birbirlerini çok seviyorlardı,belki arkadaşça ama yıllar sora bu sevgi aşka dönüştü.canan çılgınca seviyordu canı,ömrü boyunca başkasını sevemezdi.fakat can liseye başlayınca,kendini başka bir kıza kaptırdı.aradan aylar yıllar geçti,canan usanmadan bekledi,taki evlenecekleri çağa geldikleri zamana kadar.canan hayaller kurardı.dedilerki,can evlenecekmiş,kız istemeye gideceklermiş.canan sandıki,kendisine gelecekler,süslenip püslenip,oturdu pencere önüne,geldi gelecekler die,ne gelen var ne giden.canan şaşırdı kaldı öylece,o an anladıki,kendisi değilmiş.yeni şımarık sevgilisiymiş.nişan bir ay içindeymiş.başlamıştı bir alışveriş telaşı,nişan oldu şatafatla.kız gözyaşlarını tuttu,ağlayacaktı duramadı koşa koşa gitti.hıçkırıklara boğuldu.canan feleğe sitem ediyordu.her gece dua ediyordu.o gencecik vücudu,gün geçtikçe eriyordu.komşular acıyordu bu haline,yalnız onlarmı gökteki melekler bile,yetsin artık,bitsin bu çile,dönecekse dönsün artık geriye,dualar fayda etmedi.can geriye dönmedi.üstelik ondan nikah şahidi olmasını istedi.canan ister istemez evet dedi.nikah günü geldi çattı,arbalar sokağa yanaştı,takımlar içinde bir harikaydı.bir bakış tüm vücudunu yaktı.canan hala umutluydu.ALLAH TAN mucize bekliyordu.ellerini semadan ayırmıyordu,beyaz gelinliği ben giyeceğim diyordu.saatler geçiyordu,saatler olmuştu 12 50,damat gelin içeri girdi,alkışlar tüm salonu adeta inletti.nikah memuru başladı sorulara,önce kıza sonra sıra geldi cana,canan canın dudaklarından çıkacak son kelimeye bakıyordu.can evet diye inletti salonu.cananın umutları bir anda soldu.defter nikah şahitlerine doğruldu.canan deftere büyük bir nokta koydu...yeni çift çıktılar dolaşmaya kimse kalmadı salonda.bir canan vardı pencere kenarında.bakıyordu boynu bükük onlara,son gücüyle çıktı oda dışarıya,gözyaşları süzülüyordu yanaklarına,bulutlar bile başlamıştı ağlamaya.çılgınca koşuyordu kendini bilmeden,bir fren sesi duyuldu aniden,canan yatıyordu kendini bilmeden.güneş doğarken duyuldu yanık bir ezan sesi,dedilerki canan ölmüş.bir tabut içinde beyaz bir melek gibiydi.can ise bu işe pek aldırmamış gibiydi.aradan aylar yıllar geçti,kavgalar başladı zaman zaman. bir çocukları oldu,tıpkı canana benziyordu.saç,göz,burun,heryeri,can çocuğa baktığı an,içinde bir kıpırtı belirmişti o an,anladı cananı sevdiğini, fakat iş işten geçmişti.kavgalar gittikçe şiddetleniyordu.kızı büyüyüp serpiliyordu,sanki cananın ikizi ortaya çıkıyordu.ALLAH IN cana gazabıydı bu.can mum gibi eriyordu,karısı bıkmış artık terk ediyordu.kızıda onu bırakıyordu.can gittikçe deliriyordu.can fazla dayanamadı bu duruma,kendini kuru bir ağaca astı.göçmüştü oda öbür dünyaya,canan bekliyordu onu cennet kapısında,gömdüler canı cananın yanına,beya bir zambak bitti orada,örnek olsun bu dünyada sevipte ayrılanlara
|
can ile canan
|
|
02-26-2008, Saat: 02:18 AM <
Yeni Üye
Çevrimdışı
Ablacım çok güzel bir hikaye ellerine kollarına gözlerine gönlüne yüreğine emeğene altın kalbine ve canına sağlık teşekkürler.
Yeni Üye
Çevrimdışı
ben tşk ederim cnm bişiler yapmaya çalıştım umarım güzel olmuştur.eski bi hikaye,8 9 yıl öncesine dayanan,dolaplara kaldırdığım eski bir şiir defterimden aldım.gençlik zamnlarımın hikayelerinden.
|
|
« Önceki Konu | Sonraki Konu »
|
Konuyu Okuyanlar: 1 Ziyaretçi