Merhaba Çocuk;
Sana ilk ve son kez yazıyorum. Okuduğunu anlamayacağını, anlasan da umursamayacağını bilerek. Benim için ifade ettiğin şey tam olarak hayal kırıklığı…Senin için sarf ettiğim çabayı hayal ediyorum ve ne yazık ki ; iyiyi, güzeli, doğruyu sana öğretememiş olduğum gerçeğini görüyorum. İçimde yarattığın acıyı tahmin bile edemezsin. Ne zamandır insanların emeklerini hiçe saymaya başladın ? Ne zamandır herkes kötü sen iyisin ? Ben sana adap, usul nasıl bir şeydir öğretemedim mi ? Farklı fikirlere değer vermeyi, insanları insan oldukları için sevebilmeyi, senin için uğraşanları hiçe saymamayı yada hepsini toparlayayım ben sana adam olmayı öğretemedim mi ? Demek ki öğretememişim , yanlış anlama problemim seninle değil kendimle, bu kadar başarısız olduğumu görmek yada kabul etmek işime gelmiyor.


‘’ Bu dünya, senden olmayanlarla hoştur. Onların sana verdiği ilimlerle, kıymetlerle, gönüllerle hoştur. Sadece senin gibiler değil, senden olmayan da çok yaşasın ki, sen de yaşa. Hele bir de onun gözüyle gör şu fani dünyayı. Herkes beyaz olsa, o zaman beyazı fark edemezsin ki. Değil mi? Ve yahut da siyah. Beyaz en güzel siyahta belli eder kendini. Beni ben yapan yegane şey, benden olmayandır. O yoksa, sen de yoksun. Ne anlamın kalır ne rengin belli olur, ne de tadın.’’


Bunun üzerine başka cümle kurmak abesle iştigaldir. Var git yolun açık olsun. Her şeye rağmen bütün emeklerim sana helal olsun…