Bir kelebeğin kanatlarına takıp bir sevgiyi çocukça bir heyecanla koşarsın sonra peşinden... Yorulduğunda bir derenin kenarında dinlediğin su şırıltısında ya da bir ağacın kuytusunda bulursun huzuru... Dinlenince tekrar hatırlarsın kelebeği ve diyar diyar arayıp durursun yine kara sular iner ayacıklarına yine susar yine kavrulur yine yorulursun... Ofofff bitmez ki bu hikâye... Özetle takma beni bir kelebeğin kanatlarına ne kendini ne beni yor böyle bir oyunla... Hem yakalarsan ben ölürüm yakalayamazsan sen ölürsün... Ya da ekme bir saksıya çiçek gibi, sadece senin verdiğin kadar serpilip güzelleşmeyeyim, sana muhtaç olup güneşe dönmeyeyim yüzümü ve sen kadar olmasın ömrüm, solarsam sende üzülürsün... Sende gör beni, sende ara sende bul...
Ve ben gibi sev kendini, ben gibi kolla, ben gibi ol...

Yaşlar yüreğimden akar benim gözlerimdeki damlalara takıp elimin tersiyle silip atamam özlemlerimi, sevgilerimi, aşklarımı...
Yüreğimde yanar, yüreğimde kanar, yüreğim de açar onlar... O yüzden olsa gerek yüreğim ağlar hep... Kah kanları yıkar, kah yangınları söndürür, kah çiçekleri sular o yaşlar...ahh-ki ahh..! Sevda bu mu ki acep yanarken kanar, kanarken ağlar, ağlarken açarsın rengarenk..?

Rengarenk aç oralarda olmaz mı..? ...ve umutları belkilere, arzuları keşkelere kurban etmeyelim... Rengârenk bir sevgiyle ama en koyusundan bir özlemle kucaklayalım bu günü hadi tut elimi... Ya da uzat tutayım elini... Yüreğin titriyorsa ne olur ayırma gözlerini gözlerimden... ki göreyim gözlerindeki beni ve bileyim nerdeyim... Kimdeyim... Kiminleyim... Bırakma ellerimi... Ki bileyim gerçeksin... Bendesin... Benimsin...

Alıntı