...Seni Sevdiğimi...
Seni sevdiğimi;
Binlerce sen vuran şu pencerenin önünde,uzaklara daldığımda anladım..
Resimlerini çekip masama koyup, saatlerce izlediğimde anladım..
Seni sevdiğimi;
Yağmur yağıp iliklerime kadar ıslandığımda gözlerimin doluşunu,
Aynalarda kendime sorup cevabını vermekten korktuğumda anladım..
Seni sevdiğimi;
Ölüm senin elinden bile güzel dediğimde anladım..
Bir film karesine patlayan flaşa senin için saatlerce gülümsediğimde anladım seni sevdiğimi..
Uykusuz bir gece,saat 02:00 de anlatmaya başladığım seni.
Sabah 4 olduğunda “yine anlatamadım” deyip yeni bir alfabeye aç hissettiğimde kendimi anladım..
Seni sevdiğimi;
Yazılan her kelimeye dokunup..dokunmak istediğimde sana anladım..
Seni sevdiğimi;
Tüm yolları yürüyüp geceler boyunca kabına sığmayan
bir “sen “ile..Bu şehirde insanlar “Yine mi bu yollarda yürüyorsun tek başına, neden? “dediklerinde anladım..
Seni sevdiğimi;
Her kitap arası..masanın altı..Yastığın altı..
Okunmaktan buruşmuş..ama mutlaka bir yerlere sıkıştırılmış kelimelerini bulduğumda anladım
Gökyüzündeki en soluk yıldıza bakıp..oraya gizlediklerimizi hatırlayıp gülümsediğimde anladım..
Gökkuşağının altına rezervasyon yapılmış masayı görüp
“Yaşanmışlık kadar yaşanmamışlığınım” dediğimde anladım seni sevdiğimi...
Seni Sevdiğimi ta en başından..
Hiç söyleyemediğimde anlamıştım...
Şimdi söylüyorum...
Korkmuyorum...
Seni..... sevıyorum
