En iyi savunmanin saldiri oldugunu ve yok olmamak için yok etmek gerektigini ögretiyormussun ona...
Ona onu, sabirlar, merhametler ve inceliklerle degil, hazlar, hayranliklar ve kiskanç ilgilerle besleyecegini vadediyormussun.
Her gece uyumadan önce arkasinda Che Guevera�nin resmi olan aynanla konusuyormussun: Bir sen varsin önemli olan, bir sen varsin gerçek olan...
Hem onca aciya ragmen hâlâ güzelim...
Ve artik kendime yasakliyorum baskalarina acimayi ve hayatin acisini...
Aynandaki nefesinin bugusunu görüyorum buradan. Gözlerinle göz göze gelemedigin için tutup aynadaki buguyu öpüyorsun.
Yarali kendini öpüyorsun.
Çekmeceden cüzdanini çikartip içindeki kredi kartlarini seyrediyorsun zoraki bir hayranlikla.
Içinde sevgini sakladigin kaleyi daha da güçlendirmeyi geçiriyorsun aklindan.
Kredi kartlarini yaliyorsun dilinle ve onlarin zehirli tadini içine akitiyorsun...
Bankamatikten her para çektiginde kulagina gelen ölüm çigliklarina alistirmak istiyorsun kendini böylece.
Hem senden güçsüzlerin ölümü, hem bu ölümleri gizleyen ve bütün katliamlari aninda temize çeken teknolojinin zehirli tadi sariyor simdi sevginin yaralarini.
Bankamatikten her para çektiginde kulagina gelen çocuklarin ve kimsesizlerin ölüm çigliklarina dayanamadigini hissettigin an, senin için hayatta sadece annenin babanin ve kardeslerinin önemli oldugunu söylüyorsun kendine ve aksam is dönüsü onlara hediyeler alarak evine dönüyorsun...
Ve eskiden, sevgini bir kalenin ardina saklamadan önce, sadece kendi çocuklarini sevenleri çok kinadigini unutmak içinse, bu defa baskalari degil kendin kanatiyorsun sevgini...
Sonra küçük, tüylü bir köpek almak istiyorsun kendine.
Köpegini severken, kucaklarken sana acimasizlik eden dostlarinin, seni sevginin o hayal ülkesinde yillarca bekletip düslerini ve ömrünü çalan sevgililerinin yüzleri geçsin istiyorsun karsindan.
Onlarin yüzleri geçtikçe sahibi oldugun için senden baska kimseyi sevmeyecek ve baglanmayacak olan köpegine daha da siki sarilmak istiyorsun, öpüp koklamak.
Kendini öper gibi, yarali ve belki de artik hiç iyilesmeyecek olan kendini...
Hiç iyilesmeyecegini artik kendinden bile saklayamadigin böyle anlarda para kazanmak istiyorsun, is kurup daha çok para kazanmak...
Böyle anlarda bir kalenin ardinda gizledigin yarali sevgini bile unutmak istiyorsun; o seni düskirikligina ugratan insanlara inat yeniden baglanmak istedigin anneni, babani kardeslerini bile...
Böyle anlarda kendine sakladigin, gizledigin her seye, yanlislarla dolu olsa da senden izler tasiyan tarihine bile düsman oluyorsun.
Seni bu hale getirenlerle bir olup bu belki de artik hiç iyilesmeyecek yarali kendini yok etmek istiyorsun... Sonra yorgun düsüyorsun... Artik dinlenmek istiyorsun. Yarina daha dinlenmis ve korkulardan kurtulmus olarak uyanmak istiyorsun...
Ve uykuya dalmadan önce vitrinlere biraktigin dalginligin geliyor aklina...
Kendine bir kez daha aciyorsun ve bu yüzden pahali bulup da almadigin giysileri almaya karar veriyorsun.
Bu pahali giysiler sayesinde ilgilerin kölesi degil, ilgilerin merkezi olmayi istiyorsun.
Bu giysiler sayesinde sizlayan sevgilerini örtmek, örtmek, örtmek istiyorsun. Görünmez olmak istiyorsun.
Oysa senin gemin camdan sevgili...
Iste güçlü baligin güçsüz baligi yok ettigi kanli denizin her tarafindan seni görebiliyorum...
Sadece ben degil, dost düsman herkes uykuya daldigini görebiliyoruz buradan.
Çünkü senin gemin camdan sevgili.
Sikintidan yedigin tirnaklarinin kenarlarini...
Korkulu bir rüya gördügünde birden silkinisini...
Yarali sevgini korumak için aldigin onca kötücül karara ragmen nasilsa hep masum kalan sayiklamalarini görüp duyuyorum buradan...
Kaleni ve kalenin ardinda sakladigin yarali sevgini.
Bosuna saklama sevgini. Senin gibiler hiç örtünemez sevgili...
Seni bu kanli deniz ve düsmanlarin da dostlarin da hemen tanir.
Ya benzerini bulup gidersin buralardan.
Ya da seni yok ederler sevgili...
Herkes gibi ve her seyi bilerek yasayamazsin sen.
Senin gibiler örtünemez...
