Gidenlerinde, kalanlarında,
Öyküsü bu,
Cevabı da, çaresi de,
Çözümsüz bilmeceden zor.
İyisi mi,
Taş plaktan dinleyelim,
Bu nostaljik öyküyü…
Kalbinin sesine bırak kendini,
Dinle…
Kalandan gidene,
Gidenden kalana,
Ya bir SİTEM,
Ya da bir ÖVGÜDÜR,
Gideni de kalanı da avutur

Yine de hüzün çökerse umutlarına,
Bırak gözlerinden düşsün,
Bir iki damla…
Ayrılığın en acı anında bile,
İlaç olur destek olur sana.

Seninde kıyılarını elinden aldılar mi?

Şuan seninle konuşmaya o kadar ihtiyacım var ki bilemezsin. Ne sen arıyorsun, ne de benim cesaretim var telefonu elime almaya... Ben senin sesini bile unutmaya başlamışken kimler ezberliyor kokunu? Kimler seviyor dokunmaya kıyamadığım saçlarını, kim sarılıyor sana gecenin bu yarısı, saatin bilmem kaçında? Ben seni özlemekten ölürken, sen kimlerin ömrünü uzatıyorsun oralarda?
Bu hayatta seni benden daha fazla sevebilecek biri daha yok. Bu yüzden en çok beni acıtırsın, beni kırarsın. Senin kılına zarar gelse en çok benim canım yanar, ben üzülürüm. Bırak yanında olmayı, bunları sana söylemeye bile artık hakkım olmadığını biliyorum. Ama elimde değil, seviyorum... Seni sevmek acıdan başka bir şey vermiyor oysa. Ellerin başkasına dokunuyor şimdi, yokluğun bana......

Bir hüzün var gözlerinde,
Sanki sevmiş de söyleyememiş gibisin...

Dokunsalar, ağlayacağım bir ömür boyu. Ve değseler hüznüme, döküleceğim parça parça. Bir anlık değil boğulduğum bilinmezlik. Acısı çıkıyor sustuklarımın; oysa ben iyiyim görünürde

Öyledir işte aşk.
Bir taraf kendini sürekli olarak şair sanar,
Diğeri de yazılan her şiire inanır.
Çift taraflı bir yanılsama vardır aşkın özünde. 
Ama mutlu bir yanılsamadır bu
Herkes salak gibidir ama herkes halinden memnundur.
Gönüllü bir teslimıyet vardır ortada.
Zaten öyledir aşk,
Özgürlüğünü kısıtlıyorsun ama mutlu oluyorsun.

Artık hatırlanmaya değecek kadar bile kalmadın. Seni unutmak hakkım! Unutkan biri değilimdir ama sen bende hatırlanacak hiçbir şey bırakmadın. Benim unutulmuşum olmak bile güzeldir, bil. Aşk mı? Aramızda kaldı; içimizde değil… Yanlış aşkta doğru aranmaz. Ama yine de oku istiyorum. Cümlelerimde gizlenmiş duygudan ne anladığını benim nasıl yazdığım değil, senin nasıl okuduğun belirler. "Kör müydü gözlerin, nasıl göremedin" diye sordular senden sonra. Kör değildim. Ve hayatımda en çok iki kere parlamıştı gözlerim. Birincisi seni ilk gördüğüm, ikincisi giderken ardından baktığım gün. İlkinde aşkın ışığından, ikincisinde gözyaşlarımdan… O iki anın arasındaysa hep kapalıydı gözlerim. Aşkına inandığımdan. Kör değildim, sadece güvenmiştim! Not: Bugün seni düşünmeden yaşayabilmeyi başardığım ilk gün. Hadi topla seni benden. Kalbim seni uğurluyor. Al bu yara sende kalsın. Artık beni acıtmıyor

Kahraman Tazeoğlu

Sana verdiklerime üzülmedim de, benden çaldıkların içime oturuyor.
Dilerim Allahtan bir gün kalbin görür, gözlerinin görmezden geldiklerini.
Ama herşeye rağmen, bu hayattaki en güzel yanlışımdin sen!

Karanlıktan korkardım hatırlıyormusun ?
Hep bir ışık olmalıydı hayatımda
Sokak lambasının altında beklerdim seni, karanlık sokaklarda tek başıma yürümemek için.

Şimdi korktuğum o karanlıklar en sevdiğim yanım oldu
Artık tek başıma korkusuzca yürüyorum
Gece tüm hüznümü örtüyor
Gözyaşlarımı kendim bile görmüyorum
Hissetmiyorum da.
O kadar hissizleştim yani

Şimdi ben gidiyorum
Senin olmadığın karanlıklara
Sen kendinle ve aydınlığınla kal.

Yarını göze alamayan bugünden kaybeder.
Göze alamadı ve gitti!
Düşlerimde çizdigm hayalleri gerçeklerle sildi.
Dört mevsim bekledim hepsi kışti.
Ah sevgili, vakit kaybı değildin hiçbir zaman,
Belki biraz hayal kaybı...