birbirini tanıması için en iyi zaman, ayrılmalarına en yakın zamandır”, der Dostoyevski…
Veda acısı, kabuğunu soyar insanın; yıldızını kazıyıp çırılçıplak ortaya serer.
Birlikteliğin örttüğü tüm kusurları ayrılık sergiler.
Bir ayrılık arifesinde helalleşilir ve o an hakiki tabiatlarıyla yüzleşilir.
Anlatamadım daha gittiğini kalbime
Bundan sonrada nasıl avuturum bilmiyorum…
Hücrelerime kadar işlemiş olduğun gerçeği bütün yalanlarımı eritiyor..
Bir bahanem yok hayata artık..
Zamanın içinde,mekân farkı gözetmeksizin dolanıyorum hepsi bu..
Düşlerim gösterimden kalkıyor birer birer
Yitiriyorum umutlarımı,
Kâbuslarım büyüyor.
Gözlerimi kapatamıyorum açtığımda sen olmuyorsun çünkü..
Her gün bir diğerinden daha zor
Her gece bir diğerinden daha karanlık
Korkuyorum…
Bir çoğulluk ifadesiydik ikimiz
Sonra mesafelere boyun eğdik
Sen ve Ben olduk artık..
Ayrılık kokan bir zaman içinde umutlarımızı yitirdik…
Biz aşk değiliz artık
YEMİNLERİMİZE İHANET ETTİK...
Artık sonuna geldik. Sonsuz olacağımızı söyleye söyleye bitirdik kendimizi. Deli gibi sevdiğimizi söyleye söyleye bitirdik.
Oysa ben gerçekten sonsuza dek sevebilirdim seni, hem de deli gibi. Ama artık bitti.
Şimdi içimde büyüttüğüm o masum bebek olmadığını biliyorum. Şimdi bana yaptıkların için kendimi kandırmaktan, kendime seni affettirecek bahaneler bulmaktan, seni her zaman kalbimde, kalbime karşı koruyup kollamaktan vazgeçiyorum. Sana duyduğum o anne şefkatinden vazgeçiyorum.
Bir aşk değil bir savaştı yaşadığım. Fark ediyorum.
Kendimle savaştım ben. Kendimi sana inandırmak için zorladım. Gelmeyişlerine, sevmeyişlerine, yalanlarına kendimi ikna etmek için, senin sevginle kendimi kandırmak için, bir masalı yaşadığımıza inanmak için savaştım.
Kendime yenildim sonunda. Sana değil.
Şimdi içimdeki bu savaşı bitiriyorum.
Bir gün bu savaşın biteceğine, sevginin buna değeceğine olan inancımı, gözlerindeki sahte aşkı bırakıp ellerine, kendime sadece yaşamımı alıyorum. Sensiz yaşanmayacağına inansam da, senden hayatımı ayırmakta zorlansam da, artık seninle savaşmaya güç bulamadığım yaşamım ellerimde, gidiyorum.
Senin galip başladığın bu aşkta, yenile yenile seni yenmeyi öğrendiğim bu savaşta, seni içimde bitiyorum.
Artık bitti kendimle savaşım.
Yenildin içimde;
Ben -bir-im artık.
Sen -sıfır-!
-Biz- bittik artık,
Git biraz da başka yürekleri kır!
Veda acısı, kabuğunu soyar insanın; yıldızını kazıyıp çırılçıplak ortaya serer.
Birlikteliğin örttüğü tüm kusurları ayrılık sergiler.
Bir ayrılık arifesinde helalleşilir ve o an hakiki tabiatlarıyla yüzleşilir.
Anlatamadım daha gittiğini kalbime
Bundan sonrada nasıl avuturum bilmiyorum…
Hücrelerime kadar işlemiş olduğun gerçeği bütün yalanlarımı eritiyor..
Bir bahanem yok hayata artık..
Zamanın içinde,mekân farkı gözetmeksizin dolanıyorum hepsi bu..
Düşlerim gösterimden kalkıyor birer birer
Yitiriyorum umutlarımı,
Kâbuslarım büyüyor.
Gözlerimi kapatamıyorum açtığımda sen olmuyorsun çünkü..
Her gün bir diğerinden daha zor
Her gece bir diğerinden daha karanlık
Korkuyorum…
Bir çoğulluk ifadesiydik ikimiz
Sonra mesafelere boyun eğdik
Sen ve Ben olduk artık..
Ayrılık kokan bir zaman içinde umutlarımızı yitirdik…
Biz aşk değiliz artık
YEMİNLERİMİZE İHANET ETTİK...
Artık sonuna geldik. Sonsuz olacağımızı söyleye söyleye bitirdik kendimizi. Deli gibi sevdiğimizi söyleye söyleye bitirdik.
Oysa ben gerçekten sonsuza dek sevebilirdim seni, hem de deli gibi. Ama artık bitti.
Şimdi içimde büyüttüğüm o masum bebek olmadığını biliyorum. Şimdi bana yaptıkların için kendimi kandırmaktan, kendime seni affettirecek bahaneler bulmaktan, seni her zaman kalbimde, kalbime karşı koruyup kollamaktan vazgeçiyorum. Sana duyduğum o anne şefkatinden vazgeçiyorum.
Bir aşk değil bir savaştı yaşadığım. Fark ediyorum.
Kendimle savaştım ben. Kendimi sana inandırmak için zorladım. Gelmeyişlerine, sevmeyişlerine, yalanlarına kendimi ikna etmek için, senin sevginle kendimi kandırmak için, bir masalı yaşadığımıza inanmak için savaştım.
Kendime yenildim sonunda. Sana değil.
Şimdi içimdeki bu savaşı bitiriyorum.
Bir gün bu savaşın biteceğine, sevginin buna değeceğine olan inancımı, gözlerindeki sahte aşkı bırakıp ellerine, kendime sadece yaşamımı alıyorum. Sensiz yaşanmayacağına inansam da, senden hayatımı ayırmakta zorlansam da, artık seninle savaşmaya güç bulamadığım yaşamım ellerimde, gidiyorum.
Senin galip başladığın bu aşkta, yenile yenile seni yenmeyi öğrendiğim bu savaşta, seni içimde bitiyorum.
Artık bitti kendimle savaşım.
Yenildin içimde;
Ben -bir-im artık.
Sen -sıfır-!
-Biz- bittik artık,
Git biraz da başka yürekleri kır!