Sevgili için ölmek kolaydır; asıl zor olandır onun için yaşamak, demişti hocam bana.
Çok zordur Sevgili için yaşamak!.. Ama zor olduğu kadar da güzeldir. Zevk alırsınız zor olanı yaşamaktan –bilenleredir sözüm-. Hatta daha da çok zorluk istersiniz, sıkıntı istersiniz şair gibi:
Yârâb belâ-yı aşk ile kıl âşinâ beni
Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ beni”
Ahh, yaşamak!..
Sevgili’nin düşüncesiyle geçen her an paha biçilmez bir kıymettedir. Onun içindir ki Sevgili olmalı her sözde, her fiilde ve her yerde… O’nun hüznünü taşımak… O’nun heyecanıyla, derdiyle yaşamak…
Ahh, Sevgili!..
Evet dostlar! Dertli olmak zordur. Ama güzeldir dert. İkbal diyor ya:
Aşk öyle bir yangındır kiAşıkın içini yakar kavurur da aşık
Hala;”Daha ateş yok mu?” diye bağırır.
Şimdi bu nokta da: “Senin için ölmeyi göze alırım” sözü ne kadar basit bir söz değil mi?
Senin için kolaya kaçarım manasına gelen bu söz ne kadar abes değil mi?
Demek gerekmez mi: “Senin için yaşamayı göze alırım/aldım.”
Yaşamak zordur O’nun derdiyle, acısıyla… Katlanmak zordur çilelere… Hele bir cefa çekmeli. Cefa çekmeli ki aşkımız aşk olsun.
Cefasız sefa istersek hakikaten bize aşk olsun. Ölünce ne çile kalır ne de dert. Onun içindir ki ölüm kolaya kaçmaktır. Zor olandır yaşamayı seçmek. Derdi, çileyi, hüznü göze alıp yaşamalı ve haykırmalı:
“Senin için yaşamayı göze aldım Sevgili!..”
