Sevgi sözcükleri neden etkiler karşı cinsi, insan ne arar karşısındaki
kişide..? Neden ayna karşısına geçip te kendimize iltifat ettiğimizde hiçbir
şey hissetmeyiz de bir başkası edince mutlu oluruz..? Karşımızdaki kişiye
sevgimizi gösterirken farkında olmadan canileşiyor muyuz yoksa ? Verdiğimiz
bir çiçekle ona sevgimizi gösterirken, acımasızlığımız da çıkıyor ortaya. O
çiçek te tabiata aşık olduğu için açmamış mıydı ? Ama o bizi kırmıyordu çünkü
gerçek sevgiydi onun sevgisi, tabiata bizi armağan etmedi hiçbir zaman. Kendi
güzelliğinde, masumiyetinde gösterdi o sevgiyi. Bizim de kaybedişlerimiz bu
yüzden diye düşünüyorum..
Bir insan kara sevdaya da düşse, mantığını kaybetmemeli. Seviyorsan onu,
yüreğinde açmalı o çiçek, onu koparıp vermelisin , verebiliyorsan... Ama
nedense bunu da anlayamayız bir türlü, ya ayrılınca ya da yalnızken doğrular
çıkar karşımıza. Demek ki işlediğimiz bu suç tek taraflı değil. Koparıp
verdiğimiz çiçeğin ömrü 3 ay ise 3 güne düşüyor ve soluyor. Çiçeği alan
mutlu, solsun diyor, bir kitap sayfasının arasına koyar, her baktığımda onu
hatırlarım ... Ya tabiat ? O sevdiği çiçeği hatırlamak isteyince nereye
bakacak..? Nasıl olsa seneye başka çiçek açar onu severim mi diyecek...? O
zaman biz de vaz geçelim sevdiğimiz yok olduğunda, biz de seneye başka
birine aşık olalım... Evet yapamayız, deliler gibi sevdiğimizi unutup seneye
başkası gelir diyemeyiz. O halde birşeyler hep yarım, onları düzeltelim.
Beyaz bir gül masumiyeti simgeler diye verdiğimiz kişiye göstermeyelim o
caniliğimizi. O zaten masumiyetini göstermek için açmamıştı doğaya...
Masumiyetimizi görmek istiyorsa karşımızdaki kişi, yüreğimizdeki beyaz güle
bakmalı, elimizdekine değil.. Hiç kimse birbirine aşık değil mi yoksa..?
Yüreğimizdeki çiçeği göremeyeceği için mi veriyoruz elimizdeki çiçeği...?
Biz kendimizi basitleştiriyoruz böyle yapmakla. O adres sormadan biz tarif
ediyoruz. Böyle kolay çözümlenmemeli sevdalar. Bir parçası eksik define
haritası gibi olmalı. Nerede olduğunu bilmemelisin ama varlığını da
hissetmelisin. Sonunda bulduysan sevgi hazinesini, alıp gitmek yerine,
kendinden bir parça bırakmalısın. Daha da değer kazanmalı ...
Bence hiç kimseye güzelsin denmemeli, çünkü bir cümleye ve çiçeğe sığacak
kadar basit değil insanların güzelliği... Bu yüzden inanıyorum belki de, ''en
büyük sevgi gizli olandır'' sözüne..
BİR ÇİÇEÄžİN TABİATA SESLENEMEDİÄžİ GİBİ...
kişide..? Neden ayna karşısına geçip te kendimize iltifat ettiğimizde hiçbir
şey hissetmeyiz de bir başkası edince mutlu oluruz..? Karşımızdaki kişiye
sevgimizi gösterirken farkında olmadan canileşiyor muyuz yoksa ? Verdiğimiz
bir çiçekle ona sevgimizi gösterirken, acımasızlığımız da çıkıyor ortaya. O
çiçek te tabiata aşık olduğu için açmamış mıydı ? Ama o bizi kırmıyordu çünkü
gerçek sevgiydi onun sevgisi, tabiata bizi armağan etmedi hiçbir zaman. Kendi
güzelliğinde, masumiyetinde gösterdi o sevgiyi. Bizim de kaybedişlerimiz bu
yüzden diye düşünüyorum..
Bir insan kara sevdaya da düşse, mantığını kaybetmemeli. Seviyorsan onu,
yüreğinde açmalı o çiçek, onu koparıp vermelisin , verebiliyorsan... Ama
nedense bunu da anlayamayız bir türlü, ya ayrılınca ya da yalnızken doğrular
çıkar karşımıza. Demek ki işlediğimiz bu suç tek taraflı değil. Koparıp
verdiğimiz çiçeğin ömrü 3 ay ise 3 güne düşüyor ve soluyor. Çiçeği alan
mutlu, solsun diyor, bir kitap sayfasının arasına koyar, her baktığımda onu
hatırlarım ... Ya tabiat ? O sevdiği çiçeği hatırlamak isteyince nereye
bakacak..? Nasıl olsa seneye başka çiçek açar onu severim mi diyecek...? O
zaman biz de vaz geçelim sevdiğimiz yok olduğunda, biz de seneye başka
birine aşık olalım... Evet yapamayız, deliler gibi sevdiğimizi unutup seneye
başkası gelir diyemeyiz. O halde birşeyler hep yarım, onları düzeltelim.
Beyaz bir gül masumiyeti simgeler diye verdiğimiz kişiye göstermeyelim o
caniliğimizi. O zaten masumiyetini göstermek için açmamıştı doğaya...
Masumiyetimizi görmek istiyorsa karşımızdaki kişi, yüreğimizdeki beyaz güle
bakmalı, elimizdekine değil.. Hiç kimse birbirine aşık değil mi yoksa..?
Yüreğimizdeki çiçeği göremeyeceği için mi veriyoruz elimizdeki çiçeği...?
Biz kendimizi basitleştiriyoruz böyle yapmakla. O adres sormadan biz tarif
ediyoruz. Böyle kolay çözümlenmemeli sevdalar. Bir parçası eksik define
haritası gibi olmalı. Nerede olduğunu bilmemelisin ama varlığını da
hissetmelisin. Sonunda bulduysan sevgi hazinesini, alıp gitmek yerine,
kendinden bir parça bırakmalısın. Daha da değer kazanmalı ...
Bence hiç kimseye güzelsin denmemeli, çünkü bir cümleye ve çiçeğe sığacak
kadar basit değil insanların güzelliği... Bu yüzden inanıyorum belki de, ''en
büyük sevgi gizli olandır'' sözüne..
BİR ÇİÇEÄžİN TABİATA SESLENEMEDİÄžİ GİBİ...
