Demlemeye bırakmalı bazen,
Bulanan manaları-zamanın ocağında
Ateşi de kısmalı…Fazlası acıtıyor aşkları

Yeminleri de sevmem tövbeleri de
Söz ağızdan net çıkmalı-sığınmaz insan
Zayıf değilse duyguları, antlara- isyanlara
Sonuna dek yüreğinin ardında olmalı
Geçer sanmak, kandırmaktır kendini
İz bırakır -an be an- durmaz özlemin kalemi
Çizer gözlerini, ellerini, dilini…
Ağlatır, kanatır, söyletir…
Yazarsın, uzanamayan kolların yerine
İçinde bir yer hep bilir-kimi kez-
Sevgiliye, kelimelerle gidilir
Can da anlar halden-canan da
Sevgi bitmez yaşanmışsa-sadece-bekletilir

Az bırak zamanın ocağına
Demlensin özlem…

Yüreğim Sende....



Kelimeler eksik, kelimeler yarali.
Kelimeler ciliz.
Tasimiyor, anlatmiyor, tanimlamiyor bu duyguyu.
Ben de...
Çok baska bir sey. Sevginin ortasinda, derin acilar
hisseder mi insan?
Aydinlik gülümsemelerin içine, hüznü yerlestirir mi
durup dururken?
Gözlerine bugu,diline sitem, yüregine burukluk,
çöreklenir kalir mi
asirlarca?
Gelmeyecegini bildigi mektup için, posta kutusunu hep
ayni heyecanla
açar
mi?
Dedim ya, baska bir sey bu.
Ne kadar yalnizsam, o kadar seninleyim su günlerde.
Belki de en basta, tutup seni en derinlere koydum diye
oldu bunlar.
Kimseler ulasmasin diye, kimselerin bilmedigi,
bulamayacagi yollara
götürdüm
seni.
En derinlerde tuttum.
Bana sakladim.
Derine, hep daha derine...
Seni yapayalniz, bir tek bana biraktim.
Paylasamadim Yanlis yaptim.
Sana ulasan yollari kaybettim diye bütün bu
saskinliklar.
Kendimi oradan oraya vurmam.
Sagimda, solumda, ne zaman dikildigini bilmedigim
duvarlara çarpmam,
hiç
görmedigim çukurlarla bogusmam.
Denizlerin, gürültüyle gelip vurdugu dehlizlerin,
acili duvarlari
gibiyim.
Duvarlarim yosunlu, duvarlarim kaygan, duvarlarimdan
hiç tükenmeyen
sular
siziyor.
Tutunamiyorum.
Renklerim, gün içinde degisiyor.
Soluyorum, soguyorum.
Günes ulasmiyor içerilerime.
Küfleniyorum, yaslaniyorum.
Yalnizliklar pesimde.
Dokundugum her islak duvardan, pis kokulu bir
yalnizlik bulasiyor
üstüme.
Yapis yapis, vicik vicik bir yalnizlik bu.
Biliyorum, bütün bunlar, hep benim suçum.
Seni sakladigim yere ulasamaz oldum.
Yollar, gitgide uzadi ve karisti.
Ümidimi isitacak, parlatacak, kimildatacak bir seylere
ihtiyacim var.
Ah onun ne oldugunu biliyorum.
Sonu sana geliyor her cümlenin.
Her seyin basinda, içinde ve sonundasin.
Bu degismiyor.
öyle içimsin ki.
Birden aklima geldi, tuttum sana bir mektup yazdim
dün.
çok mutluydum...
Gün içinde neler yaptigimi, nelere kizip, nelerle
mutlu oldugumu, tek
tek
anlattim.
Mevsimlerin ve insanlarin nasil karisik ve beklenmedik
olduklarini
yazdim.
"Yine zamansiz yagmurlar" dedim, "Daha önce, hiç bu
kadar zayif degildi
günes
isinlari" dedim, "Gerçekten buradaki sarkilari hiç
ögrenmeyecek,
bilmeyecek,
söylemeyecek misin?"
dedim.
Çok uzun bir mektup oldu..
Basindan sonuna kadar okudum da.
Neler yazmisim diye merakimdan.
Sonra çekmecemden bir zarf çikarip, Adini yazdim.
Büyük harflerle, yalnizca adini.
Adresini bilsem gönderir miydim, bilmiyorum.
Mektup cebimde.
Cebim yüregime yakin.
Yüregim sende.
Sen yüregime yakin.
Öyleyse mektup sende.
Bu kadar içimdesin iste..........

Can Dündar