> ADALET
>
> Yaşlı kadın yatağından kalktı. Sabah ezanının insan ruhuna huzur veren
> sesi oda içinde yankılanıyordu. 88 yaşından beklenmeyecek bir
> çeviklikle pencereye doğru yöneldi. Pencereyi açması ile birlikte
> odaya ezan sesi ile birlikte baharın güzel kokusu ve kuş cıvıltıları
> doluştu. Penceresinden gözüken Kurtuluş Parkına bakarak yaşlı
> ciğerlerine sabahın ılık esintisi ile doldurdu. Abdestini aldı, sabah
> namazını kıldı. Mutfağa yöneldi. Çayla birlikte bir iki lokma bir
> şeyler atıştırdı. Oturma odasına yöneldi. Eski bir fiskos masasının
> yanındaki koltuğuna ilişti. Masanın üstü çerçeveler ile doluydu. Bir
> tanesine uzandı, camının üzerinde titreyen parmaklarını dolaştırdı.
> Çerçevenin içindeki fotoğrafta İstiklal madalyalı kara yağız bir
> adamla, makyajsız olmasına rağmen güzelliği göz alan bir kadın
> birbirlerine bakarak gülümsüyorlardı. Yaşlı kadın "Günaydın Anne,
> Günaydın Baba" dedi. Usulca yerine koyduğu çerçeveye bir bakış daha
> attıktan sonra başka bir çerçeveyi eline aldı. Bu siyah beyaz
> fotoğrafta da subay üniformalı bir adamla bir gelin yan yana
> duruyorlardı. Yaşlı kadın çerçeveyi titreyen dudaklarla öptü.
> "Günaydın Kocacığım" dedi. Kadın bu çerçeveyi de bıraktıktan sonra
> üçüncü ve son çerçeveye uzandı. Artık gözlerinden yaş damlıyordu.
> Fotoğraftaki biri erkek diğeri kız çocuklara bakıp "Günaydın
> Evlatlarım" dedi. Tüm çerçevelere kısaca göz atıp "Sizleri, hepinizi
> çok özledim" dedi.
>
>
>
> Gözlerinde biriken yaşları sildi. Artık ağlamak için bile yaşlı
> hissediyordu kendini. Ağır ağır doğrulduğu koltuğundan eski
> telefonuna doğru yöneldi. Ağır ağır numaraları çevirdi. Karşısına
> çıkan adama "Bir taksi istiyorum" dedi ve adresi verdi. Kapısını
> kilitleyip, apartman merdivenlerine yöneldi. Yıllarca çekmediği zorluk
> kalmamıştı ama şimdi bu merdivenler hayatının en büyük engeli olmuştu.
> Ağır ve dikkatli bir biçimde iniyordu. Sabırsızlanan taksi şoförünün
> çaldığı korna sokağı inletiyordu. "Patlama be adam" dedi. Nihayet
> taksiye binebildi. "Teyze hoş geldin" dedi 25-30 yaşlarındaki şoför.
> "Nereye gidiyoruz?" Kadın kısa bir sessizliğin sonunda "Tüm bir gün
> beni taşırmısın?" diye sordu. "Sana 500 lira veririm." Adam küçümser
> bir gülümseme ile, "Mal sahibi benden her gün 500 lira istiyor teyze"
> dedi.
>
>
>
> Kadın gülümsedi
>
> "O zaman sana 650 lira vereceğim ne dersin?"
>
> "Kurtarmaz ama senin güzel hatırını kırmayayım. İlk önce nereye gideceğiz?"
>
> "Anıtkabir'e"
>
> "Anıtkabir'e mi?
>
> "Evet"
>
> "Tamam teyzeciğim"
>
> "Yaş kaç teyzeciğim?"
