Unut Onu Kalbim Karlı dağ yamaçlarında vurdu beni avcılar... yaralı uçurumlarda uçmayı unutmuş, kanadı kırık bir kuş gibi kaldım... ne dostlarım arar beni, ne de yolunu gözlediklerim... Cebimde ayrılık otları gözlerimde yakarışlar sakalımda sarı tütün kokusu kırıldım ey hayat, tutan yok elimden boynuma sarılan yok... her akşam tanımadığım bir hicran görmediğim bir ıstırap çalar kapımı... çare değil beklemek ey kalbim gelmiyor işte... gelmiyor ölümüne özlediğin gönlünde gizlediğin gelmiyor işte... hayatın elinde kara bir gül dikenlerini batırıp duruyor canıma... kimsesizim koynunda uçurumların ayazlar üşütüyor tenimi her gece... rengini yitirmiş mevsimler... tükenmiş arzular içimde yalın ayak koşuyorum şimdi kara kışlara... unut onu kalbim... unut onu... Çağırsam bir duyan olur mu? alır mı beni bu kıyıdan? dinler mi anlatsam derdimi dağlar? rüzgar eser mi? alıp götürür mü sesimi sular? Ah! Ömrüm ah! Kalbim ne kadar haykırsam, duymuyor sesimi kimse, uçurumlardan başka... tutmuyor elinden yalnızlığımın... sabıkalı ihanetler tutmuş yollarımı... cehennemler uzatarak uçurumlara fırtınaların öfkesine yazıp aşk fermanımı derin bir vadide idam ettim kimliğimi... kimse bilmiyor ömrümde, bahar gelmeyi çiçek açmayı kuşlar uçmayı unuttu çoktan... sen de unut onu ey kalbim... sen de unut onu unut kalbim...

Yer yok,
Mekan önemsiz,
Zaman sıfır...



Bana şah damarımdan daha yakın olana sığınarak!..
Hala acının acemisiyim ve hala sensizliğe bakamaz gözlerim.

Kaybolmuyorsun,
Bitmiyorsun,
Çoğalmıyorsun,
Eksilmiyorsun.

Çıkmaz bir vuslata sürüklenen yüreğimde sen yanıyorsun!
Bu gün kelimelerin tutsaklığına yer yok yüreğimde;
ister anla, ister es geç ve vur sensizliği yalnızlığıma. Çiğne kalabalığımı, tıkansın yürüyüşlerimi ve duyma ayak seslerimi gidişinin ardından.

Gittin, durdum.
Duydum, sustum.
Konuştun, kırıldım.
geldin, yıkıldım.

Susturduğum sabır taşı bu gün dillendi.
Ah, zaman!...
Nereden sürgülendiğini bir bilsem.
Derdim ne seninle, ne de sensizliğe...
Sürülsem kendimden ve benliğim el seluleti gibi yansısa aynalardan.
Ve hırçın bir fırtına sonunda durulsa içim.

Seni düşünmedim,
Yalan!
Seni beklemedim,
Yalan!
Seni hiç önemsemedim,
Koca bir yalan!...

Böyle düşünmemiştim hiç.
Ne seni, ne kendimi ve ne de bu vakitsizliği...
Akrep sancılanmayacaktı zamanda ve akrep umursamaz dönecekti kolumda.

Denizine açtım gözlerimi.
Varlığın ne zaman süzüldü içime?
Zamansızlığındaki çokluğun ve yalnızlığımdaki azlığın...
Neden bu kadar zorsun?

Uzaklarda dolanışım varlığına duyumsadığım ihtiyaçtan ve senden bana arta kalan, durgun anlarımın yalnızlığına...

Söylemediğim
Ve
Söyleyemeyeceğim
Sadece iki kelimeyle...