Bu baharla yeniden başlasak / bu baharla yeni sözler yüklesek heybeye.
Yok yok olmayacak, boş boş oturmakla / boş umutlara sarılmakla pek ihtimal
değil yaşaması. Daha büyüğünden umutlar keşfetmeli. Bu baharla yeni bir
başlangıç isteyişimin nedeni bu olsa gerek.
İnsan bu kimbilir kaç kez bitip kaç kez yeniden başlamıştır. Her bitişle
gelen tükenmişlikler, binbir pişmanlıklar ve sonra birden açılan bir kapı,
beliriveren bir umut ışığı, "ha gayret" diyen cesaretlendirici bir iç sesle
akıp giden bir yaşantı. Umuttur öylesi; karanlıkların ardısıra açılan her
kapının ışığında o gözükür. Bir şekil yüreğimizden geçenin karşımızda
belirivermesi gibi birşey. Bazılarınca koca bir kanmaca durumudur yaşanan.
Kimbilir öncesinde kaç kez kanmıştınız ve hala kanıyorsunuz ve emin olun
yinede kanacaksınız/ kanacağız bu asri saadet hallerine. Gerçi ben bir
kanmaca değilde bahane olarak algılıyorum bu durumu. Hayat onca bahanenin
toplamıyla sürer. Yaşam bu, sebebsiz nereye gidebilir ki. Galiba hiçbir
yere. Şarkılara / şiirlere kulak verin onlar nice bahanelerle dolu...
Aşk, insanı hayatla anlamdıran en büyük bahanedir. Aşk paha biçilmez bir
değerlikte umut takısıdır. Öyle ki büyük bedeller ödeyip kısacık gösterişli
mutluluklara razı olmak değil mi aşk? Düşünün, şöyle bir bakınca en büyük
acıları yaşatanın aşk olduğunu göreceksiniz. Ama bu neyi değiştirir ki aşkın
bir anlık mutluluğu tüm acılara "olsun" dedirtir / dedirtecek. Bu nemenem
iştir böyle, sen gel gecelerce aşkın acısıyla sızlan / ağla / bit (tüken) /
küfret. Çok zaman geçmesin yeni bir çift gözün telaşına kapıl. Pek yabancısı
değiliz bu hallerin. Eh insanız ya haliyle normal bu haller.
İşte yine bahar vakitleri, yeni yeni telaşlara kapılma vakitleri. Havalar
ısınıyor, kuşlar / börtü / böcek cıvıl cıvıl yaşamın hünerlerini sergiliyor.
Bu ufacık canlıların bu denli hareketli olması koskaca biz insan oğlunu
imrendiriyor. Eh fenada olmuyor doğrusu, bizde de ister istemez
hareketlenmeler başlıyor. Geçmişteki karanlık düşüncelerin yorgunluğu har
olup uçuyor. Yerine umut ile yüklenmiş aşklar geliyor. Yaşam sevgisi / insan
sevgisi / doğa sevgisi / yar sevgisi... Bu kadar sevginin içinde en kapsamlı
olan yar sevgisidir. Bazen tek taraflı, bazen çift taraflı. Her türlüsü
kabuldür yüreğin tahribatlı ülkesinde. Böylesi insanın özü olsa gerek...
Şarkılar /şiirler bahanerle dolu demiştim. Şarkılara / şiirlere şöyle bir
kulak verirseniz ne demek istediğimi anlayacaksınız. Ben size birkaç kısa
örnek sunayım.
"Sevdaydı bulduğum sende,
Sende buldum senden geçtim.
Terk ettim sanma sakın;
Yeni bir hızla bilendim,
Çağıldayan özgür sesinde.
Şimdi gel durdurma beni."
Metin Altıok şiirinde aşkına bu mısralarla seslenmiş. Tanık olmuşsunuzdur.
Şiirde hem hüzün hem sevinç iç içe. Ama en belirgin olan umutlu bir sevda
hali.
"Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni... "
Ümit Yaşar Oğuzcan, şiirinde sevdasıyla bütünleşmesinden söz açmış. Ne de
güzel demiş ama bencede aşk bir olmaktır. Bu şiir her ne kadar bir ayrılık
ertesini anımsatmış olsada, aşkla bütünleşmeyi nitelendirmesi bakımıdan çok
değerli sözler. Ayrıca şunu söylemedende geçmek istemem. Yürekte filizlenmiş
bir aşkın ömrü bedende nefesin varolmasıyla eşdeğerdedir.
"Şayet aşkın tohumu
Düşmüşse gönlüne
Suyunu esirgeme
Aşkın hakkını yeme
Pişman olursun ömrünce."
Bazen kaçarız aşklardan, ama nereye... Aşkın kıvılcımının düştüğü yüreklerde
kaçmalar yangını daha da fazlalaştırır. Bırakın aşk dolsun bütün yaşam
hücrelerinize. Az önceki dizeler Behçet Necatigil'e ait... Ne kadarda doğru
demiş şair. Hakkını yememeli aşkın. Dışardan bakmakla anlamak pek olanaklı
değil..Daha bir içine girmeli. Yaşama sımsıkı bağlanmak budur. Uzak
köşelerden hiçbirşey yapmadan sadece boş umutlarla aşkı tasvir etmek
yetmiyor. Doğayla bütünleşmeli, yaşama kulak vermeli. Aşk böyle yaklaşır.
Bir çeşit " ne verirsen onu alırsın hesabı" ... Her yeni gün aşka
adımlamalıyız tüm düşünceleri. Geçmişten kalma karartılara takılmadan
bahanelerimize sımsıkı sarılmalıyız. Orhan Veli'nin o çok manidar
dizeleriyle sizleri aşkların doyumsuz duygusuna bırakıyorum. Haydi bu bahar
yeniden başlayalım...
"Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum"
Yok yok olmayacak, boş boş oturmakla / boş umutlara sarılmakla pek ihtimal
değil yaşaması. Daha büyüğünden umutlar keşfetmeli. Bu baharla yeni bir
başlangıç isteyişimin nedeni bu olsa gerek.
İnsan bu kimbilir kaç kez bitip kaç kez yeniden başlamıştır. Her bitişle
gelen tükenmişlikler, binbir pişmanlıklar ve sonra birden açılan bir kapı,
beliriveren bir umut ışığı, "ha gayret" diyen cesaretlendirici bir iç sesle
akıp giden bir yaşantı. Umuttur öylesi; karanlıkların ardısıra açılan her
kapının ışığında o gözükür. Bir şekil yüreğimizden geçenin karşımızda
belirivermesi gibi birşey. Bazılarınca koca bir kanmaca durumudur yaşanan.
Kimbilir öncesinde kaç kez kanmıştınız ve hala kanıyorsunuz ve emin olun
yinede kanacaksınız/ kanacağız bu asri saadet hallerine. Gerçi ben bir
kanmaca değilde bahane olarak algılıyorum bu durumu. Hayat onca bahanenin
toplamıyla sürer. Yaşam bu, sebebsiz nereye gidebilir ki. Galiba hiçbir
yere. Şarkılara / şiirlere kulak verin onlar nice bahanelerle dolu...
Aşk, insanı hayatla anlamdıran en büyük bahanedir. Aşk paha biçilmez bir
değerlikte umut takısıdır. Öyle ki büyük bedeller ödeyip kısacık gösterişli
mutluluklara razı olmak değil mi aşk? Düşünün, şöyle bir bakınca en büyük
acıları yaşatanın aşk olduğunu göreceksiniz. Ama bu neyi değiştirir ki aşkın
bir anlık mutluluğu tüm acılara "olsun" dedirtir / dedirtecek. Bu nemenem
iştir böyle, sen gel gecelerce aşkın acısıyla sızlan / ağla / bit (tüken) /
küfret. Çok zaman geçmesin yeni bir çift gözün telaşına kapıl. Pek yabancısı
değiliz bu hallerin. Eh insanız ya haliyle normal bu haller.
İşte yine bahar vakitleri, yeni yeni telaşlara kapılma vakitleri. Havalar
ısınıyor, kuşlar / börtü / böcek cıvıl cıvıl yaşamın hünerlerini sergiliyor.
Bu ufacık canlıların bu denli hareketli olması koskaca biz insan oğlunu
imrendiriyor. Eh fenada olmuyor doğrusu, bizde de ister istemez
hareketlenmeler başlıyor. Geçmişteki karanlık düşüncelerin yorgunluğu har
olup uçuyor. Yerine umut ile yüklenmiş aşklar geliyor. Yaşam sevgisi / insan
sevgisi / doğa sevgisi / yar sevgisi... Bu kadar sevginin içinde en kapsamlı
olan yar sevgisidir. Bazen tek taraflı, bazen çift taraflı. Her türlüsü
kabuldür yüreğin tahribatlı ülkesinde. Böylesi insanın özü olsa gerek...
Şarkılar /şiirler bahanerle dolu demiştim. Şarkılara / şiirlere şöyle bir
kulak verirseniz ne demek istediğimi anlayacaksınız. Ben size birkaç kısa
örnek sunayım.
"Sevdaydı bulduğum sende,
Sende buldum senden geçtim.
Terk ettim sanma sakın;
Yeni bir hızla bilendim,
Çağıldayan özgür sesinde.
Şimdi gel durdurma beni."
Metin Altıok şiirinde aşkına bu mısralarla seslenmiş. Tanık olmuşsunuzdur.
Şiirde hem hüzün hem sevinç iç içe. Ama en belirgin olan umutlu bir sevda
hali.
"Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni... "
Ümit Yaşar Oğuzcan, şiirinde sevdasıyla bütünleşmesinden söz açmış. Ne de
güzel demiş ama bencede aşk bir olmaktır. Bu şiir her ne kadar bir ayrılık
ertesini anımsatmış olsada, aşkla bütünleşmeyi nitelendirmesi bakımıdan çok
değerli sözler. Ayrıca şunu söylemedende geçmek istemem. Yürekte filizlenmiş
bir aşkın ömrü bedende nefesin varolmasıyla eşdeğerdedir.
"Şayet aşkın tohumu
Düşmüşse gönlüne
Suyunu esirgeme
Aşkın hakkını yeme
Pişman olursun ömrünce."
Bazen kaçarız aşklardan, ama nereye... Aşkın kıvılcımının düştüğü yüreklerde
kaçmalar yangını daha da fazlalaştırır. Bırakın aşk dolsun bütün yaşam
hücrelerinize. Az önceki dizeler Behçet Necatigil'e ait... Ne kadarda doğru
demiş şair. Hakkını yememeli aşkın. Dışardan bakmakla anlamak pek olanaklı
değil..Daha bir içine girmeli. Yaşama sımsıkı bağlanmak budur. Uzak
köşelerden hiçbirşey yapmadan sadece boş umutlarla aşkı tasvir etmek
yetmiyor. Doğayla bütünleşmeli, yaşama kulak vermeli. Aşk böyle yaklaşır.
Bir çeşit " ne verirsen onu alırsın hesabı" ... Her yeni gün aşka
adımlamalıyız tüm düşünceleri. Geçmişten kalma karartılara takılmadan
bahanelerimize sımsıkı sarılmalıyız. Orhan Veli'nin o çok manidar
dizeleriyle sizleri aşkların doyumsuz duygusuna bırakıyorum. Haydi bu bahar
yeniden başlayalım...
"Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum"