Seni seviyorum….

Evet bu iki kelime ve yine ben… Hani şu kapıdan kovup bacadan giren cinsden…
Yüreğime anlatamadım bi türlü gidişini.... Onca zaman geçti ama bitmedi sevgisi…sen olmazsan aşk olmayacak çok iyi biliyor.
Hani bi arasan diyorum bazen…. Yada ben aramaya cesaret edebilsem..
Alıyorum elime telefonu sesini dinleyip kapatırım diyorum ama olmuyor…
Bu aralar karamsarım ben…Ne zaman bi düğün davetiyesi görsem , İkimizin adı asla yazmıcak diye oturup ağlıyorum…Ama merak etme kimselere göstermiyorum.



Biliyorum Bu rol hiç yakışmadı bana ..
İçinden gelmeyerek gülmek , yada zayıf olugunu anlamasınlar diye güçlüymüş gibi yapabilmek….Zor geliyor….Ama alışırım zamanla…Yani öyle umuyorum..
Biraz önce resimlerimize baktım,söylediklerini hatırladım , suanki halinle kıyasladım.
Ve suna karar kıldım , sen benden daha iyi oyuncu çıktın…

Yoruldum..
Unutamamın yükü unutulmanın acısından daha büyükmüş oysa ..!
Anlamasına anladımda Sensizliğe alışmak için ne yapmam gerek bitürlü bulamadım...

Kaçan sen kovalayan ben...
Bi ömür böylemi sürecek?
Ve çok merak ediyorum Bu can acısı ne zaman dinecek?
Benim seni unutmam için gözyaşlarıyla geçireceğim kaç yılım gerek?