Ben senin kalbini, sen benimkini yurt bildikten sonra, şehirlerimiz ayrı olmuş ne farkeder. Ben sende yaşıyorum, mevsimlerden ve zamandan habersizsen sen bende hüküm sürüyorsun. Orada mevsim yaz olmuş hazana dönmüş... bize sarsıntı vermiyor.Kalbimin aynasını sana tutunca mesafeler yitiyor ve beliriyorsun. Seni gönül aynamda görebiliyorsam, ayrılıktan yurtsamadan söz etmenin anlamı yok. Ayrılık pekiştiriyor sevdamızı. sen orada benim için yaşıyorsun, ben burada senin için yaşıyorum.
Mesafelerin aşkı çoğalttığını senden öğrendim ben. Sevda üstüne ne biliyorsam sen öğrettin. ruhlarımız birlikte yürürken keşfettik aşkın bütün girdaplarını. ben düşünce sen tutup kaldırdın ;özleyince ayrılığın daha bir koyusuyla tanıştırdın beni. Ayrılıklar içinde buluşmayı, uzağı yakın etmeyi ve böylece daha çok, daha çok sevmeyi öğrendim. Ve anladım, insan kendi başına sürüklüyor aşkı, kendi ellerinde taşıyor bir kor gibi. Bir gün aşkın ellerimizde kor keseceğini, bıraktık mı yanacağımızı; taşıdıkça, çoğalttıkça daha koyusuna ereceğimizi sen söylemiştin. Şimdi yanan kavrulan ellerimiz değil, yüreğimiz.... Kavruldukça aşka olan inancımız artıyor. Tek başımıza,onurlu ve muhteşem bir coşkuyla arıyoruz birbirimizi, yani aşkı...
Sana haksızlık etmemeliyim. Ayrılık acılarından bende yakınıyorum. Bir bilsen olmadık işlere vuruyorum kendimi. Anlamsız avuntular icad ediyorum kendime. Şaşırıyorum, ben mi gurbetteyim, sen mi sıladasın? Yurtsayan, mevsimleri uzaktan seyreden hangimiz? Bir arş hatırası bulmak için geceleri bekliyorum. Senin gecelerin dostu olduğunu,durmadan güneşi çağırdığını biliyorum. Seni orada ne orası yanı başımda, her gördüğüm ve dokunduğum nesnede, okuduğum her şiirde, dinlediğim her şarkıda görmesem; seninle yaşamasam gündüzü ve geceyi ....
Günleri ucu ucuna ekleyemezdim, gecenin sonunu getiremezdim. Boş bir çerçevede gibi anlamsız kalırdı yaşamım.
Biliyorum ki ruhumun yarısı sende yaşıyor; seninle acılar çekiliyor, seninle sınırsız düşler kuruyorum. Gittiğin denizler boyunca benide sürüklüyorsun. Acıların içinde damıtıyoruz yaşam ışığını. Aşk acı çekmekse paylaşıyor onu ruhlarımız. Paylaşıyoruz paylaşmasınıda, ben hep sana haksızlık ettiğimi düşünüyorum. Sen hasını yaşıyorsun acının bense gölgesini....
Kapıları hep sen açıyorsun hep sen göğüslüyorsun fırtınaları... En büyük şarkıları hep sen söylüyorsun. Ben seni izliyorum yalnız, gönlümün aynasına düşeni yaşıyorum.
Ayrılık acılarından daha çok sana yetişememenin, bütünüyle sen olamamanın acısını yaşıyorum.
Daüssıla'dan, yurtsamamaktan söz açıyorsun, sözlerin kurşun gibi işliyor içime, aşkı elinde bir kor gibi taşıyanların sılası, sevdalıların yüreğinden başka neresiydi?
Özlediğin aradığın ve bulamadığın benim gönlümün ateşi olmalı. Asıl hazan asıl karanlık benim gönlümde. Orada sana yetecek, seni acılar önünde diri kılacak coşkuyu, tutkuyu ve bağlılığı bulamıyorsun.
Yoksa ayrılığın mesafelerin aramızdaki kara gecelerin ne önemi var?
Yüreğimin bütün darlığına rağmen ruhumun bir yarısının sende olduğunu bilmeni isterim. Beni yaşama bağlayanın sen olduğunu ve aşkı bir kor gibi elimde taşıdığımı... Sıla benim sıla sensin... sıla gönlümüzün aynası. Orada seyrediyoruz birbirimizi.
Gecenin önemi yok,
umudumuzun ışığı yeter bize...
...Seni seviyorum..
