Sen, kendini seviyordun, beni değil! ..
Şimdi, başka birine daha “onu sevdiğini” zannettirmeye çalışıyorsun, değil mi;
...hatta kendin bile “öyle olduğunu” sanarak! ..
.....
Kandırma insanları...
Kandırma, kendini de; çünkü sen, sevmeyi bilmiyorsun! ..
.....
“Seviyorum” zannedişlerini de sıvama “sevgi” diye gökyüzüne; çünkü bulutlar kapatıyor semayı! ..
(Gene duymak ister miydin gerçeği? ..)
Sevginin kökü olur...
Çeksen, çıkaramazsın... Kessen, ayıramazsın... Kırsan, koparamazsın! ..
.....
Sevginin kökü olur;
Yine biter, yine çıkar, yine sürer yerinden! ..
Çünkü sevgi;
Bir dağ keçisinin iştahla yediği sürgünde değildir! ..
Çamurun içindedir çoğu zaman;
Toprağın, karanlığın içindeki köktedir sevgi! ..
Bir keçinin iştahla saldırdığı, göğe bakan sürgünde değil; çamurla, toprakla ve karanlıkla savaşan köktedir sevgi! ..
Köktedir sevgi! ..
Mavi derinliğe “yalvarışlar” gibi uzanan canlı dallar ve yapraklar değildir sevgi;
Sevgi; belki ışığı hiç görmemiş ve görmeyecek olan karanlıkların içindeki köktedir...
Ve sevgi; sevdiğini “zannetmemek”tedir! ..