Biliyorum yoksun ama neden olmadığın her şey burada yanı başımda...
Yoklukmuş bunun adı öyle diyorlar yaşadığım hiçlik aslında...Varla yok arası bir yer ne bu dünya ne öteki bir yer ki ne çıkılıyor ne giriliyor ne ziyaretçi ne görgü tanığı dedim ya hiçlik bu tam ortası.Düzelir belki dolar boşluklar doğar güneş parlar benim içinde yıldızlar belki gülümser,belki hayatı kaçarken hızla yakalarım ama biliyorum bu yaralar ebedi kalıcı bu yaşadıklarım hep kalacak hafızamda senin suretin gibi aşikar apaçık.Bir insanın hayatı bu kadar da zehir zindan edilmez bu kadar oynanılmaz ki bir ömür etkiledin yaşamını damganı vurup gittin demiyorum hafızamı silip gitseydin bile kendimden önce seni tanır her aynada kendimi değil seni görürdüm sanrım.Yokmuşsun öyle diyorlar olamayacak kadar uzakmışsın unutulmaya yüz tutan yüzler gibi hatırlanılamayacak kadar zamanın üzerinden geçtiği, bir anı bile olamazmışsın bu inkar niye insanlar bu kadar mı kör... Ben kendimi sende unuttum yaşayamıyorum... Sen varsın belki ama ben yokum sensizim kimsesizim kimseye sığınamıyorum....
Sen varken hiçbir liman almıyor beni kimse kucak açmıyor yüreğimdeki ağırlığınla,kimse gözyaşımı silmiyor ben sana ağlıyorum sen damlıyor gözlerimden damla damla...Geçecek biliyorum ne var ki geçmeyen durulacak yaralarım zamanla soğuyacak biliyorum ama ne bitecek ne unutulacak bir sır gibi ben gözlerimi her açtığım sabaha senin hayalinle uyanacağım her sarılan kolda sen sancağım bir gün ebedi alemin kapılarıda açılacak şu fani bedene işte o gün senle ben biz olacağız ilk defa son defa sonsuza kadar birlikte
Olamayacak kadar uzak bir avuntumu bu...
bu gece öyle bi içmişim ,
bir masadan bir masaya geçmişim,
anlamsızca her gülüşten sonra
senden bahsetmişim.
şöyle durup baktım tadı ekşi ışıklar,
yanımda tanımadığım o boş insanlar,
söyleyebileceğim tek kelimeyse;
" sakladım sana yalnızca dudaklarımı... "
Yoklukmuş bunun adı öyle diyorlar yaşadığım hiçlik aslında...Varla yok arası bir yer ne bu dünya ne öteki bir yer ki ne çıkılıyor ne giriliyor ne ziyaretçi ne görgü tanığı dedim ya hiçlik bu tam ortası.Düzelir belki dolar boşluklar doğar güneş parlar benim içinde yıldızlar belki gülümser,belki hayatı kaçarken hızla yakalarım ama biliyorum bu yaralar ebedi kalıcı bu yaşadıklarım hep kalacak hafızamda senin suretin gibi aşikar apaçık.Bir insanın hayatı bu kadar da zehir zindan edilmez bu kadar oynanılmaz ki bir ömür etkiledin yaşamını damganı vurup gittin demiyorum hafızamı silip gitseydin bile kendimden önce seni tanır her aynada kendimi değil seni görürdüm sanrım.Yokmuşsun öyle diyorlar olamayacak kadar uzakmışsın unutulmaya yüz tutan yüzler gibi hatırlanılamayacak kadar zamanın üzerinden geçtiği, bir anı bile olamazmışsın bu inkar niye insanlar bu kadar mı kör... Ben kendimi sende unuttum yaşayamıyorum... Sen varsın belki ama ben yokum sensizim kimsesizim kimseye sığınamıyorum....
Sen varken hiçbir liman almıyor beni kimse kucak açmıyor yüreğimdeki ağırlığınla,kimse gözyaşımı silmiyor ben sana ağlıyorum sen damlıyor gözlerimden damla damla...Geçecek biliyorum ne var ki geçmeyen durulacak yaralarım zamanla soğuyacak biliyorum ama ne bitecek ne unutulacak bir sır gibi ben gözlerimi her açtığım sabaha senin hayalinle uyanacağım her sarılan kolda sen sancağım bir gün ebedi alemin kapılarıda açılacak şu fani bedene işte o gün senle ben biz olacağız ilk defa son defa sonsuza kadar birlikte
Olamayacak kadar uzak bir avuntumu bu...
bu gece öyle bi içmişim ,
bir masadan bir masaya geçmişim,
anlamsızca her gülüşten sonra
senden bahsetmişim.
şöyle durup baktım tadı ekşi ışıklar,
yanımda tanımadığım o boş insanlar,
söyleyebileceğim tek kelimeyse;
" sakladım sana yalnızca dudaklarımı... "