BEN DAHA ÇOK ESKİ YARALARIMI SEVDİM...
En kolay onlarla başedebildiğim için mi bilmiyorum ama ben en çok eski yaralarımı sevdim. Bir daha kanamıyorlardı eski yaralar artık. Bir daha o eski acıyı aynı kıvamda yaşatmıyorlardı bana. Onlarla barışmayı öğrenmiştim zamanla. Ve artık bir yaradan ziyade iz olarak yer alıyorlardı hayatımda.
Geçmişimi hatırlatıyordu bana eski yaralarım. Kim olduğumu onlar mırıldanıyordu bana geçmişimden. Deneyimlerimin adıydı aslında eski yaralarım. Ve deneyimlerime duyduğum saygıyı esirgemiyorum eski yaralarımdan da.
Acıyı onlar öğretmişti bana bir zamanlar.
Acıyı yaşamayı, acıyla birlikte yol almayı, vicdanın sesini dinlemeyi, hoşgörüyü, acıyı bal eylemeyi, olgunlaşmayı onlardan öğrenmiştim.
Yeni sevdalara doludizgin dalabilmeyi onlar sayesinde öğrendim. Onlar güç verdi bana hayat kavgasında. Çelikten sinirlere sahip olmayı onlara borçluyum en çok...
En iyi danışmanlarım onlar oldu yaşayıp giderken. Çıkmazlara girdiğimde, yolumu şaşırdığımda en çok onlarla konuştum. Onlara bakarak arttırdım dayanma gücümü.
Kendimi sevmeyi, kendime değer vermeyi, kendimle arkadaş olmayı eski yaralarım hatırlattı bana sık sık... Ben en çok eski yaralarımı sevdim... ...