Kapatırken kapıyı arkamdan ,bilmemdendi bir daha girmeyeceğimi iki
kişilik yalnızlığımıza o fesleğen kokulu duvarlarda;o yüzdendi pencerenin önündeki görülmeyen göz yaşarım ,ve o yüzdendi her köşeme sessiz yakarışlarım…Özleyin beni diye oturdum koltuğuma,sarıldım yastığıma..
O gün uyuyamamam senin yanında,bilmemdendi bir daha sana sarılıp uyuyamayacağımı;o yüzdendi seninle sensizliği yaşayışım,o yüzdendi baktıkça sana bakışım..O yüzdendi her gözünü açışta sahte uyur uyanıklığım,ağladı ağlayacak suratım …..
Ve gülmeyişim..Daha fazla gülemeyişim sende..
Sen uyanınca o kadar sessizdim ki hayata,o kadar sakin;bilmemdendi anlatmakla ne azalacak aşkım, ne de bitecek anlatacaklarım..Boşa,her şey boşa dolarken artık o sonda,seni dinleyişim gözlerim tamamen kapalı,İstanbul’da…
Biliyordum….
O gün seni son görüşümdü,o gün seni son öpüşüm..O gün bizim olan her şeye veda idi gelişim,senin olan her şeyi-sen hiç bilmeden-sana terk edişti koyu karanlıkta,fırtınada,incecik bir bluzla soğukta..…
Ve ben biliyordum..Titreyecektik çokça..
Sen artık benken,ben daha çok sen;sen olduğumu unutup anda,kendimi orada unutuşumu fark etmemişim o an,o kapıyı son kapatışımda…
Gülemiyordum tanem,o yüzden gülemiyordum yaptığın her şaklabanlıkta..
Ağlayamayışımı verdiğim söze bağlayışım,konuşmamamı seni daha çok dinleyebilme arzuma,canımın yanmayışımı yorgunluğuma,buz kesişimi ısıtacak elini tutmayışıma…
Yalanmış meğer..Sebebini aramak lazımmış benimle gelmeyen ruhumun kopamadığı evinde..Hapsedişmiş sebebi kendimi bizzat senin ruhunda..
Bir sene oldu bugün tam..Tam bir sene..Senin içinde sensiz hapis hayatımın bir senesi bu uzun süre…
Geceleri seni izleyerek geçirdim kalabalık yalnızlıkların bir başına sensizliğinde ..Gündüzleri seni bekleyerek çok sevdiğin koltuğunda,ruhunu evinde bırakıp her çıkışında....Ağladığında boşluğa ,yanağındaki o gamzeyi öpen bendim yine ,o elini koyduğun her defasında sıcaklığına…
Artık veda vakti geldi ama çoktan,bu deli aşka…
