Bir ben ağlayacağım….koca şehir suskun.
Çırılçıplak duygularım, yalınayak düşlerimde….
Bir ben ağlayacağım,
Sen duymayacaksın o uzak ülkenin,uzak iklimlerinde.
Haykıracağım son sesiyle yüreğimin.
Bulutlar vurulacak göğümde.
Kanadı kırık bir martı çığlığıyla düşecek.
Telleri acıyla titreyecek içimin.
Ve ben…
Bitip tükenmez umarsızlığımla yine….
VE HEP
Seni düşüneceğim.
Sen belirirken gözlerimde; sözcükler düğümlense de,
yakasına yapışıp zamanın bu kez””seni seviyorum”” diyebileceğim.
Ne çare!...
Yoksun… Uzaksın…
Kim bilir hangi bedende,tende çözüldü,
Hangi yürekte açtı sevgin.? Kim bilir?….
Ama sen kapanmayan yarasın yüreğimde.
Dinmeyen göz yaşım…pişmanlığım, tükenmeyen umarsızlığımsın içimde.
Şimdi çok geç biliyorum.
Anlamı yok senli düşlerimin.
Yarım yamalak yaşadığımı sandığım günlerimin….
Gecelerimin...
Anlamı yok!
Anlamı yok ki....
yaşam bahçemde yeşerecek çiçeklerin.
Ne çiçekler yeşerdi… deremedim.
Dermek istemedim.
Hiç biri “sen “ olmadı benim için.
Hiç biri “seni seviyorum” dedirtemedi.
Ve sana söyleyemediğim söylemediğim, o sözcükleri kimseler duymadı benden.
Söyleyemedim.
Tuttuğum her elde ellerinin sıcaklığını,
Baktığım yüzlerde yüzünü aradım.
Bir kez değil … bin kez değil, inan binlerce kez yokluğuna ağladım.
Teselli olur mu ucu ucuna eklediğim sigaralar…
Teselli olur mu yaşlarımla yarışan yağmurlar…
BİLMİYORUM