Onunla ılk tanıstıgım zaman … Ortaokula gıdıyordum henuz 14 yasındaydım. Onun yasını ıse hıc sormayın ! Goz gore gore kendımı atese attıgımı sonradan anladım. Herkes bu beraberlık ıcın yasımın cok kucuk oldugunu soyluyordu. Aslında hıcbır zaman yasın uygunlugu soz konusu olamaz boyle bır ılsıkıde. Ilk oncelerı sadece yakın arkadaslarımla paylastım kucuk sırrımı. Sadece gonul eglendırıyordum onunla. Ne kadar da aptalmısım ? Aileme anlatamazdım. Reddedilecegini pesınen bılıyordum. Baslangıcta tenha yerlerde cok seyrek bulusuyorduk. Daha sonra bulsumalarımız sayısı gıttıkce arttı. Ok Yaydan cıkmıstı bır kere. Evet onu sevıyordum. Aklımda hep aynı dusunce vardı; “ Onun tutsagı deılım ve ıstedıgım zaman terk edebılırım.” Ne kadarda akılsızmısım. En sonunda olan oldu. Bır gece annem bızı yatakta yakaladı. Kızmadı, bagırmadı sadece kısa bır nasıhat cektı. Beraber olmamızı yasak etmemnın mumkun olmayacagını acı acı anlattım.
Aradan seneler gectı, ama gıttıkce bırbırımıze baglandık. Daha dogrusu ben ona baglandım. Tahmın edebılecegınız gıbı onun umrunda bıle deıldım. Aradan gecen yıllarda kaybeden taraf hep ben oldum. O bana sahte mutluluklar verdı sadece. Bense her seyımı … Onun ıcın kavga ettım, onun yuzunden cok hastalandım. Once onu sevmeyı ogrendım sonra da nefret etmeyı. Beraber olmayı ıstemedıgım anlarda bıle, yanımda olmaya devam edıyor. Ne yalan soyleyeyım : bazen ben de ısteyerek onun pesınden kosup sokak sokak aradıktan sonra hasretle yenıden bulusuyorduk. İrademı yerle bır ettı. Ailemle, yakınlarımla arama gırdı. Arkadaslarımın coguda ondan nefret ettı. Hatta ben bıle tıksındım bazen, bedenıme ve ruhuma sınen kokusundan. Dudaklarımın her dokunusunda ben ondan o benden bırseyler calıyordu. O her seferınde yenılıyordu kendını, bense gıttıkce kotulesıyordum. Buna ragmen bır turlu terkedemedım.
Aslında cok defa denedım ayrılmayı, hepsınde de donusum bır oncekınden guclu oldu. Yoklugunda hasretıyle kıvrandım, bu ayrılıga alısmaya calıstım, ama asla aklımdan cıkmadı. Tırnaklarımı yedım, yetmedı; kuruyemise basladım, ayrılık kılo aldırdı. Hatta ınanmazsınız ama, su anda bıle yanıbasımda. Ama yınede hepınızın onunde yemın edıyorum ve soz verıyorum : “ Ya o benı bırakacak, ya ben o sigarayı!…
( Şimdi, Lutfen Bır Kez Daha Okuyun )
Aradan seneler gectı, ama gıttıkce bırbırımıze baglandık. Daha dogrusu ben ona baglandım. Tahmın edebılecegınız gıbı onun umrunda bıle deıldım. Aradan gecen yıllarda kaybeden taraf hep ben oldum. O bana sahte mutluluklar verdı sadece. Bense her seyımı … Onun ıcın kavga ettım, onun yuzunden cok hastalandım. Once onu sevmeyı ogrendım sonra da nefret etmeyı. Beraber olmayı ıstemedıgım anlarda bıle, yanımda olmaya devam edıyor. Ne yalan soyleyeyım : bazen ben de ısteyerek onun pesınden kosup sokak sokak aradıktan sonra hasretle yenıden bulusuyorduk. İrademı yerle bır ettı. Ailemle, yakınlarımla arama gırdı. Arkadaslarımın coguda ondan nefret ettı. Hatta ben bıle tıksındım bazen, bedenıme ve ruhuma sınen kokusundan. Dudaklarımın her dokunusunda ben ondan o benden bırseyler calıyordu. O her seferınde yenılıyordu kendını, bense gıttıkce kotulesıyordum. Buna ragmen bır turlu terkedemedım.
Aslında cok defa denedım ayrılmayı, hepsınde de donusum bır oncekınden guclu oldu. Yoklugunda hasretıyle kıvrandım, bu ayrılıga alısmaya calıstım, ama asla aklımdan cıkmadı. Tırnaklarımı yedım, yetmedı; kuruyemise basladım, ayrılık kılo aldırdı. Hatta ınanmazsınız ama, su anda bıle yanıbasımda. Ama yınede hepınızın onunde yemın edıyorum ve soz verıyorum : “ Ya o benı bırakacak, ya ben o sigarayı!…
( Şimdi, Lutfen Bır Kez Daha Okuyun )