>
> "Seksen sekiz"
>
> "Maşallah Allah uzun ömür versin teyzeciğim"
>
> "Allah sağlıklı mutlu ömür versin oğlum"
>
> "Haklısın teyzecim"
>
> Taksi Anıtkabir'in kapısına gelmişti. Şoför "Teyzeciğim geldik" dedi.
> Dalgın görünen kadın "Evladım burada yardımına ihtiyacım var" dedi.
> "Benimle gel" Adam şaşırmıştı. "Tabii teyze" dedi. Kuşkulu gözlerle
> "Bizi buraya alırlar mı?" diye sordu.
>
> O ana kadar dalgın ve yorgun görünen kadın, bir anda irkildi.
> Gözlerinden ateş fışkırarak "Ne demek almamak? Sen daha önce hiç
> gelmedin mi buraya?" dedi
>
> "Hayır"
>
> "Kaç yıldır Ankara'da yaşıyorsun?"
>
> "Ben Ankaralıyım teyze. Doğma büyüme"
>
> "Ee o zaman"
>
> "Ne bileyim bir kez okulla gelmiştik bayramda. Bayram olmayınca burası
> kapalı sanıyordum ben"
>
> Kadın sinirli bir şekilde kafa salladı.
>
> Şoför utanmıştı. Mozoleye çıkan mermer merdivenlere kadar
> konuşmadılar. Merdivenlere geldiklerinde Şoför kuşkulu bir şekilde
>
> "Nasıl çıkacaksın Teyze?" diye sordu.
>
> "Her ay nasıl çıkıyorsam öyle"
>
> "Her ay geliyormusun?"
>
> "Evet"
>
>
>
> Uzun bir uğraşla merdivenleri çıktılar. Mozoleye doğru ağır ağır
> ilerlediler. İçerisi çok serindi. Şoför büyük bir azimle yürümeye
> çalışan kadının koluna girmişti. Kadının nefes alışları sıklaşmıştı.
> Nihayet mozolenin önüne geldiler. Kadın şoförün kolundan ani bir
> hareketle kurtuldu. Çantasını açtı. Tek bir karanfil çıkardı. Mozoleye
> doğru ilerledi. Çiçeği mozoleye koydu. Şoför şaşkınlıkla olayı
> seyrederken kadının ağzından şu sözlerin döküldüğünü fark etti.
> "Hayatım boyunca sana verdiğim sözü tutmak için çalıştım" Ağır ağır
> geriye çekilen kadın ellerini açıp Fatiha okumaya başladı. Şoför kısa
> bir şaşkınlığın ardından ona katıldı. Kadın bir anlık suskunluktan
> sonra "Hadi gidelim" dedi.
>
> Geldiklerinden çok daha ağır bir şekilde arabaya döndüler. Şoför
> kadının durumundan endişelenmeye başlamıştı. "Yoruldun mu Teyze" dedi.
>
> Kadın sustu. Bir süre suskunluktan sonra "Evet hem de çok yoruldum"
> diye cevapladı.
>
>
>
> "Nereye gidiyoruz?"
>
> "Bankaya"
>
> Şoför arabasındaki kadının herhangi biri olmadığını anlamıştı. Bu
> yaşlı kadının Atatürk'e verdiği söz ne olabilirdi? En sonunda
> dayanamadı.
>
> "Teyzeciğim bir şey sorabilirmiyim?"
>
> "Sor bakalım evladım"
>
> "Anıtkabir'de Atatürk'e bir söz verdiğinizi söylemiştiniz. O söz nedir?"
>
> "Uzun hikaye evladım"
>
> "Olsun be teyze anlat ne olur"
>
> "Ben lisedeyken bizim okulumuza gelmişti Atatürk. Beni de ona çiçek
> vermek için seçmişlerdi. Çiçeği verdiğimde bana ismimi sordu. Bende
> "Adalet" dedim. Bunun üzerine "Ne güzel ismin varmış" dedi. "Okulu
> bitirince ne olacaksın" dedi bana. Hemşire dedim. Oda "Güzel meslek
> ama bence sen Hakim ol ismine çok yakışır" dedi. Ben kadından hakim
> olmaz ki dedim. Kaşlarını çattı, "Sen istedikten sonra olur. Senden
> söz istiyorum hakim olacaksın" dedi ."
