2010 yılının Ocak ayında geldi o...Hem çalıştığım yere hem kalbime...İlk defa görmeme rahmen tuhaf bir sıcaklık sardı beni.2 yıl önce sözlenmiştim olmamıştı ayrılmıştım.Artık daha da dikkatli davranmam gerekirdi...Kendimi hep onu izlerken buluyordum.Ama dedim ya düşünüp davranmalıydım.Köy yerinde yaşayan bir kızdım ve bir defa sözlenmiştim.Kendimi de biliyordum ki sevmeyi özlemiştim.Kendi kendime son bir şansın var dedim onu seçtim.Onu sevmeli aşık olmalıydım.23 yaşındaydım o 28.Evlilikle biticek bir ilişki olmalıydı.Biraz zor oldu ama tanıştık.Konuştuk.İkimizinde beklentileri aynıydı aslında.Son bir defa sevmek evlenmek mutlu olmak.6. ayımızda bir yüzükle geldi bana.İş yerinde bulduk birbirimizi orda olmalıydı o an demiş...Şaşırmadım aslında.Bekliyordum.Hemen kabul ettim.Ondan önce çok çektim ve artık mutlu olmayı hakettiğimi düşünüyordum.Temmuz ayında nişanımız oldu.İnanamamıyordum mutluydum sorun yoktu.Çok seviyor seviliyordum.Hemen evimizi hazırlamaya başladık.Haziran ayında düğünümüz vardı.Arada kavgalarımız tartışmalarımız oluyordu.Yanyana çalışıyorduk hemen unutuyoduk.Evimizi hazırlarken zaman su gibi geçti.Mart ayında nikah yapıcaktık işten ayrılıcaktım.15-16 Mart nikah işlemleriyle uğraştık bitirdik.Artık 1 imza kalmıştı.Hayalini kurduğumuz mutlu sonumuza gelmiştik.Sonunda gerçek sevgiyi mutluluğu bulmuştum.16 Martta evimize gittik.Beraber yaşlanacağımız eve.Sabah işe gittiğimizde çok mutluyduk.Herkeze anlatmak istiyordum.Sonunda bende mutluluğu bulmuştum.Herkezi nikahıma çağırdım bütün arkadaşlarımı.Bugun için nikahım olacaktı.Ama olmadı.Ailesine benim hakkımda gelen sır gibi bir telefonla attı beni.Yıkıldım.Artık ne bir beklentim ne umudum var.Anladım ki mutluluk bana haram.Bana 1 defa sormadılar bile kim aramış olabilir doğruluk payı var mı diye sormadılar.O çok sevdiğim taptığım adam beni savunamadı.Ezdi geçti...Gururumu...Aşkımı...Herşeyimi ezdi geçti.Onlar böyle şeyleri kaldıramazlarmış ailesi ya o kız ya biz demiş.Onları seçti.Beni attı arkasına bile bakmadı...Sevmiyorum dedi telefonlarını kapadı.Biranda bereber aylarca uğraşıp kurduğumuz yaşlanmayı hayal ettiğimiz evimizi bile dağıttı.Şimdi gidiyor.Memleketine gidecekmiş pazartesi sabahı.Bir yanım aşık canım acıyo diğer yanım nefret ediyor.Şimdi ne yapıcam onsuz bilmiyorum son bir defa görmeyi sarılmayı bile çok gördü bana.Onu çok seviyorum bir daha hiç göremeyeceğimi düşündükçe ölüyorum...Ama artık şunu çok iyi biliyorum aşk gerçek değilmiş...