[SIZE="4"][COLOR="Indigo"]Yaşadığı şehirden, bulunduğu ortamdan kısacası yaşantısından sıkılan bir adam, cebindeki az miktar para ile yanına hiçbir şey almadan bulunduğu kenti terk edip daha önce hiç bilmediği bir ülkeye gitmiş. Oraya henüz alışmaya çalışırken birden bir ses duymuş. Bir çığırtkan, avazı çıktığı kadar meydanda bağırıyormuş:

- Tiyatro! Gelin! Kaçırmayın! Bu akşam Tiyatro!...

Adam hayatında hiç tiyatroya gitmemiş ve inanılmaz derecede merak etmiş. Biletin nereden alındığını öğrenmiş. Bilet fiyatı cebindeki tüm para kadar olmasına rağmen hiç tereddütsüz bileti almış. Başlamış merakla oyunu izlemeye... Oyun bitmiş, herkes dağılmış ve bizim meraklı öylece kalmış, izlediği muhteşem oyun karşısında. O sırada temizlikçi tarafından salonu boşaltmak için ikaz almış.
Adamsa:
- Bana müdürünüzün yerini söyler misiniz? Onunla bir şey konuşmam gerek... demiş.
Seyrettiği oyunun etkisi ile müdür ile konuşmuş ve ne olursa olsun, ne iş olursa olsun buranın bir parçası olmak için çalışmak istediğini belirtmiş. Müdür çok şanslı olduğunu, şu sıralarda bir temizlikçi aradığını fakat önce onu denemesi gerektiğini ifade etmiş ve denemek üzere aylardır el değmemiş bir kütüphanenin temizliğini uygun bulmuş.
- İşte burayı temizle. Eğer beğenirsem seni işe alırım... demiş ve gitmiş.
Tiyatro aşkının verdiği şevk ile temizlik beklenenden kısa sürede bitmiş. Müdür odayı görmeden adamın samimiyetine inanmamış. Onu diğerleri gibi işi savsaklayan biri sanmış. Fakat odanın temizliğini görünce hayretler içinde kalmış. Aylardır içeriye girilmeyen oda gıcır gıcır oluvermiş. Müdür bu çabuk ve becerikli adamı işe almaya karar vermiş.
- Tamam seni işe alıyorum
- Fakat benim yatacak yerim yok.
- O zaman burada yatarsın ve işe daha erken başlarsın.
İstediği olan tiyatro tutkunu, huzurlu bir şekilde odayı terk ederken müdür.
- Adın neydi senin buraya yazalım.... demiş. Aldığı cevap ise,
- William! William Shakespeare!... olmuş.

Bu hikaye hem insanı dehşete düşürücü hem de ilham verici. Shakespeare tiyatro yaşantısına bu şekilde başlamış.. Tam kırk (40) yaşında... tiyatroyu o yıllarda tanımış ve büyük bir azimle o muhteşem oyunları yazmış. Üstelik büyük bir fedakarlık göstermiş mesleği için. Meslek hayatı boyunca sadece üç saat uyuyarak yaşamını sürdürmüş. Sabah erken kalkıp oyun provasını yapıyor oyununu oynuyor ve akşam yeniden oyun yazıyor... Bu böyle sürüp gitmiş.

Bu hikayeyi ilk duyduğumda yaşamım için duyduğum kaygıları bir kenara bıraktım. Anladım ki, hiçbir şey için geç değil. İnsan eğer isterse imkansız gibi görünen olayları da gerçekleştirebilir.

Yeter ki yürekten istesin ve bunun için çaba sarf etsin. Hiçbir şey için geç değil.
Kaç yaşında olursak olalım...[/COLOR][/SIZE]

Süperdi..

valla öyle hiç beklemiyodum çok şaşırdım ideallerinin peşinden koşup başarılı olan herkese helal olsun

Aynen..

Bırak hayaller peşinden koşp idealine ulaşmayı, hayal kurmak için bile çok geç olduğunu düşünüyoruz kimi zaman. (:

doğru valla ama bunu okuduktan sonra amaaannn anca hayal diye düşündüğüm şeyler için artık neden olmasın diye düşünmeye başladım

Ama insanoğlu gazlan çalışıyor işte malesf

Birşeyi okuyp o an etkileniyorz, gerçekleştirmek istediğimiz bin tane şey geçiyo aklımzdan.

En geç bi hafta sonra yine aynı tas aynı hamam.. (:

İsteklerden yana bide gerçekler var. Ya o anda bilet alacak parası olmasaydı veya müdür onu işe almasaydı vs.

Artık kadercilik mi dersiniz, şansmı dersiniz bilemem ama enteresan şeyler işte

Teşekkürler hayatım

Parası olmasaydı yada işe alınamasaydı elbette kaderdir deriz. (:

Ama parası vardı ve işe de alındı. Son parasını bilete vermeyebilirdi, vermek istedi. Yahut 40ından sonra kütüphane temizleyerek işe başlamak istemeyebilirdi, kabul etti.

Muhim olan geç olduğunu düşünüp isteklerini bir daha gerçekleştirmemek üzere ertelememiş olması. (:

evet bebekim senin söylediklerine ek olarak
mühim olan ilk defa izlediği tiyatroyu yazabileceğine inanması, kendine olan güveni, istediği iş doğrultusunda azmedip sabahlara kadar çalışması