yine kendimleyim yalnızlığımda, ve artık sensiz....
ama bu sefer senden kalanlara gebeyim, aylar sonra.
sancılarım, mide kramplarım o kadar artı ki yokluğunda...
yine gecenin siyah mateminde duvarlar üstüme üstüme geliyor, sensizliğe sığmıyor bedenim. taşıyorsun içimden, ben kendi bedenime bile fazla geliyorum sensizliğimle boğuşurken. sanki dile gelip yüreğim, haykıracak seni ne kadar sevdiğimi diye sana kelimeler biriktiririyorum. öyle dalıp gidiyorum ki bazen, kendimden çok uzaklara yol alıyorum senin ardından...
gülümseyişim bile eskisi kadar içten değil artık. o kadar somurtkan oldum ki senin yüzünün yansıması gözlerimden gidince. aklıma gelince senle olan tek bir anım bile, eski tebessümüm hakim sadece bir anlık dudaklarıma. sonra yine aklıma imkansızlığın, benden kendini alıp gidişin geliyor, yine eski ben oluyorum...
sanki bütün güzel anlar hep sende saklı kalan yanımda, seninle yitip gitti hayatımdan...
senki, bana benden bile yakın olabilen bir sen yaratmıştın içimde. nasıl bu kadar büyük bir hiçlik bıraktın hayatımda, biran bile uzak durmana dayanamazken ben. anımsadıklarım yetmiyor, o kadar az bir zamanı paylaştım ki seninle, asla yetmiyor anılarıma sarılmak bana.
şimdi ettiğim o büyük yeminlerimi, kalbim bir tek hamlesiyle darmadağın ediyor. yine sana çalıyor bütün renklerim, sen lal rengine bürünüyorsun, o kapkara anların içinde. ve gözlerinin karasına vurgun yaşıyorum hala...
o bakışlarına bir anlık süzülsem ne büyük umutlarım olacak hayata dair biliyorum...
şimdilik siyah gecelerin koynunda, her gece sana yeniden vuruluyorum. mıh gibi işliyorsun her bir hücreme, düşlerimden kendi dünyama alıyorum seni...
sımsıkı tutunuyorum senin gerçekliğine, o kadar benimle olduğuna inanıyor ki ruhum, aklım başımdan gidiyor o anda...
seni her gece sol yanımda daha bir ağırlığınca hissediyorum artık...
soluk alışlarım boğazımda düğümlenirken, bir solukta söylüyorum artık canım; seni seviyorum.....