[COLOR="Red"][SIZE="10"] HERKES KORKULARIYLA YAŞAR AMA PEK AZ İNSAN KORKULARININ ÜSTÜNE GİTME CESARETİ TAŞIR
[/SIZE][/COLOR]


[COLOR="Navy"][SIZE="6"]Yaşamda kimi anlar vardır. Öyle yoğun bir duygu seli içinde bulursunuz ki kendinizi, duyumsadıklarınızı dile getirmek için bildiğiniz tüm sözcükler yetersiz kalır.

Çok sevdiğiniz bir dostunuzun acısını siz de yüreğinizde duyumsarsınız. Ama ağzınızdan bir türlü “Acını yürekten paylaşıyorum” sözcüğü çıkmaz.

Çünkü, sözcüklerin duygularınızı tüm gerçekliğiyle aktarmada yetersiz kalacağından korkarsınız.

Ya da bir mutluluktur paylaşılan... Uzun zamandır özlenen, beklenen, gelmesinden artık tam umut kesilmek üzereyken kapıyı çalan mutluluktur söz konusu olan.

Bir anda çift yürek oluverirsiniz. İçiniz içinize sığmaz, yoldan geçen insanları durdurup “Mutluyum” diye bağırmak gelir içinizden. Ama ağzınızdan tek sözcük çıkmaz. Belki de sözcüklerin ihanetinden korkarsınız.

Endişeli bekleyiş dönemleri vardır bir de... Hani o sabaha dek bir an göz kırpmaksızın, bir sağa, bir sola dönerken, bir dost adına endişelendiğimiz anlar vardır. Binlerce soru işareti durmaksızın dans eder kafamızın içinde.

Ama ağzımızı açıp “Sabaha dek seni düşündüm, senin için endişelendim” diyemeyiz bir türlü. “Endişe” sözcüğünün içine gizlenmiş “sevgi” sözcüğünü ortaya çıkaramamaktan korkarız belki de...

Bir haksızlıktır söz konusu olan... O isyan ettikçe, bizim yüreğimiz kabarır öfkeyle.

Tüm kapıları çalıp “İtiraz ediyorum!” demek isteriz. “Yanındayım” demek isteriz. İsteriz ama... Sesimiz çıkmaz yine... Her koşulda onun yanında olduğumuzu sözcükler ne denli anlatabilir ki...

Tüm sözcüklerin yetersiz kaldığı anlarda,duyumsadıklarımızı anlatabilmenin çok güzel bir yolu var aslında: Dokunmak.

Dokunmanın etkisi öylesine güçlü ki, kimi zaman bin sözcükle anlatamadıklarımızı, sıcak, içten bir dokunuşla aktarabiliriz.

Eşimize, çocuğumuza, dostumuza, sevdiğimize sevgimizi anlatmanın en etkili yoludur dokunmak.

Unutmayın, sözcüklerin yetersiz kaldığı anlarda, yardımınıza koşacak eliniz her an yanınızda. Tüm yapacağınız, elinizi içtenlikle o dost omuza koymak ve sarılmak.

Bırakın, binlerce sözcük kıskançlıkla izlesin, sevginin nasıl süzülüp geçtiğini parmaklarınızın arasından...[/SIZE][/COLOR]

KALBİNİ TUT,UMUTLARINA TUTUN...
Umutlarına tutun.
Gözlerin, Yakup sabrıyla seyreylediği bir direnişle
karşılasın sıkıntılarını
Kalbin, kuyularda ümidini diri tutan Yusuf'un çaresizliğiyle
beklesin kurtuluşunu.
Düşüncelerin, iffetine suskunluk yeminleri etmiş
Meryem kadar sessiz anlatsın
masumluğunu.
Özlemlerin, Medine'de Muhammed'in(s.a.v) gelişini bekleyen
insanların coşkusuyla karşılasın vuslatını.

Düşüncelerine tutun.
Kendi vicdanının yargıcı,
Kendi günahının tövbekarı ol.
Kendi acısının sabredeni,
Kendi sıkıntısının ilacı,
Kendi dertlerinin dermanı ol.
Kendi yalnızlığının dostu,
Kendi cümlelerinin anlamı,
Kendi sessizliğinin sesi ol...

Kalbine tutun.
Hayatın sana bırakılan sokaklarına, karmaşık duygularını
kapıların arkasına kilitleyerek çık.
Bütün yürüyüşlerin, bütün yolların sonu kendinde bitsin.
En çok da kendine özlem duy.
Aynada gördüğün yüzün, kalbindeki senden başkası olmaması için
özlemlerine tutun.
Yol uzun, vakit kısa.
Zamanın hayat törpüleyen basamaklarından, ömrümün son durağına
esenlikle gitmek istiyorsan, en çok kendini özle.
En çok kalbine, kendine tutun...

Çünkü ;


Hayat bilmeli ki aslolan, ölümün gözlerine yaşarken bakabilmektir.

Hayat bilmeli ki aslolan, kalbinin gerçek sahibine sımsıkı tutunmaktır...