>
> "Sen ne dedin peki?"
>
> "Mustafa Kemal emretmiş ne denir? Söz verdim."
>
> "Peki olabildin mi Adalet Teyze?"
>
> "Evet ben Cumhuriyetin ilk kadın hakimlerindenim."
>
> "Vay be. Sende ne hikaye varmış Adalet Teyze"
>
> "Herkesin bir hikayesi vardır evladım. Herkesin hikayesi de kendine
> göre değerlidir. Eğer insanların hikayelerini bilip anlayabilirsen
> insanlara daha anlayışlı davranabilirsin"
>
> "Haklısın Adalet Teyze. Bu bankamı gelmek istediğin"
>
> "Evet"
>
> "Yardım edeyim mi? Bende geleyim mi?"
>
> "Hayır. Sen burada bekle lütfen.Bu arada adın neydi evladım"
>
> "Osman teyzeciğim"
>
> "Tamam Osman. Beni 45 dakika kadar sonra buradan al olur mu?"
>
> "Tamam teyzeciğim"
>
> Adalet hanım bankadan içeri girdi. Osman öğlen saatinin
> geldiğini fark edip yemeğe gitti. Yemek boyunca Adalet hanımı düşündü.
> "Kim bilir neler yaşamış, neler görmüştür" diye düşündü. Tam vaktinde
> bankanın önündeydi. Adalet hanım 15 dakikalık gecikme ile geldi.
>
> "Hoş geldin Hakim Teyze"
>
> "Çok uzun zamandır bana Hakim denmemişti."
>
> "Hoşuna gitmediyse söylemeyeyim?"
>
> "Yok aksine hoşuma gitti. Sağol"
>
> "Nereye gidiyoruz?"
>
> "Seyranbağlarına"
>
> "Tabii"
>
> "Hakim Teyze çok yer gezmişsindir sen"
>
> "Tüm Anadolu'yu karış karış gezdik rahmetli kocamla"
>
> "Ne iş yapardı amca?"
>
> "Subaydı."
>
> "Ne zaman vefat etti?"
>
> "1952′de"
>
> "Çok olmuş.Gençmiş"
>
> "Kore savaşında şehit oldu."
>
> "Allah rahmet eylesin Hakim teyze"
>
> ' Sağol'
>
> "Seyranbağları'na geldik nereye gideceğiz?"
>
> "Sağa sap. İkinci binanın önünde dur."
>
> "Tamam.Buyur Hakim Teyze.Geleyim mi ben"
>
> "Yok bekle burada"
>
> Osman beklemeye başladı. Bir ara merak etti. Binanın
> uzaktan görünen levhasına baktı. "Seyranbağları Kız Yetiştirme Yurdu"
> yazısını okudu. Anlam veremedi. "Bu kadın burada ne yapar ki?" diye
> düşündü.
>
> Yarım saat sonra Adalet hanım göründü. Yanında orta yaşlı
> kibar bir hanım vardı. Adalet hanımı arabaya ağır ağır bindirdi. Kadın
> "Adalet Hanım size ne kadar teşekkür etsek azdır. Her zaman
> yanımızdasınız. Kızlarda sizi çok seviyor. Ne olur arayı çok
> uzatmayın. Yine gelin" dedi.
>
> Adalet hanım, buğulu gözlerle "İnşallah. Kızlara selamımı söyleyin.
> Bende onları çok seviyorum. Onlara iyi bakın" dedi.
>
>
>
> Araba hareket etti.
>
> "Nereye Hakim Teyze?"
>
> "Hemen iki sokak öteye"
>
> Osman iki sokak ötede bu sefer başka bir binanın önüne
> park etti. Bu binada da "Ankara Seyranbağları Huzurevi" yazıyordu.
