bu gece odamın duvarları haykırdı bana..
aptal..!! bunu adı SEVDA diye
Kendimle savaşım ve duygularımla verdiğim o sayılı mücadele sanırım bu gece sona erdi. Ve ben ilk defa demir kapıların ardında gizli güneşimin senin yüreğine doğmasına izin verdim.
Hiç böyle olmamıştım ben bilmem, belki de olmuştum...
Gökyüzünü izledim bütün gün. Ve ağaçları ve kuşları ve seni... Öyle huzur dolu ve öyle mutluydum ki, içimde taşıdığım ve ağır diye nitelendirdiğim bu sonsuz sevginin aslında beni yenileyen tek duygu olduğunu fark ettim her tebessümde. Çünkü, gözlerimde senin derinliğin, ellerimde senin sıcaklığın ve ruhumdaki varlığınla beni sen, sadece sen yaşatıyordun...
Ve artık ağır gelmiyordu bu sevda bana. Özümdeydi ve bir parçamdı tıpkı senin gibi... Aşık olmaktan utanmadım bu gece...
Eskiden hafif derdim bu yüce duyguya, sadece hafif... Belki de gereksiz bulurdum, bilmiyorum. Kalpte derin, koparması zor ve sürekli içerilere işleyen korkunç bir yara olduğunu düşünürdüm aşkın. Belki de doğru...Yaraydı. Ama gelişimini izlediğin ve kendi ellerinle iyileştirdiğin bir yaraydı bu. Şimdi, kalbimdeki yaranın acısı, o yürek yanması daha da büyüyor. Bu çektiğim acı, sana olan sevgimi yüceltiyor, sonsuzlaştırıyor adeta... Bilmezdim duyguların en yücesini bu derde düşmeden önce ve hissetmezdim hiçbir insanı böyle yüreğimde seni sevmeden önce...
Bu gece odamın duvarları yine haykırdı bana, "Aptal! Bunun adı sevda" diye. Ve susturamadım kalbimin çığlıklarını... Derken göz yaşlarım ve hıçkırıklarım bozdu gecenin bütün o güzelim sessizliğini ve uyandırdı beni tatlı rüyamdan. Sen rüya idin, ben rüya idim ve yaşam koskocaman bir rüya idi yalnızca... Beni sana bağlayansa gördüğüm rüyanın en büyülü, en şehvetli anıydı sadece...
Biliyorum, sen hiç bana dönmeyeceksin. Belki, hiçbir zaman cesaretimi toplayıp konuşamayacağım seninle; Ama senin o büyülü sevginle yaşayacağım. Kim bilir... Belki de bir gün, bir yerde görüşmek ümidiyle... Sonsuz Sevgiyle Kal... Sevgiyi yüreğinden hiç ama hiç eksik etme...
çok güzeL...
tşkler