Bu yazıya başlarken konunun içinden bir türlü çıkamıyorum ağlamalı mı gülmeli mi düştüğümüz hale!Ne acıdır ki böyle bir ikilemin içinde kalıyor ve duygularımı bastırmaya çalışarak yazıma başlıyorum.Aslında bunları yazmamın en büyük nedeni dün görmüş olduğum iki gurubun kavgası...Evet bu kavga... Bu iki grubun kavgasının ne önemi var diye kafanızda herhangi bir soru işareti kalmaması açısından sizlere bu vatandaşların bendeki izlenimini aktarayım;

Tam olarak 'bu ne perhiz bu ne lahana turşusu' denecek cinsten bir olay diyorum ben buna, aslında daha farklı isimlerle de niteledirmek mümkün lakin şu an aklıma gelebilecek en mantıklı deyim bu .Bundan çok değil bir hafta öncesinde millet olarak yaşadığımız bir acımız vardı 15 askerimiz malesef ki şehit oldu.İşte bu kavga eden iki gruptaki arkadaşlar bu olaydan sonra hep birlikte bağırıyorlar protesto ediyorlardı durdurun akan kanları,yeter artık analar ağlamasın diye haykırıyorlardı.Bunları söylerken yan yana kardeş kardeş hep birlikte hareket ediyorlardı.Peki ya dün ne oldu da herkes taşlarla,sopalarla,döner bıçakları,ekmek bıcakları ile birbine saldırdı!!! Anladığım kadarıyla orada dökülen kanlar herhangi bir anlam ifade etmiyor yada orada ölecek olan bir kişinin anasının yada babasının ağlayacak olmasının herhangi bir anlam yada önemi yok!!! Ben sadece şunu farkediyorum sadece felaketler toplumu olmayı biliyoruz.Normal bir zaman dilimi içerisinde sevgi dostluk arkadaşlık dayanışma bizlere çok uzak bir kelime....

Düşünsenize; tuttuğunuz bir futbol takımınız var o takımı çok seviyorsunuz sevginizi ifade etme yöntemi şu damarlarımı kessen kanım şu renk akar...Niye arkadaşım sağını solunu kesmeden bir yere zarar vermeden taraftar olamıyor musun?Yada birde şu açıdan bakalım adamın takımı şampiyonluğa oynuyor birde bizim tabirimizle ezeli rakibi var ikiside aynı puanda rakip takım maça giderken bir kaza oluyor ve bu takımın oyuncularının yarısı ölüyor diğer takım taraftarlarının yüzde doksanının kafasında tek bir ışık yanacaktır Oh be kurtulduk yahu bu adamlar yaşasaydı bizim şampiyonluk tehlikedeydi.Tabi onların anne babaları yok ya yada üzülecek aileleri yok ya normaldir nede olsa sadece futbolcular....Aranızda hayır ya öyle şey mi olur diye içinden geçiren arkadaşlarımın olacağınıda biliyorum ama biraz düşündüğünüzde bunun böyle olacağını pekala hepiniz biliyorsunuz.Çünkü biz futbol seyretmek yerine kavga etmeye giden bir toplumuz...

Mesela 17 Ağustos depremindede buna benzer bir sürü örnek verilebilir.Orada insanlar enkaz altındayken kimse din dil ırk mnezhep yada hangi futbol takımının taraftarı olduğuna bakmaksızın yardım etmeye çalıştı çabaladı.Yada şöyle söyleyeyim yaşayan arkadaşlarım az çok hatırlayabilirler hepimiz dışarıda yatmak zorunda kalmıştık bu esnada birbirini tanıyan tanımayan herkes birbiri ile yiyeceğini giyeceğini paylaştı parklarda çadırlarda kaldık.Ancak düşünsenize şimdi insanların bir pikniğe gittiğinde olanları..Öf ya baksana buradada insanlar varmış biz biraz daha uzağa gidelim.Evet kafadaki mantık bu.Şimdi bu felaketlerin hepsi geçti ya artık insanlar sen şu takımın taraftarısın diye birbirini vurup öldürebilir yada sen şu görüşü savunuyosun biz seninle aynı değiliz diye kavga edebilir.Çok merak ediyorum başımıza birşey gelmediği zamanlarda birlik ve beraberlik içerisinde yaşamayı ne zaman öğreneceğiz?

Birde olayın şu kısmı var yaş ortalamasına bakıyorum bacak kadar çocuklar birbirine ağıza alınmayacak küfürler ediyor.Hani analar ağlamasın diyen anne babalar çocuklarınıza vermiş olduğunuz eğitim bu mu oluyor şimdi?Siz çocuklarınızın ettiği küfürlere dur demeyi beceremezseniz siz çocuğunuzun eline kalem yerine oyuncak silah tutuşturursanız hem siz ağlarsınız hemde başkalarını ağlatırsınız.Ama yok ya siz bunların hiç birini ciddiye almayın tutuşturun çocukların eline silahları arkadaşını döven oğlunuzu tebrik edin rakip takıma küfrettiğinde aferin demeye devam edin nasıl olsa bigün o da dayak yiyecektir.Belkide bir kavga esnasında kim vurduya gidecektir kim bilir?Ama sakın sonradan başkalarını suçlamayın onu bu şekilde yetiştiren sizsiniz!!!

Ama yok şimdi geçelim bütün bu detayları bunların hiç birinin bir önemi yok nasıl olsa başımıza yeni bir felaket geldiğinde biz bütün dünyaya birlik beraberlik içerisinde olduğumuzu gösteririz.Çünkü biz felaketler dışında toplum olmayı beceremeyiz

Emeğine yüreğine sağlık Yılmaz malesef biz bu dediğini sürekli yapıyoruz.
Yani kardeşliği değil düşmanlığı esas alıyoruz. Ancak bir felaketle yüzyüze geldiğimizde birbirimize
bağlanıyoruz. Demek ki sürekli başımıza felaketler gelmeli birileri hergün ölmeliki biz sürekli bir arada olup birbirimize destek olalım .
Yanı kısaca bizim dostluğumuz bizim bir birimize bağlılığımız kan döküldükçe birileri öldükçe aklımıza geliyor ve gelecek malesef tabiki malesef ....

Tespitler tam yerinde ve anlaşılır olmuş , özelliklede son söz . Biz dünyaya kendimi ancak ve ancak felaketlerden sonra gösterriz .

Yüreğine sağlık güzel insan ...

Sevg ...