>
> "Bekle beni"
>
> "Tabii Hakim Teyze"
>
> Yine 1 saate yakın bir bekleyişin sonunda bu sefer
> etrafında bir çok yaşlı kadın ve adamla çıkageldi Adalet Hanım.
> Sarılıp öpüştükten sonra oradan ayrıldılar. Osman dikiz aynasından
> Adalet Hanım'ın gözlerinden akan yaşları fark etti.
>
> "İyi misin Hakim Teyze"
>
> "İyiyim Osman. Eski dostları görünce insan bir hoş oluyor"
>
> "Nereye gidiyoruz?"
>
> "Cebeci Asri Mezarlığına"
>
> "Tamam"
>
> "Teyze nerelisin sen?"
>
> "Aydın Sökeliyim. Babam orada pamuk ekerdi. Annem ev hanımıydı. Sonra
> Kurtuluş Savaşı oldu. Babam savaşa gitti. Söke işgal oldu. Biz dağlara
> kaçtık annemle. Saklandık dağ köylerinde. Savaş bitince Söke'ye
> döndük. Allah'a Şükür Babam'da sağ salim döndü savaştan."
>
> "Sonra ne oldu?"
>
> "Liseye Aydın'a gönderdi babam. Orada Atatürk'le karşılaştım. Sözümü
> tutmak için İstanbul'a gittim. Hukuk fakültesine girdim. Orada
> rahmetli eşimle karşılaştım. O Harbiye'de okuyordu o zaman. Mezun
> olunca evlendik.."
>
> "Çocuğunuz var mı?"
>
> "Bir kızım bir oğlum vardı."
>
> "Neredeler şimdi?"
>
> "Oğlum dışişlerinde çalışıyordu."
>
> "Ne güzel"
>
> "1978′de Fransa'da Ermeniler öldürdüler."
>
> "Üzüldüm Hakim Teyze. Başın sağ olsun.. O da babası gibi şehit oldu yani"
>
> "Evet. Şehit babanın şehit oğlu. Allah kimseye evlat acısı vermesin."
>
> "Amin. Ya kızın?"
>
> "O eşi ve çocukları ile İzmit'te yaşıyordu. Öğretmendi. 1999′da
> depremde hepsi vefat ettiler."
>
> "Allah rahmet eylesin.Boş boğazlığımla üzdüm seni Hakim Teyze kusura bakma"
>
> "Sanki sormasan aklımdan çıkıyorlar mı evladım.Sen üzülme sağol"
>
> "Geldik Teyze"
>
> "Tamam evladım. Al işte paran artık gidebilirsin."
>
> "Hakim teyze buradan nasıl döneceksin? Ben seni bekleyeyim eve bırakayım."
>
> "Yok beni alacaklar buradan"
>
> "Hakim Teyze bu para fazla. Kusura bakma ben sana yalan söyledim.
> Taksinin sahibi benden 350 lira bekliyor. Affet beni. 350 'yi ona
> veririm. Gerisi kalsın. Bende para istemem. Bugün senden aldığım hayat
> dersinin parasal karşılığı yok zaten."
>
> "Çocukların var mı?"
>
> "İki tane ellerinden öperler." Taksinin güneşliğinden çocuklarının
> resimlerini çıkarıp gösterdi.
>
> "Adları nedir?"
>
> "Kemal ve Ayşe"
>
> "Oğlumun adı da Kemaldi."
>
> Sessizliğin ardından Osman'ın elindeki parayı ittirdi Adalet Hanım..
>
> "Onlara bir şeyler al benim için. Onları okut. Ama yalansız, dolansız,
> çok çalışarak helal lokma ile büyüt ve okut. Atatürk'ün bana yaptığı
> gibi içlerindeki gücü fark etmelerini sağla. Bir de vatanını,
> milletini sevmelerini öğütle onlara."
>
> Osman Adalet Hanımın ellerine sarılıp öptü. Ona iyi evlatlar
> yetiştireceğine söz verdi. Adalet hanım mezarlığın kapısından ağır
> ağır içeri girerken; Osman yaşlı gözlerle onu izliyordu. Hayatının en
> büyük dersini kendisi küçücük, yüreği yaşadığı acılara rağmen kocaman
> ve güçlü bu yaşlı kadından almıştı. Osman arabasını mal sahibine
> götürmeye karar verdi. Bu gün daha fazla çalışamazdı.
>
> Ertesi gün Ankara'da garip bir yağmur yağıyordu. Sanki gök delinmişti.
> Osman taksiyi mal sahibinden almış, durağa gelmişti. Çay ocağının
> yanında duran gazeteyi aldı. İlk sayfadaki haberlere göz gezdirdi..
> Siyaset doluydu gazete. Hiç anlamazdı. Sıkılıp adli olayların yer
> aldığı üçüncü sayfayı açtı. Taksiciler arkadaşları ile ilgili kötü
> haberleri genellikle oradan alırlardı. Göz gezdirirken bir haber
> dikkatini çekti.
>
> "Dün gece geç saatlerde Cebeci Asri mezarlığında bulunan cesedin
> Cumhuriyet tarihinin ilk Kadın Hakimlerinden Adalet YILMAZ'a ait
> olduğu belirlendi. Adalet YILMAZ'ın bulunduğu yerdeki mezarların eşine
> ve oğluna ait olduğu belirlendi. YILMAZ vefat ettiği gün bankadaki tüm
> parasını çektiği, bu parayı ikiye bölerek Seyranbağları'ndaki bir kız
> yetiştirme yurdu ile bir huzurevine bağışladığı belirlendi. Polis,
> Adalet YILMAZ'ın mezarlığa ölmek için gittiğini düşünüyor."
>
> Osman bir anda sarsıldı. Gözyaşlarına engel olamıyordu. Taksici
> arkadaşları hiçbir şey anlamadılar. Bir daha da hiç anlatmadı Osman bu
> yaşadıklarını. Herkesin tek bildiği Osman'ın bardaktan boşanırcasına
> yağan yağmur altında "Gökler bile sana ağlıyor" diyerek ağladığı…
>
> --
> Hüseyin Sadi Öğün
> Bilişim Sorumlusu
>
> Yaşlı kadın yatağından kalktı. Sabah ezanının insan ruhuna huzur veren
> sesi oda içinde yankılanıyordu. 88 yaşından beklenmeyecek bir
> çeviklikle pencereye doğru yöneldi. Pencereyi açması ile birlikte
> odaya ezan sesi ile birlikte baharın güzel kokusu ve kuş cıvıltıları
> doluştu. Penceresinden gözüken Kurtuluş Parkına bakarak yaşlı
> ciğerlerine sabahın ılık esintisi ile doldurdu. Abdestini aldı, sabah
> namazını kıldı. Mutfağa yöneldi. Çayla birlikte bir iki lokma bir
> şeyler atıştırdı. Oturma odasına yöneldi. Eski bir fiskos masasının
> yanındaki koltuğuna ilişti. Masanın üstü çerçeveler ile doluydu. Bir
> tanesine uzandı, camının üzerinde titreyen parmaklarını dolaştırdı.
> Çerçevenin içindeki fotoğrafta İstiklal madalyalı kara yağız bir
> adamla, makyajsız olmasına rağmen güzelliği göz alan bir kadın
> birbirlerine bakarak gülümsüyorlardı. Yaşlı kadın "Günaydın Anne,
> Günaydın Baba" dedi. Usulca yerine koyduğu çerçeveye bir bakış daha
> attıktan sonra başka bir çerçeveyi eline aldı. Bu siyah beyaz
> fotoğrafta da subay üniformalı bir adamla bir gelin yan yana
> duruyorlardı. Yaşlı kadın çerçeveyi titreyen dudaklarla öptü.
