Kuraldır, hayata bir çok daldan bağlanmak gerekir. Sebebi dallardan biri kırıldığında ya da koptuğunda tamamen düşmenin engellenmesidir. Hayata bir çok daldan tutunan birey dallardan biri eline geldiğinde, bir süreliğine içinde bir boşluk hissetse bile tamamen yıkılmaz. Topallayarak da olsa devam eder hayatına.

Tutunulan dalların hepsi aynı kalınlıkta değildir aslında. Bazıları daha kalın, daha önemli dallardır, bazıları daha ince çoğu zaman kırıldığı bile hissedilmeyen dallar. Bazıları dal bile değildir. Dal sanıp dallamalara tutunabilir kişi zaman zaman. Güvenilen dalların ele gelmesi bir ihtimalken; dallamalar ele falan gelmez. Dallamalar ele gelmediği gibi, yola da gelmez..

Mümkün olduğunca iyi seçilmiş, sağlam dallara tutunmak ve de onlara mümkün olduğunca sıkı sarılmak gerekir hayatın cilveleri karşısında tutunabilmek için. Bazı kalın, heybetli görünen dalların içi boştur çünkü. Kurtlar kemirmiştir de, dıştan hiç farkedilmez...

Hatta, bir sağlam dala, sıkı sıkıya tutunmak yetmeyebilir bazen. Sağlam olması demek hiç kırılmaz olması demek değildir çünkü. Bir yıldırım düşüverir dala. Ya da ağaç kökünden sökülür bir fırtınada. Olmaz olmaz... Oluverir hiç beklenmedik anda...

Koskoca çınar yerle bir olurken ona tutunan adamı da alaşağı ediverir.

Sadece boşluk tuşundan ibaret bir klavye gibi kalıverir hayat insanın ellerinde. bir şeyler yazmaya çalıştığı her sefer boşluk biraz daha büyür...