Seni öperim, yüreğini de...
Eskilerin zemheri soğukları dediği ürkütücü ve umursamaz bir Ege gecesinden yazıyorum. Sana kavuşma mucizesine inanarak geçirdiğim iki yılın ardından ve bu mucizeyi gerçekleştiremeden ölmek korkusuyla... Bu seninle yeni bir yılı ikinci kez karşılayışımız. Yaşamın, kimilerinin yollarını garip bir rastlantıyla birleştirmesi bana hep bir parça tuhaf, biraz anlaşılmaz gelmiştir. Bu yüzden olsa gerek mucizelere inanışım.
Havanın yağmura dönecek gibi olduğu böyle akşamlarda yüzlerce, binlerce farklı hayatların yaşandığını düşünürüm zümrüt pırıltılı ışıkların aldatıcılığında. Gün kendini hoyratça akşamın koynuna bırakırken kıyı boyunca uzun yürüyüşler yaptığım zaman dilimlerimde ışıklar ardındaki başka yaşamların hangi kurmaca öyküleri gizlediğini düşünürüm ışıklar lacivert deniz üzerinde bir yakamoz şelalesine dönüşürken. Seni düşünürüm, seni görmeden ölmek korkusuyla...
Sana beni terketmek üzere olan, tüketilmiş, unutulmuş, vurdumduymaz bir İzmir gecesinden yazıyorum. Yeni bir yılı karşılamaya hazırlanırken gerçekleşmesini dilediğim bir mucizeyi erçekleştiremeden gidivermek korkusuyla...
İçinden kimi sevinç ve mutluluklarla, kimi hüzün ve ayrılıklarla geçip bitiği bizi de bitirdiği için mi, yoksa yeni bir yeniyi karşılamanın karşı konulmaz gerçekliğinden mi kaynaklanıyor bilinmez yeşil suni çam ağaçlarını, mağaza vitrinlerini, pencereleri,bahçeleri, büyük holding binalarını, küçük bakkal dükkanlarını,köprüleri,viyadükleri velhasıl takıp takıştıracak ne kadar yer bulduysak topunu yeni evlenmekte olan gelinlik kızı süsler gibi bezemeye başladık.. Bu ışıl ışıl, rengarek bezemeler gece yakamoz şelalesine dönüştüğünde daha da göz kamaştırıcı, baştan çıkarıcı bir hal alıyor bu Ege kentinde. Bu yüzden olmalı mucizelerle yüklü sevda masallarına inanışım…
Biliyor musun benim hiç bir Noel ağacım olmadı. Böyle bir geleneği benimseyen ve sürdüren bir aileden gelmediğimden olsa göz kırpıştıran yeni yıl ışıklarım, parlak yaldızlı gece karanlığında kayan yıldızlara benzettiğim yılbaşı süslerim de.. Doğal olarak hiç bir 31 Aralık gecesi saatin gongunun 24’dü vurduğu zamanlarda bir Noel Baba gelip kırmızı üzerine bembeyaz kar taneleri serpiştirilmiş rengarek kurdelaların şenlendirdiği ambalaj kağıtlarıyla sarıp sarmalanmış hediye paketlerimde.. . Büyümeyi reddeden çocuk yüreğim Noel Baba mucizesinin bir gün gerçekleşeceği umudunu hiç yitirmedi. Bazı gecelerde penceresi kendini denize vermiş bir yazlık ev yalnızlığında elimi ince tül perdelere uzatıp karanlığı kucaklamaya çalışırken karşımda sarıdan laciverde yüzlerce renkle menevişlenen bir Noel ağacının bana gülümsediğini hayal eder saatin gongunun yirmidördü vurmasını beklerdim.. Bir Hırıstiyan geleneği olduğunu bildiğim bu nedenle de bizim kültürümüze bir özenti gibi yapıştığını düşündüğüm bu gülümseme her yılbaşı gecesi anımsadığım bir hayalden öteye geçmedi. Yıllar öncesinin anneanneli –dedeli –torunlu kalabalık ve geniş ailesi gün günden bir yaprak dökümü misali git gide sofrada daha az tabak,tabakta daha az yemeğe dönüşmeye başlayalı beri bir Noel mucizesi beklemek dayanılmaz olmaya başladı benim için.. Buna bir mucizeyi gerçekleştirmeden ölmek korkusu de istersen.... Ya da özlemek de adına bir sevdanın sıcaklığını.. Özlemek de seni.. Ölmek korkusu de.. Ya da ürkütücü, umursamaz bir İzmir gecesi yalnızlığı..
