Yoksa hayat başlı başına acıların mı temeli ?
Aylin E. Bilgin
Ekim 2008
Şu yazıyı yazmak için saatlerce içindeki duyguları düşünmek ve seni nasıl bir boşluğun ele geçirdiğini farketmek.. Ne acıdır..
Oysa hayatına giren insanlara duymak istediği sözleri söylüyor ve duymak istemediğin sözleri duyuyorsundur.. Ama içini acıtmıyordur artık söylenenler.. Ne gururun kalmıştır, ne öz güvenin, ne aşkın, ne kederin.. Hayatını uzaktan uzağa yaşamak nasıl birşeydir oysa.. Sen o´sundur; sabah kalkarsın, kahvaltını yaparsın, okuluna gider, arkadaşlarınla vakit geçirir, bazen ağlar, bazen gülersin.. Hayatındaki insanlara onları sevdiğini söylersin ama bunu hiç içinden hissetmessin.. Ağlarsın ama yaşlar sadece gözlerinde kalır.. Bakarsın ama göremessin.. Dokunursun ama hissedemessin.. Sen o´sundur oysa.. Bunların hepsini yaşayan daha gencecik, hayatında upuzuun yıllar olan o´sundur.. Gerçekten sevmek istersin birini, güvenmek istersin.. Karşına geçip gözlerine bakıp seni sevdiğini söyler öyle içini okşayarak.. İşte tam o an, gözlerine bakıp söylemen gerekeni söyleyeceğin o ana kadar geçen zaman içinde gözlerine bakıp geçmişini, aşklarını, yalanlarını, insanlara zararlarını düşünürsün.. Nefret edersin bir anda ondan.. Bu bakışın bir gün çekileceği gelir aklına, donar kalırsın.. Ama söylemen gerek bir şey vardır.. "Bende seni seviyorum".. Oysa hiç içten hissetmiyorsundur bu duyguyu.. Karşında vurulup ölse canın yanmayacaktır.. Ağlayacaksındır ama gözlerinde kalcaktır yaşlar..
Hiç bir bebeği severken aklınızdan geçtimi ilerde neler yaşayacağı, ne kötü bir dünyaya sahip olacağı.. Eğer şanslıysa güçlü duracak ve mutluluk oyununda bir köşe kapıp devam edecektir bu alışılagelmiş düzene.. Bir şey bir gün kaybettirecektir ona tüm sahip olduğu duyguları.. Er yada geç.. Sonra oda o olucaktır bir gün.. Hayatından yüzlerce insan gelip geçecektir belki ama hiç birinde hissetmeyecektir gerçek aşkı, nefreti.. Çünkü bir gün hayat ona önce mutluluğu sunacaktır oda en dibine kadar yaşayacaktır. Ardından nasıl büyük bir acının geleceğini bilmeden.. Ve bir gün gelecektir o acı, ister istemez onuda yaşayacaktır en dibine kadar.. Ve bundan sonra yaşayacağı hiç bir mutluluk onu mutlu etmeyecek hiç bir acı canını yakmayacaktır.. Sahipsiz kalacaktır duygularıda benliği gibi..
Hıçkıra hıçkıra ağlamak hiç mutlu ettimi sizi ? İçinden bir parça kopuyormuş gibi hissetmek.. Neden ağlarki insan ? Oysa büyük acılar, üzüntüler değilmidir nedeni.. Hani o boğazınızın tam ortasını yakarak oturan, koca bir düğüm vardır ya. Konuşamazsınız, ağlayamazsınız, yutkunamazsınız.. Sadece canınız acır ya o an. O anın hiç bitmemesini hiç istediniz mi ? Gitmesin diye dualar ettiniz mi..
Ben ettim oysa.. Çünkü uzun zamandır gerçekten hissettiğim tek duygu bu.. Ne yediğim yemekten mutlu oluyorum, ne içtiğim sudan.. Oysa biliyorum hepsinin nasıl özel şeyler olduğunu, ve söylüyorum.. Söylüyorum çünkü belki söylersem bir gün gerçek olur, belki bir gün yeniden hissetmeye başlayabilirim diye bu duyguyu.. Hayatımdaki insanları mı aldatıyorum yoksa kendimimi bilmiyorum.. Geçen zaman bize en çok sabrı öğretiyor değil mi ? Oysa o hiç sabretmiyor bu an dursun biraz daha yaşansın bu mutuluklar demiyor.. Herkes herşeyin düzeleceğini söylüyor, söylüyor da o düzelene kadar geçen zamanın telafisinin nasıl yapılacağını biri çıkıp söylemiyor.. Şu içimde/içimizde kaybolan umutların yerine yenilerinin nasıl geleceğini kimse düşünmüyor.. Bu yüzdendir hıçkıra hıçkıra ağlamaya bile özlemim.. Mutluluğu çok denedim.. Ama hayat öyle büyük bir mutluluk yaşattıki bana ve ardından öyle bir acı.. Ne hissetsem tutmuyor işte yerini..
Ne dersiniz..
Büyük mutluluklar büyük hayatların mı bedeli ?
Yoksa hayat başlı başına acıların mı temeli ?
Aylin E. Bilgin
Ekim 2008