Zaman akıyor gidiyor. Mevsimler değişiyor, gökyüzüne lacivert uzanmış, aklımda yine her gün her an her dakika olduğu gibi sen varsın. Islak hecelere dökülmüş hayallerim… demek istediklerim çok diyecek halim, dayanacak gücüm yok… yokluğuna yazdığım yazılarla avunuyor ruhum. Bir tek sen kalmıştın benimle. Seninle tutunmuştum ben hayata. En çok seni sevmiştim, senin için baş etmiştim her şeyle. Ne zaman boğulacak gibi olsam sen gelmiştin aklıma; daha çok gayret etmiştim ve sırf “sen varsın” diye daha çok tutunmuştum kahrolası hayata... sonra anladım ki hayatımda bir çok “sen” demişim.. gömdüm artık seni nefrete, sonsuz karanlığa..
Biraz yokluğunu sereceğim zamanın önüne… gidişine film yapıp,bir seni bir beni oynatacağım. Her karede gözlerin gelecek gözümün önüne… her karede donup kalacak, bir yere odaklanacak düşlerim. Sensizliği kabullenemeyeceğim uzunca bir süre… belki avutmaya çalışacağım, kendimi oyalayacağım sahte gülüşlerle… ama biliyorum ki seni getirmeyecek hiç bir şey… bitti demeye halim kalmayacak ağlamaktan… içime atacağım göz yaşlarımı, belki de yüreğime akıtacağım bir bir… peki beynime anlatsam da kalbime nasıl söz geçireceğim? bir yıkım sanki bu… uzun süre inşa edilemeyecek bir yıkım…
Harabeye dönmüş ruhum…Belki kelimeler hep dillerde saklı kalacak. Karanlıklar büyüyecek avuç içlerimizde. Ellerimiz hep yabancı kalacak birbirine. Artık adımızı sayıklayamayacağız ve günlerimiz “seni seviyorum” diyemeden bitecek… yerini dolduramayacak hiç bir şey… kelimelerim de sen olmayacaksın artık… sana seni seviyorum diyemeyeceğim her gün bitişinde…
ELVEDA BEBEÄžİM