Yine tekbaşımayım..yine yalnızlıgı soluyorum odamdageceleri dinleyebiliyorum gökyüzünü, kendimi her gece tek başıma kaldıgım odamda başta gökyüzü dinliyorum sonra kendimi...Gökyüzünü anlıyorumda kendimi anlayamıyorum zaten bir anlayabilsem kendimi belki o zaman daha farklı olacak herşey ama anlayamıyorum kendimi yüregimi...
Bazen sana kızıyorum ama neden kızıyorum ki ben daha kendimi anlayamadım birde sen beni anlamaya çalışıyorsun ben daha kendimi tanıyamadım ki sen nasıl tanıyacaksın...ve ben kendimi bile tanıyamazken seni nasıl tanıyacagım soru işareti var aklımda yine...Beynimi kemiren o soru işaretleri yanıtları bir türlü bulamadıgım sorular....
Yalnızım yine herzaman ki gibi...
Bazen düşünüyorumda seni bırakıp gittigim ogünü sen yanımdaydın gözlerimde ellerimdeydin şimdi elimde kalan yalnızlıgım oldu gündüzleri yoklugunu aslında pek hissetmiyorum ama geceleri öyle bir vuruyorsun ki yaralı yüregime ahh diyorum keşke yanımda olsa burda olsa ama yoksun biliyomusun ben seni en çok geceleri özlüyorum geceleri arıyorum..Herkes derin uykusuna dalıyor beni ise bir türlü uyku tutmuyo yataga uzanıyorum tavan bana ben tavana bakıyorum ben senin yoklugun herkesin elini ayagını çektigi saatlerde hissediyorum açıp sessini duymak istiyorum ama yapamıyorum çalan telefonlar cevapsız kalıyor çünkü...Belki diyeceksin neden gündüzleri özlemiyosun neden biliyormusun?Gündüzleri herkes yanımda aklımı başka şeylere meşgul ediyorum ama geceleri tekbaşıma kalıyorum sessiz tıpkı ölüm sessizligi gibi yada bir fırtına öncesi sessizlik gibi ben senin yoklugunu geceleri bir hissediyorum...Ben kendimi anlamıyorum oysa seni istemeyen senden kaçan bendim şimdi seni arıyorum...
ÇiLeK