Acaba akşamla birlikte göz kırpmaya başlayan Noel ağacının parıltılı ışıkları ile yalnızık arasında ne tür bir ilişki gizliydi? Onca bezeme, ışık, renk cümbüşü kimi yıldızlardan toplanmış kimi güneşi anımsatan bu süslemeler hangi yalnızlığı bir parça olsun azaltmak için? Bütün gök yüzü yıldızlarını avuçlarımda toplayıp bir ağacın dallarına asmak, koyu karanlık geceleri aydınlık kılma isteği miydi? Yakamozların bu yıl bir deniz şelalesine dönüşmesi bu yüzden mi?
Arkadaşlar, eş-dost bu 31 Aralık akşamı ne yapacağımı soruyorlar. Bir mucizeyi beklediğimi söylüyorum gülümseyerek. Gökyüzündeki havai fişekleri seyredip, yakamozlarla dans edeceğim, bir Noel ağacının pırıltısında hayaller kurup hüzünler giyineceğim...
Bu düşüncelerle mabedimin kapısının anahtarını çevirip eşssiz sukunetle başbaşa denize bakan pencerelerden gece serinliğini ciğerlerime doldurma isteği ağır basıyor. Tül perdelerin rüzgarla birlikte havalanışı bir yelkenlinin önümde uzanıp giden denizin lacivertinde süzülüşünü gibi geliyor bana.. Sigarama uzanıyorum ki;penceremin önünde ömrümde hiç görmediğim renklerle, tanımadığım binlerce renkle giydirilmiş bir Noel ağacı bahçemden pencereme doğru dallarını uzatmış bana gülümsüyor. Gerçek mi,hayal mi ikilemi arasında gidip geliyorum bir an.. Çocuksu bir sevinç kaplıyor yüreğimi ardından kahkahalarım sarıyor salonun dört bir yanını... Evet bu bir mucize. Bahçemde çocuk yüreğimde hayalini kurduğum kocaman,yeşilin bin bir tonunu yapraklarında gizleyen , gökkuşağı renkleri ile bezeli pırıltılı ışıkları göz kırparak beni merhabalayan bir Noel ağacı.. Kim bilebilir ? 31 Aralıkta saatin gongunun 24’ü vurduğu anda bir Noel Baba kırmızı yaldız ambalajı bembeyaz karlarla bezenmiş, kurdelaları rüzgarla kanatlanan bir hediye paketini Noel ağacımın altına bırakıverir.
Kim bilir belki de bir sevdanın kokusunu taşıyıverir yüreğime pencereme değen rüzgar…
Kim bilir belki de…
Hoşça kal
Seni öperim, yüreğini de...
Eskilerin zemheri soğukları dediği ürkütücü ve umursamaz bir Ege gecesinden yazıyorum. Sana kavuşma mucizesine inanarak geçirdiğim iki yılın ardından ve bu mucizeyi gerçekleştiremeden ölmek korkusuyla... Bu seninle yeni bir yılı ikinci kez karşılayışımız. Yaşamın, kimilerinin yollarını garip bir rastlantıyla birleştirmesi bana hep bir parça tuhaf, biraz anlaşılmaz gelmiştir. Bu yüzden olsa gerek mucizelere inanışım.
Havanın yağmura dönecek gibi olduğu böyle akşamlarda yüzlerce, binlerce farklı hayatların yaşandığını düşünürüm zümrüt pırıltılı ışıkların aldatıcılığında. Gün kendini hoyratça akşamın koynuna bırakırken kıyı boyunca uzun yürüyüşler yaptığım zaman dilimlerimde ışıklar ardındaki başka yaşamların hangi kurmaca öyküleri gizlediğini düşünürüm ışıklar lacivert deniz üzerinde bir yakamoz şelalesine dönüşürken. Seni düşünürüm, seni görmeden ölmek korkusuyla...
Sana beni terketmek üzere olan, tüketilmiş, unutulmuş, vurdumduymaz bir İzmir gecesinden yazıyorum. Yeni bir yılı karşılamaya hazırlanırken gerçekleşmesini dilediğim bir mucizeyi erçekleştiremeden gidivermek korkusuyla...
