Sev.. Sevişinle acıt ruhumu.. Acınmak vakti geldi artık.. Ağlamayalı uzun zaman oldu nasılsa.. Sustur ruhumu,hadi! Savaşımım sona erene dek sars düşüncelerimi!! Hissetmek istemiyorum bu güzel duyguları,sustur kalbimi ve düşün.. ''Neydi,ne oldu ? '' de.. ''Maviye tapardı,onsuz yaşayamazdı,ne oldu? '' de!! Dur.. Dur biraz ne olur.. Aşkımın her zerresini bir kez daha yok et.. Bölünmüşlüğümle yaşamaya alıştır beni.. Çünkü artık sevmek,ayrılığa inançla alışmak demek.. Çünkü sevmek -gerçekten sevmek- ölüme bir adım daha yaklaşmak,aslında biraz da ölümden uzaklaşmak demek.. Çünkü sevmek,bilinçsizce yaşama ayak uydurmak demek!! Bak gözlerime.. Gözlerimi görebilirsen eğer,bak gözlerime.. Anlat bana içinde kalan bir şeyler varsa.. Söylemekten çekinme,korkma üzülürüm diye.. Benim etrafımda yalandan kurulu bir dünya var,ve ben bu dünyanın yalan insanlarıyla beraberim,korkma.. Ne varsa içinde anlat.. Çünkü sen,konuştukça güzelsin.. Git.. Artık sevme,durma,bakma gözlerime.. Yok say beni.. Farzet ki yokum.. Hiç olmamışım.. Hiç bağlamamışım siyahımı maviye.. Ve farzet ki sen mavi değilsin,mavi benim rengim.. Yok say artık maviyi.. Git.. Uzağımda kal ve üzmekten vazgeç zavallı ruhumu.. Sakın düşünme ne yaparım sensiz.. Ben çoktan alıştım yokluğuna.. Varlığını yok saydım.. Bak,hiç yoktun,olmamıştın.. Ben kavradım; Yokluk,varlığın sükunetidir!