Bütün alışkanlıklarım senmişsin…
Hayatım ise;
Alışkanlıklardan ibaretmiş.
Çok uğraştım hayatımdan çıkarmak için
Olmadı… Çıkmadın… Çıkmadınız…
Şimdi karanlık kuyulardayım,
Nerde beni saran, bırakmayan alışkanlıklarım?
Nerdesin sen… ?
Oysa bir zamanlar tenime hapsolmuştun
Çıkmıyordun, kazınmıyordun.
Hani çıkmama kararı almıştın?
Hani senden başka kimsenin hükmü yoktu?
Yakıyordun her sabah,
Kırıyordun her mevsimde,
Yaralıyordun her yeni ömürde…
Ve sen her zaman
Kendini yeniliyordun…
Ey var olmayan!
Şimdi hangi ölümlerdesin?
Ey kana susamış sevgi avcısı!
Hangi kavgadasın?
Hangi var olanın şuurunu alıp
İdam sehpasını itmeye hazırlanıyorsun?
Vakit tamam!
Hazırlan!
Bir sigara dumanı gibi dağılmaya hazır mısın?
Sonbahar yaprakları gibi toprak olmaya ya?
Vakit tamam!
‘senle bir bütün olabilirdik
Hoşça kal gözümün nuru… Hoşça kal!’
1.2.3…
Çektim yüreğimin ipini, bitti!
Hissettin mi? Dur yâda hissedebildin mi?
Yorumsuz bir hayat bensiz kaldı
Ne kadar umurundaysa!
Kulağını çınlatan bir kişiden mahrum kaldın,
Yazık!
Anlamadığım tek şey;
Sen mi beni terk ettin?
Yoksa
Ben mi seni öldürdüm?