İçinden kimi sevinç ve mutluluklarla, kimi hüzün ve ayrılıklarla geçip bitiği bizi de bitirdiği için mi, yoksa yeni bir yeniyi karşılamanın karşı konulmaz gerçekliğinden mi kaynaklanıyor bilinmez yeşil suni çam ağaçlarını, mağaza vitrinlerini, pencereleri,bahçeleri, büyük holding binalarını, küçük bakkal dükkanlarını,köprüleri,viyadükleri velhasıl takıp takıştıracak ne kadar yer bulduysak topunu yeni evlenmekte olan gelinlik kızı süsler gibi bezemeye başladık.. Bu ışıl ışıl, rengarek bezemeler gece yakamoz şelalesine dönüştüğünde daha da göz kamaştırıcı, baştan çıkarıcı bir hal alıyor bu Ege kentinde. Bu yüzden olmalı mucizelerle yüklü sevda masallarına inanışım…
Biliyor musun benim hiç bir Noel ağacım olmadı. Böyle bir geleneği benimseyen ve sürdüren bir aileden gelmediğimden olsa göz kırpıştıran yeni yıl ışıklarım, parlak yaldızlı gece karanlığında kayan yıldızlara benzettiğim yılbaşı süslerim de.. Doğal olarak hiç bir 31 Aralık gecesi saatin gongunun 24’dü vurduğu zamanlarda bir Noel Baba gelip kırmızı üzerine bembeyaz kar taneleri serpiştirilmiş rengarek kurdelaların şenlendirdiği ambalaj kağıtlarıyla sarıp sarmalanmış hediye paketlerimde.. . Büyümeyi reddeden çocuk yüreğim Noel Baba mucizesinin bir gün gerçekleşeceği umudunu hiç yitirmedi. Bazı gecelerde penceresi kendini denize vermiş bir yazlık ev yalnızlığında elimi ince tül perdelere uzatıp karanlığı kucaklamaya çalışırken karşımda sarıdan laciverde yüzlerce renkle menevişlenen bir Noel ağacının bana gülümsediğini hayal eder saatin gongunun yirmidördü vurmasını beklerdim.. Bir Hırıstiyan geleneği olduğunu bildiğim bu nedenle de bizim kültürümüze bir özenti gibi yapıştığını düşündüğüm bu gülümseme her yılbaşı gecesi anımsadığım bir hayalden öteye geçmedi. Yıllar öncesinin anneanneli –dedeli –torunlu kalabalık ve geniş ailesi gün günden bir yaprak dökümü misali git gide sofrada daha az tabak,tabakta daha az yemeğe dönüşmeye başlayalı beri bir Noel mucizesi beklemek dayanılmaz olmaya başladı benim için.. Buna bir mucizeyi gerçekleştirmeden ölmek korkusu de istersen.... Ya da özlemek de adına bir sevdanın sıcaklığını.. Özlemek de seni.. Ölmek korkusu de.. Ya da ürkütücü, umursamaz bir İzmir gecesi yalnızlığı..
Acaba akşamla birlikte göz kırpmaya başlayan Noel ağacının parıltılı ışıkları ile yalnızık arasında ne tür bir ilişki gizliydi? Onca bezeme, ışık, renk cümbüşü kimi yıldızlardan toplanmış kimi güneşi anımsatan bu süslemeler hangi yalnızlığı bir parça olsun azaltmak için? Bütün gök yüzü yıldızlarını avuçlarımda toplayıp bir ağacın dallarına asmak, koyu karanlık geceleri aydınlık kılma isteği miydi? Yakamozların bu yıl bir deniz şelalesine dönüşmesi bu yüzden mi?
Arkadaşlar, eş-dost bu 31 Aralık akşamı ne yapacağımı soruyorlar. Bir mucizeyi beklediğimi söylüyorum gülümseyerek. Gökyüzündeki havai fişekleri seyredip, yakamozlarla dans edeceğim, bir Noel ağacının pırıltısında hayaller kurup hüzünler giyineceğim...
Bu düşüncelerle mabedimin kapısının anahtarını çevirip eşssiz sukunetle başbaşa denize bakan pencerelerden gece serinliğini ciğerlerime doldurma isteği ağır basıyor. Tül perdelerin rüzgarla birlikte havalanışı bir yelkenlinin önümde uzanıp giden denizin lacivertinde süzülüşünü gibi geliyor bana.. Sigarama uzanıyorum ki;penceremin önünde ömrümde hiç görmediğim renklerle, tanımadığım binlerce renkle giydirilmiş bir Noel ağacı bahçemden pencereme doğru dallarını uzatmış bana gülümsüyor. Gerçek mi,hayal mi ikilemi arasında gidip geliyorum bir an.. Çocuksu bir sevinç kaplıyor yüreğimi ardından kahkahalarım sarıyor salonun dört bir yanını... Evet bu bir mucize. Bahçemde çocuk yüreğimde hayalini kurduğum kocaman,yeşilin bin bir tonunu yapraklarında gizleyen , gökkuşağı renkleri ile bezeli pırıltılı ışıkları göz kırparak beni merhabalayan bir Noel ağacı.. Kim bilebilir ? 31 Aralıkta saatin gongunun 24’ü vurduğu anda bir Noel Baba kırmızı yaldız ambalajı bembeyaz karlarla bezenmiş, kurdelaları rüzgarla kanatlanan bir hediye paketini Noel ağacımın altına bırakıverir.
Kim bilir belki de bir sevdanın kokusunu taşıyıverir yüreğime pencereme değen rüzgar…
Kim bilir belki de…
Hoşça kal
Seni öperim, yüreğini de...
