''Sana bir şarkı daha yapacağım
Adı unuttum seni olacak
Belki de kimseleri aramıyorum
Tanrım bu yaraları kim saracak”
Sonu gelmeyen bir masala beraber koyduk son noktayı. Teker teker kapattık mutlu günlerin sayfalarını… Sevgilerimizi kalbimize,kalbimizi içimize gömdük... Kalbimizin ne dediği kimin umurundaydı… Böyle olması gerekiyordu başkalarına göre. Böylesi bizim için en iyisiydi. Biz neden bunun farkında değildik. Eğer iyi olan buysa neden felç olmuştu sol yanımız? Gözlerim neden uykuya hasret kalmıştı? Ben neden yeniden sigaraya başlamıştım? Sen neden gülmüyordun eskisi gibi gözlerinle? Son sözümüzdü ; “BİTMEYECEK” demiştik… Ve bitmedi işte…
“Karşımda resmin duruyor
Günlerim sensiz geçiyor
Bir ömür böyle nasıl sürecek
Dayanamıyorum
Zaman nasıl hızlı geçiyor
Gözlerim dolu dolu oluyor
Saatlerce seni izlemeye doyamıyorum”
En yakınımdaki insan el olmuştun şimdi. Evde seni başkası bekliyordu. Yatağında bir başkası yatıyordu. Sana akşam yemeklerini O hazırlıyordu. “Canım” diyordu beklide sana. Cuma akşamları Taksim’de onunla geziyordun. Ve belki de sen ona “karıcığım” diyordun…
Bu masal da fazla sürmedi. Sen başrol oynayamayacak kadar beceriksiz birisin kabul et bunu. İşte bitiyor hayatında kim bilir kaçıncı hikâye. Yine başaramadın… “Bitiyor” dedin. “Bitkisel hayatımızdan o cıvıltılı günlerimize geri dönelim.” Hiçbir şey eskisi gibi değildi. Ben bile… Ve hiçbir şey eskisi gibi olamazdı zaten…
Geri geldin. Seni deli gibi özlerken yoktun. Yalnız ağladım geceleri. Yağmurda yalnız ıslandım. Tek başıma yaşadım seni. Taksim’de yalnız gezdim. Üşüdüm yazın ortasında. Sol tarafımda hep bir sızı taşıdım en içten kahkahamı attığımda. Ama seviyorum işte… Yapabileceğim bir şey yok… Bende özledim seni, eski günleri… Ama dedim ya hiçbir şey eskisi gibi değil ve olamaz… Kalbim sen diye bağırsa da mantığım buna el vermiyor… Affet…
“Şimdi kalbimi mi beynimi mi dinleyim
Anlamadım ki ben simdi neyleyim
Seni çıkarıp içimden atamıyorum
Hayır hayır ama artik olmaz
Bundan böyle yerin dolmaz
Seni çaldığın kalbime gömüyorum”
Sensiz belki de hiç gülmeyeceğim hayatımda. Bir daha “sen” olmayacak dünyamda. Ben artık kendi şehrimde yaşıyorum, kendi karanlık yalnızlığımda...
Adı unuttum seni olacak
Belki de kimseleri aramıyorum
Tanrım bu yaraları kim saracak”
Sonu gelmeyen bir masala beraber koyduk son noktayı. Teker teker kapattık mutlu günlerin sayfalarını… Sevgilerimizi kalbimize,kalbimizi içimize gömdük... Kalbimizin ne dediği kimin umurundaydı… Böyle olması gerekiyordu başkalarına göre. Böylesi bizim için en iyisiydi. Biz neden bunun farkında değildik. Eğer iyi olan buysa neden felç olmuştu sol yanımız? Gözlerim neden uykuya hasret kalmıştı? Ben neden yeniden sigaraya başlamıştım? Sen neden gülmüyordun eskisi gibi gözlerinle? Son sözümüzdü ; “BİTMEYECEK” demiştik… Ve bitmedi işte…
“Karşımda resmin duruyor
Günlerim sensiz geçiyor
Bir ömür böyle nasıl sürecek
Dayanamıyorum
Zaman nasıl hızlı geçiyor
Gözlerim dolu dolu oluyor
Saatlerce seni izlemeye doyamıyorum”
En yakınımdaki insan el olmuştun şimdi. Evde seni başkası bekliyordu. Yatağında bir başkası yatıyordu. Sana akşam yemeklerini O hazırlıyordu. “Canım” diyordu beklide sana. Cuma akşamları Taksim’de onunla geziyordun. Ve belki de sen ona “karıcığım” diyordun…
Bu masal da fazla sürmedi. Sen başrol oynayamayacak kadar beceriksiz birisin kabul et bunu. İşte bitiyor hayatında kim bilir kaçıncı hikâye. Yine başaramadın… “Bitiyor” dedin. “Bitkisel hayatımızdan o cıvıltılı günlerimize geri dönelim.” Hiçbir şey eskisi gibi değildi. Ben bile… Ve hiçbir şey eskisi gibi olamazdı zaten…
Geri geldin. Seni deli gibi özlerken yoktun. Yalnız ağladım geceleri. Yağmurda yalnız ıslandım. Tek başıma yaşadım seni. Taksim’de yalnız gezdim. Üşüdüm yazın ortasında. Sol tarafımda hep bir sızı taşıdım en içten kahkahamı attığımda. Ama seviyorum işte… Yapabileceğim bir şey yok… Bende özledim seni, eski günleri… Ama dedim ya hiçbir şey eskisi gibi değil ve olamaz… Kalbim sen diye bağırsa da mantığım buna el vermiyor… Affet…
“Şimdi kalbimi mi beynimi mi dinleyim
Anlamadım ki ben simdi neyleyim
Seni çıkarıp içimden atamıyorum
Hayır hayır ama artik olmaz
Bundan böyle yerin dolmaz
Seni çaldığın kalbime gömüyorum”
Sensiz belki de hiç gülmeyeceğim hayatımda. Bir daha “sen” olmayacak dünyamda. Ben artık kendi şehrimde yaşıyorum, kendi karanlık yalnızlığımda...