Hiç boşlukta kaldığınız oldu mu?
Duvarlar üstünüze üstünüze geldi mi? Hiç…
Yüreğiniz çığlıklar atarken sustuğunuz oldu mu? Hiç…
Haksız olduğunuzu bile bile cazgırlıkla elde ettiğiniz fakat hak etmediğinizi bildiğiniz manevi de olsa bir yük taşıdınız mı? Hiç…
Duyguların karıştığı, sevmek, nefret etmek, ağlamak, gülmek, yenmek, yenilmek… gibi birbirine zıt bu duyguların sizin için aynı anlam taşıdığı zamanınız oldu mu? Hiç…
Başınızı omzuna dayayıp ağlayabileceğiniz konuşmasanız da sizi anlaya bilecek kadar size yakın birini bulamamış olmanın ezikliğiyle yaşadığınız oldu mu? Ya da kimseye güvenemediğiniz oldu mu? Hiç…
Tutunacak bir dal arayıp her kapının yüzünüze kapandığı oldu mu? Hiç…
En yakınınızdakilerin bile sizi hiç anlamadığını düşünüp kahrolduğunuz oldu mu?
Ya da sinirinizi başkalarından çıkarıp hatanızı anladığınız ama iş işten geçtiği zamanınız oldu mu? Hiç…
Ben bunları çok yaşadım, halada yaşıyorum emin olun buna…
Zamanı geldi intihara da kalkıştım…Ama şimdi bunun ne kadar yanlış olduğunu anladım!!!
Şimdi ne mi yapıyorum, hiç bir zorluğa boyun eğmemeye çalışıyorum, gerektiğini düşündüğümde psikologdan yardım almaya çekinmiyorum hani maalesef ülkemizdeki psikolog=deli doktoru düşüncesini aştım kusura bakmasınlar ama bunu böyle kabullenenler bence gerçek deli… Grip olduğumuzda doktora gitmek kadar doğal kendinizi psikolojik olarak yorgun hissettiğinizde psikologa gidip terapi görmek veya gerek varsa ilaç kullanmak…
Geçen gün psikologa gittik ilacımı ikiye çıkardı, konuştum biraz rahatladım çok iyi geldi ilaç mutluluk veriyor, sinirlenmemi engelliyor, her şeyi aşırı kafama takar kurar dururdum iki üç gündür rahatım, yavaş yavaş uykum düzene giriyor… Daha ne olsun?
Hayat bana şunu öğretti…
KİM NE DERSE DESİN BEN BİLDİÄžİMİ YAPIYORUM, YERİ GELİYOR DELİ OLUYORUM, YERİ GELİYOR AKILLI OLUYORUM, ŞU KISITLI YAŞAMIMDA ELİMDEN GELENİN EN İYİSİNİ YAPIYORUM, YERİ GELİYOR KENDİMLE DALGA GEÇİYORUM, YANLIŞIMLA DOÄžRUMLA BEN BENİM İŞTE VAR MI ÖTESİ… J
Duvarlar üstünüze üstünüze geldi mi? Hiç…
Yüreğiniz çığlıklar atarken sustuğunuz oldu mu? Hiç…
Haksız olduğunuzu bile bile cazgırlıkla elde ettiğiniz fakat hak etmediğinizi bildiğiniz manevi de olsa bir yük taşıdınız mı? Hiç…
Duyguların karıştığı, sevmek, nefret etmek, ağlamak, gülmek, yenmek, yenilmek… gibi birbirine zıt bu duyguların sizin için aynı anlam taşıdığı zamanınız oldu mu? Hiç…
Başınızı omzuna dayayıp ağlayabileceğiniz konuşmasanız da sizi anlaya bilecek kadar size yakın birini bulamamış olmanın ezikliğiyle yaşadığınız oldu mu? Ya da kimseye güvenemediğiniz oldu mu? Hiç…
Tutunacak bir dal arayıp her kapının yüzünüze kapandığı oldu mu? Hiç…
En yakınınızdakilerin bile sizi hiç anlamadığını düşünüp kahrolduğunuz oldu mu?
Ya da sinirinizi başkalarından çıkarıp hatanızı anladığınız ama iş işten geçtiği zamanınız oldu mu? Hiç…
Ben bunları çok yaşadım, halada yaşıyorum emin olun buna…
Zamanı geldi intihara da kalkıştım…Ama şimdi bunun ne kadar yanlış olduğunu anladım!!!
Şimdi ne mi yapıyorum, hiç bir zorluğa boyun eğmemeye çalışıyorum, gerektiğini düşündüğümde psikologdan yardım almaya çekinmiyorum hani maalesef ülkemizdeki psikolog=deli doktoru düşüncesini aştım kusura bakmasınlar ama bunu böyle kabullenenler bence gerçek deli… Grip olduğumuzda doktora gitmek kadar doğal kendinizi psikolojik olarak yorgun hissettiğinizde psikologa gidip terapi görmek veya gerek varsa ilaç kullanmak…
Geçen gün psikologa gittik ilacımı ikiye çıkardı, konuştum biraz rahatladım çok iyi geldi ilaç mutluluk veriyor, sinirlenmemi engelliyor, her şeyi aşırı kafama takar kurar dururdum iki üç gündür rahatım, yavaş yavaş uykum düzene giriyor… Daha ne olsun?
Hayat bana şunu öğretti…
KİM NE DERSE DESİN BEN BİLDİÄžİMİ YAPIYORUM, YERİ GELİYOR DELİ OLUYORUM, YERİ GELİYOR AKILLI OLUYORUM, ŞU KISITLI YAŞAMIMDA ELİMDEN GELENİN EN İYİSİNİ YAPIYORUM, YERİ GELİYOR KENDİMLE DALGA GEÇİYORUM, YANLIŞIMLA DOÄžRUMLA BEN BENİM İŞTE VAR MI ÖTESİ… J