> "Günaydın Kocacığım" dedi. Kadın bu çerçeveyi de bıraktıktan sonra
> üçüncü ve son çerçeveye uzandı. Artık gözlerinden yaş damlıyordu.
> Fotoğraftaki biri erkek diğeri kız çocuklara bakıp "Günaydın
> Evlatlarım" dedi. Tüm çerçevelere kısaca göz atıp "Sizleri, hepinizi
> çok özledim" dedi.
>
>
>
> Gözlerinde biriken yaşları sildi. Artık ağlamak için bile yaşlı
> hissediyordu kendini. Ağır ağır doğrulduğu koltuğundan eski
> telefonuna doğru yöneldi. Ağır ağır numaraları çevirdi. Karşısına
> çıkan adama "Bir taksi istiyorum" dedi ve adresi verdi. Kapısını
> kilitleyip, apartman merdivenlerine yöneldi. Yıllarca çekmediği zorluk
> kalmamıştı ama şimdi bu merdivenler hayatının en büyük engeli olmuştu.
> Ağır ve dikkatli bir biçimde iniyordu. Sabırsızlanan taksi şoförünün
> çaldığı korna sokağı inletiyordu. "Patlama be adam" dedi. Nihayet
> taksiye binebildi. "Teyze hoş geldin" dedi 25-30 yaşlarındaki şoför.
> "Nereye gidiyoruz?" Kadın kısa bir sessizliğin sonunda "Tüm bir gün
> beni taşırmısın?" diye sordu. "Sana 500 lira veririm." Adam küçümser
> bir gülümseme ile, "Mal sahibi benden her gün 500 lira istiyor teyze"
> dedi.
>
>
>
> Kadın gülümsedi
>
> "O zaman sana 650 lira vereceğim ne dersin?"
>
> "Kurtarmaz ama senin güzel hatırını kırmayayım. İlk önce nereye gideceğiz?"
>
> "Anıtkabir'e"
>
> "Anıtkabir'e mi?
>
> "Evet"
>
> "Tamam teyzeciğim"
>
> "Yaş kaç teyzeciğim?"
>
> "Seksen sekiz"
>
> "Maşallah Allah uzun ömür versin teyzeciğim"
>
> "Allah sağlıklı mutlu ömür versin oğlum"
>
> "Haklısın teyzecim"
>
> Taksi Anıtkabir'in kapısına gelmişti. Şoför "Teyzeciğim geldik" dedi.
> Dalgın görünen kadın "Evladım burada yardımına ihtiyacım var" dedi.
> "Benimle gel" Adam şaşırmıştı. "Tabii teyze" dedi. Kuşkulu gözlerle
> "Bizi buraya alırlar mı?" diye sordu.
>
> O ana kadar dalgın ve yorgun görünen kadın, bir anda irkildi.
> Gözlerinden ateş fışkırarak "Ne demek almamak? Sen daha önce hiç
> gelmedin mi buraya?" dedi
>
> "Hayır"
>
> "Kaç yıldır Ankara'da yaşıyorsun?"
>
> "Ben Ankaralıyım teyze. Doğma büyüme"
>
> "Ee o zaman"
>
> "Ne bileyim bir kez okulla gelmiştik bayramda. Bayram olmayınca burası
> kapalı sanıyordum ben"
>
> Kadın sinirli bir şekilde kafa salladı.
>
> Şoför utanmıştı. Mozoleye çıkan mermer merdivenlere kadar
> konuşmadılar. Merdivenlere geldiklerinde Şoför kuşkulu bir şekilde
>
> "Nasıl çıkacaksın Teyze?" diye sordu.
>
> "Her ay nasıl çıkıyorsam öyle"
>
> "Her ay geliyormusun?"