Ya Rab, bizi imtihanına karşı gücünü kaybedenlerden, cesaretini yitirenlerden eyleme”.bu aziz arkadaşıma sabır ver ve bizden ayrılmasına fırsat verme kötü düşüncelerinden arındır Allahım(amin)

Brenda, yamaç tırmanışı yapmak isteyen genç bir kadındı. Bir gün cesaretini toplayarak bir grup tırmanışına katıldı.
Tırmanacakları yere vardıklarında, neredeyse duvar gibi dik, büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına. Tüm korkularına rağmen, Brenda azimliydi. Emniyet kemerini taktı, ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.

Bir süre tırmandıktan sonra, nefeslenebileceği bir oyuk buldu. Orada asılı dururken, gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip, hızla Brenda'nın gözüne çarparak lensinin düşmesine neden oldu.

Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkansızdı. Lens, yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve Brenda artık bulanık görüyordu. Ümitsizlik içinde Brenda, lensini bulması için Allah'a dua edebilirdi yalnızca... Ve içten içe düşünüp dua etmeye başladı. "Allah'ım! Sen bu anda buradaki tüm dağları görürsün. Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardım et."

Patikalardan yürüyerek aşağı indiler. Aşağı indiklerinde, tırmanmak üzere oraya doğru gelen yeni bir grup gördüler. İçlerinden biri "Aranızda lens kaybeden var mı?" diye bağırdı.

Brenda'nın sonradan öğrendiğine göre, lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens kızların dikkatini çekmişti.

Eve döndüklerinde Brenda lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek karıncanın üzerindeki baloncuğa şunları yazacaktı:

[SIZE=6] "Allah'ım! Bu nesneyi neden taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bunu taşımamsa, senin için taşıyacağım..."

[SIZE=4]omuzumuzdaki yük veya sorumluluk belki bizim için çok ağırdır
belki bunu taşımak bize zor gelir ama bu yükü taşımalıyız her ne olursa olsun
yeter ki inancımız hafif olmasın
[/SIZE] [/SIZE]

Abi nediyon SEn Ya Bak aklından sil öle şeyleri git bi elini yüzünü Yıka
yüzüne 3 kere su çarp sonra düşün kendi kendine de bana bu canı ALLAH werdi bana almak düşmez de intahar etmek kurtuluş olsa herkes kendini wururdu abi yapma Allahını sever sen bak aziz abi arkandan gelirim bAk!!! üffff konuyu okuyunca içime bi soğukluk geldi bea sen kendi solediğini kulagın duyuyomu ?!!

[COLOR="Navy"][SIZE="5"]Bir zamanlar, her şeyden sürekli şikayet eden; her gün hayatının ne kadar berbat olduğundan yakınan bir kız vardı. Hayat, ona göre çok kötüydü ve sürekli savaşmaktan, mücadele etmekten yorulmuştu. Bir problemi çözer çözmez bir yenisi çıkıyor karşısına. Yine kızın bu yakınmaları karşısında, mesleği aşçılık olan babası ona bir hayat dersi vermeye niyetlendi. Bir gün onu mutfağa götürdü. Üç ayrı cezveyi suyla doldurdu ve ateşin üzerine koydu. Cezvelerdeki sular kaynamaya başlayınca, bir cezveye bir patates, diğerine bir yumurta, sonuncusuna da kahve çekirdeklerine koydu. Daha sonra kızına tek kelime etmeden, beklemeye başladı. Kızı da hiçbir şey anlamadı, bu faaliyeti seyrediyor ve sonunda karşılaşacağı şeyi görmeyi bekliyordu. Ama o kadar sabırsızda ki, sızlanmaya ve daha ne kadar bekleyeceklerini sormaya başladı. Babası onun bu ısrarlı sorularına cevap vermedi. Yirmi dakika sonra adam, cezvelerin altındaki ateşi kapattı.





Birinci cezveden patatesi çıkardı ve bir tabağa koydu. İkincisinden yumurtayı çıkardı, onu da bir tabağa koydu. Daha sonra son cezvedeki kahveyi bir fincana boşalttı. Kızına dönerek sordu: Ne görüyorsun? “Patates, yumurta ve kahve?” diye alaylı bir cevap verdi kızı. “Daha yakından bak bir de” dedi baba. “Patatese dokun.” Kız denileni yaptı ve patatesin yumuşamış olduğunu söyledi. “Aynı şekilde, Yumurtayı da incele” dedi babası. Kız, kabuğunu soyduğu yumurtanın katılaştığını gördü. Sonunda kızının kahveden bir yudum olmasını söyledi. Söylenileni yapan kızın yüzüne, kahvenin nefis tadıyla bir gülümseme yayıldı. Ama her biri bu sıkıntı karşında farklı tepkiler vermişlerdi.





Patates daha önce sert, güçlü ve tavizsiz görünürken, kaynar suyun içine girince yumuşamış ve güçten düşmüştü. Yumurta ise çok kırılgandı; dışındaki ince kabuğu içindeki sıvıyı koruyordu. Ama kaynar suda kalınca, yumurtanın içi sertleşmiş katılaşmıştı. Ancak, kahve çekirdekleri bambaşkaydı. Kaynar suyun içinde kalınca, kendileri değiştiği gibi suyu da değiştirmişlerdi ve ortaya tamamen yeni bir şey çıkmıştı.





