Yapma Be Adam!
Yapma be adam yapma! Şimdi gidilir mi? Tam demlenirken kalbimizin üstünde aşk bırakılıp gidilir mi?
Yapma Be Adam!
Mecburiyet sorumluluk hayat gailesi neler sayabilir insan gitmek için ve hiçbiri nasıl da yakışmaz aşkın yanına! Aşk; tek başına bir sözcük gibi dursa da yanımızdayken anlam kazanır.
Sen gidiyorsun ya ayağımın altındaki toprak kayıyor. Üstüme çöküyor şu koca dünyanın bütün gailesi kaldıramıyorum sensizliği.
Yapma be adam yapma! Şimdi gidilir mi? Daha sevişecektik! Tenlerimizin kokusu karışacaktı birbirine sıcağa falan aldırmadan bir geceliğine de olsa sarılıp uykuya dalacaktık.
Sofrayı yeni toplamıştım daha kahvemizi pişirmiştim. Heidegger’i konuşacaktık hani Foucault’u anlatacaktın. Doğruyu söylemeyi tartışacaktık. Kaç yazar geçecekti soframızın yanından nelere gülecektik şimdi gidilir mi?
En sevdiğin yemeği sofrada bırakır gibi en sevdiğin yüzüğün parmağından çıkıp denize düşmesi gibi kendi doğurduğun çocuğu kucağına alamamak gibi dilinin ucunda duran ama hatırlayamadığın bir kelime gibi şimdi çıkıp gidilir mi?
Yapma be adam yapma! Tanrı bile razı gelmedi gitmene. Temmuz sıcağında alev alev kavrulurken ortalık sen kapıdan çıkar çıkmaz parçalandı gökyüzü. Şimşekler çaktı fırtına koptu. Gökyüzü başımıza yıkıldı. Yağmur gibi değildi üstelik sel oldu aktı. Sen yukarıdan gelen mesajı anlayabildin mi?
Gitmeye hiç yakışmayan bir vakitte ayrıldın buradan. Daha neler paylaşacaktık oysa daha neler anlatacaktım. Doyamamıştım daha soracaklarım vardı!
Sen gidince bu şehir değişiyor gözümde. Boğaz kayboluyor deniz kuruyor. Çorak kurak bir toprak parçasına dönüşüyor koca İstanbul! Tadı kalmıyor İstiklal’in Bağdat Caddesi’nin Nişantaşı’nın Anadolu Feneri’nin…
Yapma be adam yapma! Şimdi gidilir mi? Koynuna saklanacaktım senin yaşamın bütün dertlerinden uzaklaşıp kaybolacaktım. Aşkın kıyısında bir duble rakı yanında efkarlı bir türkü tutuşturup dudağıma sana her gün olduğu gibi yeniden aşık olacaktım. Şimdi gidilir mi? Yapma yahu!
Yapma be adam yapma! Şimdi gidilir mi? Tam demlenirken kalbimizin üstünde aşk bırakılıp gidilir mi?
Yapma Be Adam!
Mecburiyet sorumluluk hayat gailesi neler sayabilir insan gitmek için ve hiçbiri nasıl da yakışmaz aşkın yanına! Aşk; tek başına bir sözcük gibi dursa da yanımızdayken anlam kazanır.
Sen gidiyorsun ya ayağımın altındaki toprak kayıyor. Üstüme çöküyor şu koca dünyanın bütün gailesi kaldıramıyorum sensizliği.
Yapma be adam yapma! Şimdi gidilir mi? Daha sevişecektik! Tenlerimizin kokusu karışacaktı birbirine sıcağa falan aldırmadan bir geceliğine de olsa sarılıp uykuya dalacaktık.
Sofrayı yeni toplamıştım daha kahvemizi pişirmiştim. Heidegger’i konuşacaktık hani Foucault’u anlatacaktın. Doğruyu söylemeyi tartışacaktık. Kaç yazar geçecekti soframızın yanından nelere gülecektik şimdi gidilir mi?
En sevdiğin yemeği sofrada bırakır gibi en sevdiğin yüzüğün parmağından çıkıp denize düşmesi gibi kendi doğurduğun çocuğu kucağına alamamak gibi dilinin ucunda duran ama hatırlayamadığın bir kelime gibi şimdi çıkıp gidilir mi?
Yapma be adam yapma! Tanrı bile razı gelmedi gitmene. Temmuz sıcağında alev alev kavrulurken ortalık sen kapıdan çıkar çıkmaz parçalandı gökyüzü. Şimşekler çaktı fırtına koptu. Gökyüzü başımıza yıkıldı. Yağmur gibi değildi üstelik sel oldu aktı. Sen yukarıdan gelen mesajı anlayabildin mi?
Gitmeye hiç yakışmayan bir vakitte ayrıldın buradan. Daha neler paylaşacaktık oysa daha neler anlatacaktım. Doyamamıştım daha soracaklarım vardı!
Sen gidince bu şehir değişiyor gözümde. Boğaz kayboluyor deniz kuruyor. Çorak kurak bir toprak parçasına dönüşüyor koca İstanbul! Tadı kalmıyor İstiklal’in Bağdat Caddesi’nin Nişantaşı’nın Anadolu Feneri’nin…
Yapma be adam yapma! Şimdi gidilir mi? Koynuna saklanacaktım senin yaşamın bütün dertlerinden uzaklaşıp kaybolacaktım. Aşkın kıyısında bir duble rakı yanında efkarlı bir türkü tutuşturup dudağıma sana her gün olduğu gibi yeniden aşık olacaktım. Şimdi gidilir mi? Yapma yahu!