Elimde sigaram dalmışım, okyanustaki fırtına en hesapsız haliyle gözlerimin önünde… Tersten yüzerek, azgın dalgalardan kurtulmaya çalışan bir yansıma var yüreğimde… Bu dalgaları çok sık yaşamadım ben… Bir an korktum kendimden beceremeyecek ve kaybolacak gibiydim. Beklide kaybolmayı isterdim ama yürek dur dedi dur… Sakın batma…
Ağzın dalgalar geçiyorken üstümden, batırdığım gemiye dönüp bakmadım, tek istediğim batmamaktı… Gemiyi batırırken becerebilir miyim batmamayı diye düşünmedim, … Aslında ben hesap yapmadım geleceğe dair… Yalnızca içimdeki ses batma dedi ve onu dinledim…
Yanlış olan neydi biliyor musun “ey yürek”, kendimi anlatamadım ben, bana inanılmasını beceremedim… Yorgun ve bir o kadarda yılgın biriydim… Anlatmayı beceremeyen biri anlaşılamazdı… Ben anlatmayı hiç beceremedim… Çok soğukta kaldım çok üşüdüm, beklide ondandır aniden karşıma çıkan kıyıya ulaşamayışım… Ellerim kendimi bildim bileli soğuk ve ben bundan hiç hoşnut değilken, batma dedi bana içimden gelen ses ve ben bir umutla o sese uydum…
En azgın dağlanın üstüme üstüme geldiği şu anlarda, batmamak için çırpınmalı mıyım, bu anlaşılamadığım dünyada batmamalı mıyım diye soruyorum kendime… "Çoktan batmışken yüreğin, sen yaşamalı mısın bu anlatamadığın bedeninle"…Ve sen en hesapsızca ulaşmaya çalıştığım... En hesapsız hayallerle yıkmışken her şeyi, batırmışken geçmişi bu satırlarda arama beni… Ben yine anlatamam sen yine inanmazsın…
Herkesin sevgisi kendine diyor o derinden gelen ses… Haklısın “Ey Yaşam” herkesin sevdası kendine… İçinde yaşamayı tercih edenler, içinde yaşa derken ne kadar acı verir bilirde göstermez…
Okyanusun tam ortasından kulaklarıma tekrar çınlıyor senin şarkın, bu defa kısık değil nağmelerin sesleri… Kulaklarım sağır olmak üzereyken o sözsüz nağmeler diyor ki, sakin dalgalar yaklaşıyor sakın batma… Buna inanıyorken bedenim, kurtulmaya çalışıyorum seslerin izinde, şimdilerde “SON OLSUN” demiyorum, çünkü değiştirmedim şarkı sözlerini…
“ SÖZ OLSUN “ demiştim ya sana,
Duyma dese de yüreğin
Duyma!!!!
O gün ki gibi duyarım çığlıkları,
Gelme diyorsun yine
Gelme!!!!
O gün ki kadar seni söylerim,
Ve ben yine,
Seni söylüyorum,
Var olmuşluğumun içinde, Yok olmuşluğumla seni ararken
Ağzın dalgalar geçiyorken üstümden, batırdığım gemiye dönüp bakmadım, tek istediğim batmamaktı… Gemiyi batırırken becerebilir miyim batmamayı diye düşünmedim, … Aslında ben hesap yapmadım geleceğe dair… Yalnızca içimdeki ses batma dedi ve onu dinledim…
Yanlış olan neydi biliyor musun “ey yürek”, kendimi anlatamadım ben, bana inanılmasını beceremedim… Yorgun ve bir o kadarda yılgın biriydim… Anlatmayı beceremeyen biri anlaşılamazdı… Ben anlatmayı hiç beceremedim… Çok soğukta kaldım çok üşüdüm, beklide ondandır aniden karşıma çıkan kıyıya ulaşamayışım… Ellerim kendimi bildim bileli soğuk ve ben bundan hiç hoşnut değilken, batma dedi bana içimden gelen ses ve ben bir umutla o sese uydum…
En azgın dağlanın üstüme üstüme geldiği şu anlarda, batmamak için çırpınmalı mıyım, bu anlaşılamadığım dünyada batmamalı mıyım diye soruyorum kendime… "Çoktan batmışken yüreğin, sen yaşamalı mısın bu anlatamadığın bedeninle"…Ve sen en hesapsızca ulaşmaya çalıştığım... En hesapsız hayallerle yıkmışken her şeyi, batırmışken geçmişi bu satırlarda arama beni… Ben yine anlatamam sen yine inanmazsın…
Herkesin sevgisi kendine diyor o derinden gelen ses… Haklısın “Ey Yaşam” herkesin sevdası kendine… İçinde yaşamayı tercih edenler, içinde yaşa derken ne kadar acı verir bilirde göstermez…
Okyanusun tam ortasından kulaklarıma tekrar çınlıyor senin şarkın, bu defa kısık değil nağmelerin sesleri… Kulaklarım sağır olmak üzereyken o sözsüz nağmeler diyor ki, sakin dalgalar yaklaşıyor sakın batma… Buna inanıyorken bedenim, kurtulmaya çalışıyorum seslerin izinde, şimdilerde “SON OLSUN” demiyorum, çünkü değiştirmedim şarkı sözlerini…
“ SÖZ OLSUN “ demiştim ya sana,
Duyma dese de yüreğin
Duyma!!!!
O gün ki gibi duyarım çığlıkları,
Gelme diyorsun yine
Gelme!!!!
O gün ki kadar seni söylerim,
Ve ben yine,
Seni söylüyorum,
Var olmuşluğumun içinde, Yok olmuşluğumla seni ararken