“Sen hangisin? diye sordu kızına. “Bir sıkıntı kapını çaldığında nasıl tepki vereceksin? Patates gibi yumuşayıp ezilecek misin? Yumurta gibi kalbini mi katılaştıracaksın? Yoksa, kahve çekirdekleri gibi, başına gelen her olayın duygularını olgunlaştırmasına ve hayatına aynı bir tat katmasını izin mi vereceksin?[/SIZE][/COLOR]


[COLOR="Red"][SIZE="7"]EVET AZİZ ABİ BİR SIKINTI KAPINI ÇALDIÄžINDA BÖYLEMİ TEPKİ VERECEKSİN...YANLIŞ BİR TEPKİ VERECEKSİN...
BU CANI SEN KENDİNMİ YARATTINKİ SEN ALIYORSUN...BİR DAHA DÜŞÜN, DİYORUM....HAYAT ACISIYLA TATLISIYLA GÜZEL...
NE ŞEREFSİZLER VAR YERYÜZÜNDE, BİLİYORMUSUN? ONLARA MEYDANMI VERECEKSİN...
SON SÖZLERİMDİR BUNLAR ABİCİM...
ÇOK İYİ DÜŞÜN...
SON PİŞMANLIK FAYDA ETMEZ...
[/SIZE][/COLOR]

ne oluyor kardeşim bu konuda çok yalnışsın hayat ne kadarda zor olsa senin böyle bir hakkın yok Yüce Rabbimin verdiği canı ancak o alır kesinlikle böyle birşeyi tasvip etmiyorum bence yalnış düşünüyorsun ve sana sadece çok ii düşünmeni tavsiye ediyorum

yha herkesten ßekLerdim Snde ßekLemesdim ßöyLe ßişeyi cnm ßni o kdr üsdün ki anLatamam :'(
SöyLediqini yapan ßirisindir ßn ßunu ßiLiyorum ama o anki psikoLoji durumun sni ßu yazıLarı yazmaya zorLadı die düşünüyorum. Yada kendimi avutuyorum. Snn ßaşında o kdr ßüyük ßi acı kaLßinde o kdr ßüyük ßir acımı war ki ßu kdr seweninden ßu kdr sewdiqinden ayrıLmayı qöze aLıyosun we intiharın sonu aLLahın werdiqi canı sn aLdıqın sürece sonu cehennemdir ßunu da ßiLiyosundur.
Sonradan KEŞKE diyiceqin şeyLeri yapma.

ya abi öldürcek olsam ben öldürürdüm kendimi şimdiye kadar hiç kimse
benim çektiğim sıkıntıyı çekmemiştir belki ama ben dayandım sabırlı oldum
allah bol bol dua ettim hala ayı sıkıntıları çekiyorum ama herşeye ramen
hayat güzel be abi gel vazgeç abicim bu forum sensiz ne yapar :'(:'(:'(:'(

CReATuRE Adlı Kullanıcıdan Alıntı:Merhaba tüm duygusuz ailesi...Yaklaşık yarım saat önce almış olduğum bir karar var...Ve kararım çok kesin...

Bugün 03 / 09 /2007 tarihi ve saat : 08,03 tür...


Son saatlerimi yaşarken bu zamanımı sanalda olsa sizlerle paylaşmak istedim çünkü benim için sizler çok değerlisiniz....


Aranızdan gerçek hayatta beni tanıyan tek insan MORCİVETTİR ( Mesut )

oda bilirki aldığım kararların ne kadar arkasında olacagımı ve uygulayacagımı...






Son olarak sizlerden ricam zaman zaman duygulu , komik , tartışmalı , kırıcı yada ne biliyim birçok kez bu şekilde ortam olmuştur...Bu zaman kadar kırmış olduğum insanlardan özür dilerim ve beni affetmelerini dilerim...


Şuan bunları yazarken yemin ederim ellerim titriyor vücudum buz gibi soğuk bunun şuandaki bende anlamı Ölüm zamanımın yaklaştığıdır...


Hepinizi çok seviyorum...Gece geç vakitlerde artık bu hayatta Aziz diye biri olmayacak..

Akşam son kez sizlerlerle olcam ondan sonra hepinize elveda...

Hepiniz hakkınızı hll edin...

Allaha emanet olun...

sen yaşam savaşında pes edecek biri değilsin böyle bir saçmalık yapmazsın beni geç bu forumda bulunan bu kadar insanın hatrı varsa böyle bişe yapma benim hayatımda yaşadığım şeylerin yalan hayal olduğunu söyledin ama hepsi gerçekti ben sana kalbimi açtım hayatımda yaşadığım herşeyi anlattım ama sen inanmadın bana ben o sözü söylediğinden beri ne haldeyim biliyomusun hiç düşündünmü böyle bi karardan vazgeç lütfen gerekirse yalvarıyorum yüreğimde öyle büyük yere sahipsinki anlatılamaz. çok değerli bir insansın benim hayatımda lütfen böyle bir haa yapma