Saatler hiç bukadar uzun gelmemisti...zaman hiç bukadar kararsiz...hiç bu kadar düsünceli geçmemisti.
Zil çaliyor "kos geç kaldik"...meger siralar sensiz ne kadar bosmus...sinif ne kadar sessizmis...okul yolu sensiz ne kadar uzunmus.
Meger ben sensiz ne kadar yanlizmisim...
Dayanmaliyim...dayanirsam belki ögrenirim...belki aci ögrenilmez ama unuturum...unutmasamda alisirim...
Bu defa düssemde emeklemeyi ögrenirim.
Hayat bize çok sey ögretti...paylasmayi, sevmeyi, üzülmeyi, deyer vermeyi ögretti.
Hayata karsi hep bir, karsi durmayi ögretti.
Simdi ise hayat bana sensizligi ögretiyor.
Sen gittiginden beri her sey cok zorlasti...anlamiyorum, kimse anlatmiyor...anlatmak istiyorum, kimse dinlemiyor.
Insanlar bakiyor ama görmüyor...dinliyor ama duymuyor,anlamiyor.
Hep bir seylerden korkarak yasamak...çogu zaman sadeçe yanlis anlasilmaktan korkmak...
Kendini rüzgarin esintisine birakmis bir kus gibiyim, hep bir arayis içindeyim.
Gülüsundeki siçakligi, gözlerindeki hayati ariyorum.
Bazen kendimi hayalerin ortasinda yakaliyorum.Deliriyormuyum ne?
Artik kendime bile fazla soru sormaktan korkar oldum, ya cevapsiz kalirsam...
Ya bende bu kosusturmada yanliz kalirsam korkusuyla.
Seni hep yüzünde bir tebesümle yakalardim, ne düsünürdün acaba?
Unutmak çok zor kardesim, unutulmak daha da.
Bir insan neden yoruldugunu bile bilmeden, neden oturup aglamak ister ki?
Nedenini bile bilmeden aglamak...Dogrusu kulaga hos geliyor...Peki ya yine nedenini acikliyamazsam?
Galiba hayatin istedigide bu...hatirlatmak istiyor değerini.
Aglatir...aglarken gözlerimizin nasil parladigini görmek icin...belki o isiktir onu aydinlatan.
Güldürür...günes kadar sicak gülüsümüzü izlemek için...belki o siçakliktir onu isitan.
Ve belkide aradigimiz anlam hayatin ta kendisidir.
[url="http://www.duygusuz.com/cikis.php?url=http://img523.imageshack.us/img523/7285/sonmolursunlb8.jpg"]
[/url]
Zil çaliyor "kos geç kaldik"...meger siralar sensiz ne kadar bosmus...sinif ne kadar sessizmis...okul yolu sensiz ne kadar uzunmus.
Meger ben sensiz ne kadar yanlizmisim...
Dayanmaliyim...dayanirsam belki ögrenirim...belki aci ögrenilmez ama unuturum...unutmasamda alisirim...
Bu defa düssemde emeklemeyi ögrenirim.
Hayat bize çok sey ögretti...paylasmayi, sevmeyi, üzülmeyi, deyer vermeyi ögretti.
Hayata karsi hep bir, karsi durmayi ögretti.
Simdi ise hayat bana sensizligi ögretiyor.
Sen gittiginden beri her sey cok zorlasti...anlamiyorum, kimse anlatmiyor...anlatmak istiyorum, kimse dinlemiyor.
Insanlar bakiyor ama görmüyor...dinliyor ama duymuyor,anlamiyor.
Hep bir seylerden korkarak yasamak...çogu zaman sadeçe yanlis anlasilmaktan korkmak...
Kendini rüzgarin esintisine birakmis bir kus gibiyim, hep bir arayis içindeyim.
Gülüsundeki siçakligi, gözlerindeki hayati ariyorum.
Bazen kendimi hayalerin ortasinda yakaliyorum.Deliriyormuyum ne?
Artik kendime bile fazla soru sormaktan korkar oldum, ya cevapsiz kalirsam...
Ya bende bu kosusturmada yanliz kalirsam korkusuyla.
Seni hep yüzünde bir tebesümle yakalardim, ne düsünürdün acaba?
Unutmak çok zor kardesim, unutulmak daha da.
Bir insan neden yoruldugunu bile bilmeden, neden oturup aglamak ister ki?
Nedenini bile bilmeden aglamak...Dogrusu kulaga hos geliyor...Peki ya yine nedenini acikliyamazsam?
Galiba hayatin istedigide bu...hatirlatmak istiyor değerini.
Aglatir...aglarken gözlerimizin nasil parladigini görmek icin...belki o isiktir onu aydinlatan.
Güldürür...günes kadar sicak gülüsümüzü izlemek için...belki o siçakliktir onu isitan.
Ve belkide aradigimiz anlam hayatin ta kendisidir.
[url="http://www.duygusuz.com/cikis.php?url=http://img523.imageshack.us/img523/7285/sonmolursunlb8.jpg"]
[/url]
