Gözlerin kayIyor gözlerimden , sözlerin birer bIçak gibi ; karnIma saplanIyorlar teker teker.
sen anlatmaya devam ederken , ben asLInda seni dinlemiyorum. kokularIn anlatIyor bana gidecegini , simdiden gitmeye basladILar bile.
ellerini bir yukarI, bir asagI hareket ettirirken bile gözlerin yükselmiyor yerden.sürekli aynI kelimeleri seçiyorum cümlelerinden "olmadI." "olmaz." , bir döngü halinde 2
cümlede bir kendilerini tekrar ettiriyorlar , sen benim gözlerime hala bakamazken.
bütün oda dagILmIs , kitaplar yerlerde , yastIgIm kucagImda , bIraktIklarIn ise yatagIn üzerinde duruyorlar ; dokunulmamIs.
kIrIk kapImIn hemen berisinde durup bana bakIyorsun , agzIna gelen her lafI söylerken.
ben seni dinlemiyorum ki ; sadece ileriye geriye sallanIyorum. kokularIn gidisinin yasInI tutuyorum.
uzun bir sessizlikten sonra "bir seyler söyle" lafInla bozuluyor sessizlik.
ne diyebilirdim ki sana ; ellerim titrerken , ben yastIgIma sarILmIs ileri geri sallanIrken.diyecek gücüm mü vardı ki?
hatta , sana bir "gitme" diyebilecek gücüm bile yoktu. yastIgI sIkIyordum ben bütün gücümle ve senden kalanlar yatagIn üzerinde duruyordu.
sen beni "hiçbir seysizlik" ile suçlarken , ben seni dinlemiyordum ki.
sen benim "imkansIzLIk"larımdan bahsederken , ben seni hiç mi hiç dinlemiyordum.
sen bana küfür ederken ,
ben senin gözlerine son bir kez daha bakmaya çaLIsIyordum.
ki , sanIrIm basarIsIz oldum.
çünkü ; sadece gözlerim anlatabilirdi sana ne oldugunu. ne hissettigimi , neden yaptIgImı , o gün ne olduğunu , kapImI neden kIrdIgImI , neden sürekli tIrnaklarImI yedigimi , neden iç
çektigimi , neden oldugum yerde saydIgImI.
ama sen benim gözlerime hiç bakmadın ki.
hiçbir kelime anlatamazdI sana , seni ne kadar çok geri istedigimi , eskisi gibi.
ama sana dur da diyemedim , gücüm yoktu.
yitiktim , kötü bir sekilde düsmüstüm.
ve bu sefer kaldIran bir "sen" yoktun.
sen orada senden geri kalanlarI çabucak toplarken , ben yastIgImI IsIrIyordum , ileri geri sallanIyordum. içimden "gitme" diye bagIrIyordum , gözyaslarIma engel olmaya çaLIsarak.
"hala bir sey söylemeyecek misin?" derken parçalandI içim , kendimi bir türlü inandIramadIgIm "senin gidecegin" gerçegini artIk beynim de algILamaya baslamIstI.
ne diyebilirdim ki.
gitme demeye cesaretim ve gücüm yokken ;
"hosça kal" çIktI agzImdan.
sen benim KIrIk kapImI vurup çIkarken , ben yastIgIma sarILIyordum yere yatIp , kIrILmIs camlarIn üzerine , ilk ve son yas töreni için.
sana , "gitme" diyecektim.
ama sen benim gözlerime hiç bakmadIn ki..
