Yaşamın ağır izleri yansıyordu bakakaldığım aynaya…
Korkuyordum, bilinmezliklerimden yada bilipte kabul edemediklerimden … Hep ileri bakmalıydım. Çünkü her geriye döndüğümde, arkamda kalanların, sadece attığım adımların artık kaybolmaya yüz tutan izleri oluyordu….
Bazılarına saatler geçmezken bana nede çabuk geçiyordu zaman…
Nedensiz, sorgusuz, sualsiz … Büyüyordum…
Kimi zaman hüzünlerin içinde kaybolup sürekli duvarlara çarpıyor . Nereden geldiğini dahi anlamadığım mutsuzlukların, mutlulukla arasında köprü kurmaya çalışıyordum…Artık ne kadar becerebiliyorsam…
Kimi zamanda sebepsiz mutluluklara kapılıp oradan oraya koşturuyor, kendimi şanslı ilan ediveriyordum …Hayatın bana torpil yaptığını ve sanki o anki mutluluğumun ebediyen süreceğini düşünüyordum ahmakça…
Aldanmışlığımı anlamam uzun sürmüyor “sana şaka yaptım” dercesine karşımda gülüyordu hayat…İnancımı yitirmeye başladığım zamansa, tekrar tebessüm edeceğim, mutlu olacağım o kadar çok sebep çıkarıyordu ki karşıma, artık yaşamın bir yap-bozdan farklı olmadığını düşünmeme sebep oluyordu yaşadıklarım…
Hüzünler, mutluluklar, gözyaşları, haykırışlar, beklentiler, elde edişler, yitirişler…
Evet bunlardı yaşamımı oluşturan parçalar ve ben artık bu parçalardan tek birinin bile eksik olduğunda bir işe yaramayacağını biliyordum yaşamakta olduğum hayatın….
Ve o aynaya tekrar baktığımda aslında oraya yansıyanın ben değil, sadece korkularım olduğunu öğrenmiştim artık…
Kendimi görmek istediğim zaman artık aynaya değil sadece kafamı çevirip arkama bakmam gerektiğini anlamıştım…
Tıpkı, hiç umudumun kalmadığını düşündüğüm bir zamanda, “umudun” aslında "kendim" olduğunu anladığım gibi…
Anlamsız değil,aldığın tek nefes bile,
ne attığın adım, ne yaşadığın hikaye...
En ıssız zamanlarında
çaba göster ve bekle...
Duymasın varsın kimse
sen türkülerini söyle...
Yarın;
belki herşey olacağına varacak
kimbilir,belki de istediğin gibi olacak...
Umut;
beyaz,gelin gibi bir kısrak...
Kurtulsa zincirinden
rüzgarla,zamanla yarışacak...
Korkuyordum, bilinmezliklerimden yada bilipte kabul edemediklerimden … Hep ileri bakmalıydım. Çünkü her geriye döndüğümde, arkamda kalanların, sadece attığım adımların artık kaybolmaya yüz tutan izleri oluyordu….
Bazılarına saatler geçmezken bana nede çabuk geçiyordu zaman…
Nedensiz, sorgusuz, sualsiz … Büyüyordum…
Kimi zaman hüzünlerin içinde kaybolup sürekli duvarlara çarpıyor . Nereden geldiğini dahi anlamadığım mutsuzlukların, mutlulukla arasında köprü kurmaya çalışıyordum…Artık ne kadar becerebiliyorsam…
Kimi zamanda sebepsiz mutluluklara kapılıp oradan oraya koşturuyor, kendimi şanslı ilan ediveriyordum …Hayatın bana torpil yaptığını ve sanki o anki mutluluğumun ebediyen süreceğini düşünüyordum ahmakça…
Aldanmışlığımı anlamam uzun sürmüyor “sana şaka yaptım” dercesine karşımda gülüyordu hayat…İnancımı yitirmeye başladığım zamansa, tekrar tebessüm edeceğim, mutlu olacağım o kadar çok sebep çıkarıyordu ki karşıma, artık yaşamın bir yap-bozdan farklı olmadığını düşünmeme sebep oluyordu yaşadıklarım…
Hüzünler, mutluluklar, gözyaşları, haykırışlar, beklentiler, elde edişler, yitirişler…
Evet bunlardı yaşamımı oluşturan parçalar ve ben artık bu parçalardan tek birinin bile eksik olduğunda bir işe yaramayacağını biliyordum yaşamakta olduğum hayatın….
Ve o aynaya tekrar baktığımda aslında oraya yansıyanın ben değil, sadece korkularım olduğunu öğrenmiştim artık…
Kendimi görmek istediğim zaman artık aynaya değil sadece kafamı çevirip arkama bakmam gerektiğini anlamıştım…
Tıpkı, hiç umudumun kalmadığını düşündüğüm bir zamanda, “umudun” aslında "kendim" olduğunu anladığım gibi…
Anlamsız değil,aldığın tek nefes bile,
ne attığın adım, ne yaşadığın hikaye...
En ıssız zamanlarında
çaba göster ve bekle...
Duymasın varsın kimse
sen türkülerini söyle...
Yarın;
belki herşey olacağına varacak
kimbilir,belki de istediğin gibi olacak...
Umut;
beyaz,gelin gibi bir kısrak...
Kurtulsa zincirinden
rüzgarla,zamanla yarışacak...