Ben aşkız durumayan bir insandım. Ve vakti zamanında yazdım. Bilgisayarımda da iyice gizledim. Ama artık paylaşmak istiyorum. ismini bir şiirden aldığım bu şiiri sizlerin beğenisine sunuyorum. Umarım beğenirsiniz geride kalmış bir aşkın hazin hikayesinin anlatıldığı bu nacizane sözleri....

SEVMEK KADAR ÖLMEKTE KADER

Ah yar dedim Büşra dedim
Kendimi ben esir ettim
Bir mağlubuyet bu
Ben kabul ettim
Neden bağlandım sana sanki
Neden geçtiysem hiç gereksiz o yoldan
Bir kabirmiş meğer zifiri
Duvarlar geliyor sağdan soldan
Ölüm çöker bir gün
Bu dünyanın kahrı biter
Sende benden kurtulursun
Bende aşk söner

Ama ne edem
Sensiz dünya malını
Sensiz geçen her bir dakikayı
Ne edem
Bir gül uzaksam
Dikeni batar
Kokusunu duymazsın hiç
Bana bu koyar

Hayat bir sisli yol
İlerisi görülmüyor
Yürümek pek zor
Birde âşıksan sen bitmişsin oğlum
Birde anan varsa arkanda
Sen bitmişsin oğlum
Kahrolan yalnız sen değilsin
Biten tek sen değilsin
Sadece kendi için yaşayamayan birisin
İsterdim kalbine ışık yakayım
İsterdim oturup senle ağlayayım
İsterdim savaşayım bir şey uğrunda
Sevdam yüreğimde gizli kaldı
Ben yıkıldım, anam ağladı
Namert yıkamazdı
Benimki mertlikti.
Yazık sevdam tükendi
Tükendi mi acaba
Bir ağıt mı bu yoksa
Sevmek kadar
Ölmekte kader

Kader kader ne kadar zalimsin
Sen bir bana birde Ferhat’a gülmedin
Ne ektiğim gülü bitirdin
Ne Ferhat’a su içirdin
Benim güllerim çiğnendi
Ferhat’ın adı unutuldu
Kader kader sen pek yamansın
Bize hiç mi gülmez
Hiç mi sevda kapısını açmazsın
..........


Kader mi acaba tek suçlu!......