Dursun zaman..beni paramparça eden şu zaman DURSUN ARTIK…kaybetmeyi öğrendiğim günden beri saniyeler birbirini kovalıyor..sanki daha çok şey almak istermiş gibi elimden..oysa neler aldı götürdü benden..canımdan çok sevdiğimi aldı..
Seni aldı..
Zaman mıydı aramızdaki buz dağlarının sebebi?özlüyorum desem bile ne değişecek..gelecekmisin?sarılacakmısın tekrar sımsıkı..birdaha hiç bırakmayacakmış gibi..
Ya da sevebilecekmisin tekrar?
Sahi sevdin mi beni hiç?yüreğin titredimi adımı anarken?ya da için acıdı mı “elveda” derken..
Özlüyorum..saçının kokusunu..arasında kayıp gitmesini ellerimin....bir yere giderken “bu bana yakıştı mı” demeni..oysa hiç önem vermezdin ne düşündüğüme..ama laf olsun diye sorardın işte…
O soğuk kış gecelerinde sana sarılıp izlemek varken filmleri,o peluş battaniyemle baş başa bırakırdın beni..bu kadar zor muydu bana sarılmak..ısıtmak..içinin sıcaklığını hissettirmek.için mi almıyordu..hiç söylemedin bana sevdiğini..ben de hiç sormadım zaten..belki de korktum söylemenden..aslında “hayır” demezdin biliyorum ama ya söylersen…zaten hep bir korkuyla yaşadım.. “herşey yalanmış” dercesine korktum seninle yaşamaktan..hep başkasına tercih edilmekten korktum..
Ve yaptın….başka kollarda aradın mutluluğu…başka tenlerde aradın benim sıcaklığımı..
Ve belki de ısıttın onu sıcaklığınla…o peluş battaniyenin altında beraber izlediniz filmleri..
Oysa benimle beraberken film bile izlemezdin sen..ben izlemek isteyince de “yine ağlayacak mısın? “ deyip dalga geçerdin benimle..doğru ağlardım…ama filme değil..orda anlatılan ama benim bir türlü yaşayamadıklarıma…
O içten sarılmalara,o kadar muhtaçtım ki anlatamadım bunu sana..sadece sıcak bir gülüş bekledim senden..ama sen hep yargıladın beni..gülüşümü,ağlamamı,giydiğim kıyafetleri..hatta arkadaşlarımı bile…her şeyimle nefret ediyordun sanki benden..neden çekip gitmedin peki dünyamdan..madem sevmedin beni neden gitmedin..hep beni bekledin..belki de bu bir kaçıştı senin için.ya da kendini aklamak için oynadığın bir roldü..Artık duramazdım..
Gittim… içimde yaşayamadıklarımın onca çok olmasına rağmen…nefes alamayacağımı bile bile…mecburdum belki de…ama en çok canımı beni uğurladığın o soğuk “elveda” acıttı…
Boşver…giden gitti…kaybettiğin bir şey yokmuş gibi düşün..aslında öyle gerçekten..kaybettiğin hiçbir şey yok..benide kaybetmedin..zaten hiç kazanmamıştın ki…ama ben peluş battaniyemi özledim..

simdi efenim anlamadıgım noktayı söleyim !!simdi bilmem ne battaniyesini özledim yazının ismi ve suan alt taraftaki yazıda resmen battaniyeye karsı bir haksızlık var.özge bu hatayı nasıl yaparsın.resmen acık acık battaniyeye sölüyorsun sen bni ısıtmıyorsun diye ama yazının ismi battaniyemi özledim cık cık olmuyor

O soğuk kış gecelerinde sana sarılıp izlemek varken filmleri,o peluş battaniyemle baş başa bırakırdın beni..bu kadar zor muydu bana sarılmak..ısıtmak..

msne gel anlatayım

benim aldiğim pelus battaniye değil mi bu cok duygulandım aldiğım battaniyeme şiir yazmışsın :yikildim:

şiir güseldi aldiğım battaniyeye değer paylasim güsellldi

hıc kımse olmaz bazan yanımızda
yada yanımızda olanlar
olması gereken kısıler degıldır.

o zaman da kendımıze gomuluruz boyle.

saolasın cok guzeldı

rica ederim beyendiğine sevindim