Belki de herkesten sakladığım yanımı çıkardım bu gece kağıda kaleme satırlara ve önüme dizdim tüm isyanlarımı..
Yorgun bir İstanbulun içindeyim şimdi. Senin yanında olmayışıma kızma..
Sonsuzluğu hayal ederken sonuna geldik, daha kıyısına bile ulaşamadan. Bırak boşver diyorum açamadığın kilitle uğraşmayı. Daha içinde açamadığın çok şeyler var..
Yağmur yağar ve diner fırtınalarımın haykırışı. Yine de devam eder, gün ışığına çıkamayan hayatın, ruhuma yansıması. Kırılır canımın camları.
Buz olur, paramparça olur yalnızlığım...
Bilincimin parçalanma sınırında avuçlarıma akan hayallerimin sonsuz kayboluşudur aslında...
Hep bir yarım kalmış nefeslerim, elvedalarımın arkası yitik bir uçurtma gibi, gidecek hep bir durağım, beni güldürecek bir yürek hep var olmuş...
Hala ordasın biliyorum, hala oradaki varlığımla, gözlerini yumup uykularına beni alırken ben sadece rolüm gereği davranıyorum, ara ara usanıyorum sensizlikle ama
Rolüm aynı..
Sen aynı...
Bense farklı...
Şimdi yazsam da seni sayfalar dolusu, hiç tükenmeyecek yokoluşundaki söyleyeceklerim unuttum gitti.
Umursamasam da sarılacaksın başkalarına. Elbet koymaya çalışacaksın yerime birilerini.
batmamak için çabalayacaksın ama nafile...
Rüzgarda savrulan yağmur damlaları gibi savruluyor beynimde sözler, kelimeler...
Geride kalan yılların bende bıraktığı amansız izleri.
Yalancı hayallerimde bitti artık. Kendimi kandıracağım hayallerimde bitti. İşte burdayım. Kendimle hesaplaşmadayım.
Yorgun bir sevdanın anlamını taşımıyorum ki yüreğimde.Taşıdığım bir ömre bedel yaşanan, yüzümde ağaran vuslatın resmi sadece.
Görüpte fark edemediğin ayrılıkları ayaklarımın altında çiğnerken hissedemediğin karmaşık bir resimdir o ağıtlar..
Şimdi gidişim derin zamanlara vurulmuş kelepçe gibi.Yüzümde çözümü zor bilmecelerim var.
Enginliğin, derinliğin esrarı var bakışlarımda. İçimde uykusu olmayan geceler var benim...
Şimdi artık ne yazdır ne de kıştır benliğimiz . Adı olmayan bir mevsimdeyiz. Sevda mevsimi üzerini ateşlerle yakarken, usul usur üşüyorum. Ve canımı acıtmıyor bu mevsimsizlik. Üzerime benliğimi alıp yürüyorum ve yağmur altında şarkılar söylemeye gidiyorum her sabah.
Yağdıkça yağmur, yüzümdeki yorgunluğu kimse fark etmiyor. Saklıyorum aslında kendimi yağmurda. Geceden yorgun düşmüş bedenim her sabah yağan yağmurda yeniden hayat bulmakta..
Tatlı bir yel gibi esen geçmişimin kırık dökük adımlarını unutmak için yürüyorum artık. Sessizliğimi boğan sessiz çığlıklarımı yutkunarak başımı kaldırıp ötelere bakarak yürüyorum..
Mesafeler uzun, yüreğimde sevdamın damlaları ve ben yeni hayallere kapılmış bir şekilde gidiyorum. Ruhunun paramparça olmuş yokluğunda hala isminin derin ve sırlı ıssızlığını yaşıyorum.
Yürüdüğüm bütün sokaklarda masumluğum kucaklıyor ruhumu, hayallerim dalıyor ve gün batıyor.
Yeniden doğacağım biliyorum, biten her gün batımında...
__________________
Yorgun bir İstanbulun içindeyim şimdi. Senin yanında olmayışıma kızma..
Sonsuzluğu hayal ederken sonuna geldik, daha kıyısına bile ulaşamadan. Bırak boşver diyorum açamadığın kilitle uğraşmayı. Daha içinde açamadığın çok şeyler var..
Yağmur yağar ve diner fırtınalarımın haykırışı. Yine de devam eder, gün ışığına çıkamayan hayatın, ruhuma yansıması. Kırılır canımın camları.
Buz olur, paramparça olur yalnızlığım...
Bilincimin parçalanma sınırında avuçlarıma akan hayallerimin sonsuz kayboluşudur aslında...
Hep bir yarım kalmış nefeslerim, elvedalarımın arkası yitik bir uçurtma gibi, gidecek hep bir durağım, beni güldürecek bir yürek hep var olmuş...
Hala ordasın biliyorum, hala oradaki varlığımla, gözlerini yumup uykularına beni alırken ben sadece rolüm gereği davranıyorum, ara ara usanıyorum sensizlikle ama
Rolüm aynı..
Sen aynı...
Bense farklı...
Şimdi yazsam da seni sayfalar dolusu, hiç tükenmeyecek yokoluşundaki söyleyeceklerim unuttum gitti.
Umursamasam da sarılacaksın başkalarına. Elbet koymaya çalışacaksın yerime birilerini.
batmamak için çabalayacaksın ama nafile...
Rüzgarda savrulan yağmur damlaları gibi savruluyor beynimde sözler, kelimeler...
Geride kalan yılların bende bıraktığı amansız izleri.
Yalancı hayallerimde bitti artık. Kendimi kandıracağım hayallerimde bitti. İşte burdayım. Kendimle hesaplaşmadayım.
Yorgun bir sevdanın anlamını taşımıyorum ki yüreğimde.Taşıdığım bir ömre bedel yaşanan, yüzümde ağaran vuslatın resmi sadece.
Görüpte fark edemediğin ayrılıkları ayaklarımın altında çiğnerken hissedemediğin karmaşık bir resimdir o ağıtlar..
Şimdi gidişim derin zamanlara vurulmuş kelepçe gibi.Yüzümde çözümü zor bilmecelerim var.
Enginliğin, derinliğin esrarı var bakışlarımda. İçimde uykusu olmayan geceler var benim...
Şimdi artık ne yazdır ne de kıştır benliğimiz . Adı olmayan bir mevsimdeyiz. Sevda mevsimi üzerini ateşlerle yakarken, usul usur üşüyorum. Ve canımı acıtmıyor bu mevsimsizlik. Üzerime benliğimi alıp yürüyorum ve yağmur altında şarkılar söylemeye gidiyorum her sabah.
Yağdıkça yağmur, yüzümdeki yorgunluğu kimse fark etmiyor. Saklıyorum aslında kendimi yağmurda. Geceden yorgun düşmüş bedenim her sabah yağan yağmurda yeniden hayat bulmakta..
Tatlı bir yel gibi esen geçmişimin kırık dökük adımlarını unutmak için yürüyorum artık. Sessizliğimi boğan sessiz çığlıklarımı yutkunarak başımı kaldırıp ötelere bakarak yürüyorum..
Mesafeler uzun, yüreğimde sevdamın damlaları ve ben yeni hayallere kapılmış bir şekilde gidiyorum. Ruhunun paramparça olmuş yokluğunda hala isminin derin ve sırlı ıssızlığını yaşıyorum.
Yürüdüğüm bütün sokaklarda masumluğum kucaklıyor ruhumu, hayallerim dalıyor ve gün batıyor.
Yeniden doğacağım biliyorum, biten her gün batımında...
__________________