Bu kanli denizde senin gemin camdan sevgili...
Ona onu, sabirlar, merhametler ve inceliklerle degil, hazlar, hayranliklar ve kiskanç ilgilerle besleyecegini vadediyormussun.
Her gece uyumadan önce arkasinda Che Guevera�nin resmi olan aynanla konusuyormussun: Bir sen varsin önemli olan, bir sen varsin gerçek olan...
Hem onca aciya ragmen hâlâ güzelim...
Ve artik kendime yasakliyorum baskalarina acimayi ve hayatin acisini...
Aynandaki nefesinin bugusunu görüyorum buradan. Gözlerinle göz göze gelemedigin için tutup aynadaki buguyu öpüyorsun.
Yarali kendini öpüyorsun.
Çekmeceden cüzdanini çikartip içindeki kredi kartlarini seyrediyorsun zoraki bir hayranlikla.
Içinde sevgini sakladigin kaleyi daha da güçlendirmeyi geçiriyorsun aklindan.
Kredi kartlarini yaliyorsun dilinle ve onlarin zehirli tadini içine akitiyorsun...
Bankamatikten her para çektiginde kulagina gelen ölüm çigliklarina alistirmak istiyorsun kendini böylece.
Hem senden güçsüzlerin ölümü, hem bu ölümleri gizleyen ve bütün katliamlari aninda temize çeken teknolojinin zehirli tadi sariyor simdi sevginin yaralarini.
Bankamatikten her para çektiginde kulagina gelen çocuklarin ve kimsesizlerin ölüm çigliklarina dayanamadigini hissettigin an, senin için hayatta sadece annenin babanin ve kardeslerinin önemli oldugunu söylüyorsun kendine ve aksam is dönüsü onlara hediyeler alarak evine dönüyorsun...
Ve eskiden, sevgini bir kalenin ardina saklamadan önce, sadece kendi çocuklarini sevenleri çok kinadigini unutmak içinse, bu defa baskalari degil kendin kanatiyorsun sevgini...
Sonra küçük, tüylü bir köpek almak istiyorsun kendine.
Köpegini severken, kucaklarken sana acimasizlik eden dostlarinin, seni sevginin o hayal ülkesinde yillarca bekletip düslerini ve ömrünü çalan sevgililerinin yüzleri geçsin istiyorsun karsindan.
Onlarin yüzleri geçtikçe sahibi oldugun için senden baska kimseyi sevmeyecek ve baglanmayacak olan köpegine daha da siki sarilmak istiyorsun, öpüp koklamak.
Kendini öper gibi, yarali ve belki de artik hiç iyilesmeyecek olan kendini...
Hiç iyilesmeyecegini artik kendinden bile saklayamadigin böyle anlarda para kazanmak istiyorsun, is kurup daha çok para kazanmak...
Böyle anlarda bir kalenin ardinda gizledigin yarali sevgini bile unutmak istiyorsun; o seni düskirikligina ugratan insanlara inat yeniden baglanmak istedigin anneni, babani kardeslerini bile...
Böyle anlarda kendine sakladigin, gizledigin her seye, yanlislarla dolu olsa da senden izler tasiyan tarihine bile düsman oluyorsun.
Seni bu hale getirenlerle bir olup bu belki de artik hiç iyilesmeyecek yarali kendini yok etmek istiyorsun... Sonra yorgun düsüyorsun... Artik dinlenmek istiyorsun. Yarina daha dinlenmis ve korkulardan kurtulmus olarak uyanmak istiyorsun...
Ve uykuya dalmadan önce vitrinlere biraktigin dalginligin geliyor aklina...
Kendine bir kez daha aciyorsun ve bu yüzden pahali bulup da almadigin giysileri almaya karar veriyorsun.
Bu pahali giysiler sayesinde ilgilerin kölesi degil, ilgilerin merkezi olmayi istiyorsun.
Bu giysiler sayesinde sizlayan sevgilerini örtmek, örtmek, örtmek istiyorsun. Görünmez olmak istiyorsun.
Oysa senin gemin camdan sevgili...
Iste güçlü baligin güçsüz baligi yok ettigi kanli denizin her tarafindan seni görebiliyorum...
Sadece ben degil, dost düsman herkes uykuya daldigini görebiliyoruz buradan.
Çünkü senin gemin camdan sevgili.
Sikintidan yedigin tirnaklarinin kenarlarini...
Korkulu bir rüya gördügünde birden silkinisini...
Yarali sevgini korumak için aldigin onca kötücül karara ragmen nasilsa hep masum kalan sayiklamalarini görüp duyuyorum buradan...
Kaleni ve kalenin ardinda sakladigin yarali sevgini.
Bosuna saklama sevgini. Senin gibiler hiç örtünemez sevgili...
Seni bu kanli deniz ve düsmanlarin da dostlarin da hemen tanir.
Ya benzerini bulup gidersin buralardan.
Ya da seni yok ederler sevgili...
Herkes gibi ve her seyi bilerek yasayamazsin sen.
Senin gibiler örtünemez...
Bu kanli denizde senin gemin camdan sevgili...
