Her nefes alışım kendimce bir intihar..Her nefeste biraz daha umutsuzluk..Acılarım ruhumu biraz daha aşağıya çekiyor.Bedenimle birlikte her intiharda dibe iniyorum.Bundan kurtulmak isteyip,gördüğüm şeylere anlam yüklemeye çalıştıkça,kendimi daha da dibe yakın hissediyorum.Düşünüyorum ne zaman yükseldim ki..Saniyeler,dakikalar bile ilerlerken,ben oldugum yerde kalıyorum..Her yaşadıgım heyecan bir umuttu benim için.Ama her umudum benim daha da hızlı düşmeme yardımcı oldu..Yanlışlarım doğrularımı götürsün,elde kalan doğrularım bana yetsin diyorum,hiç doğrum yok ki..Hayatım boş bir park.İçinde ne bir insan,ne de bir oyuncak var.Ben,o boş parkın içinde bir var olma nedeni,bir mutluluk arıyorum..O park hep boş kalacak,biliyorum..Hiç bir mutluluk oyununa tanıklık edemeyecek o park..
Ben..Bu yüzden..Bu hayat oyunundan diskalifiye edilmek istiyorum..