>
> "Evet"
>
>
>
> Uzun bir uğraşla merdivenleri çıktılar. Mozoleye doğru ağır ağır
> ilerlediler. İçerisi çok serindi. Şoför büyük bir azimle yürümeye
> çalışan kadının koluna girmişti. Kadının nefes alışları sıklaşmıştı.
> Nihayet mozolenin önüne geldiler. Kadın şoförün kolundan ani bir
> hareketle kurtuldu. Çantasını açtı. Tek bir karanfil çıkardı. Mozoleye
> doğru ilerledi. Çiçeği mozoleye koydu. Şoför şaşkınlıkla olayı
> seyrederken kadının ağzından şu sözlerin döküldüğünü fark etti.
> "Hayatım boyunca sana verdiğim sözü tutmak için çalıştım" Ağır ağır
> geriye çekilen kadın ellerini açıp Fatiha okumaya başladı. Şoför kısa
> bir şaşkınlığın ardından ona katıldı. Kadın bir anlık suskunluktan
> sonra "Hadi gidelim" dedi.
>
> Geldiklerinden çok daha ağır bir şekilde arabaya döndüler. Şoför
> kadının durumundan endişelenmeye başlamıştı. "Yoruldun mu Teyze" dedi.
>
> Kadın sustu. Bir süre suskunluktan sonra "Evet hem de çok yoruldum"
> diye cevapladı.
>
>
>
> "Nereye gidiyoruz?"
>
> "Bankaya"
>
> Şoför arabasındaki kadının herhangi biri olmadığını anlamıştı. Bu
> yaşlı kadının Atatürk'e verdiği söz ne olabilirdi? En sonunda
> dayanamadı.
>
> "Teyzeciğim bir şey sorabilirmiyim?"
>
> "Sor bakalım evladım"
>
> "Anıtkabir'de Atatürk'e bir söz verdiğinizi söylemiştiniz. O söz nedir?"
>
> "Uzun hikaye evladım"
>
> "Olsun be teyze anlat ne olur"
>
> "Ben lisedeyken bizim okulumuza gelmişti Atatürk. Beni de ona çiçek
> vermek için seçmişlerdi. Çiçeği verdiğimde bana ismimi sordu. Bende
> "Adalet" dedim. Bunun üzerine "Ne güzel ismin varmış" dedi. "Okulu
> bitirince ne olacaksın" dedi bana. Hemşire dedim. Oda "Güzel meslek
> ama bence sen Hakim ol ismine çok yakışır" dedi. Ben kadından hakim
> olmaz ki dedim. Kaşlarını çattı, "Sen istedikten sonra olur. Senden
> söz istiyorum hakim olacaksın" dedi ."
>
> "Sen ne dedin peki?"
>
> "Mustafa Kemal emretmiş ne denir? Söz verdim."
>
> "Peki olabildin mi Adalet Teyze?"
>
> "Evet ben Cumhuriyetin ilk kadın hakimlerindenim."
>
> "Vay be. Sende ne hikaye varmış Adalet Teyze"
>
> "Herkesin bir hikayesi vardır evladım. Herkesin hikayesi de kendine
> göre değerlidir. Eğer insanların hikayelerini bilip anlayabilirsen
> insanlara daha anlayışlı davranabilirsin"
>
> "Haklısın Adalet Teyze. Bu bankamı gelmek istediğin"
>
> "Evet"
>
> "Yardım edeyim mi? Bende geleyim mi?"
>
> "Hayır. Sen burada bekle lütfen.Bu arada adın neydi evladım"
>
> "Osman teyzeciğim"
>
> "Tamam Osman. Beni 45 dakika kadar sonra buradan al olur mu?"
>
> "Tamam teyzeciğim"
>
> Adalet hanım bankadan içeri girdi. Osman öğlen saatinin
> geldiğini fark edip yemeğe gitti. Yemek boyunca Adalet hanımı düşündü.
> "Kim bilir neler yaşamış, neler görmüştür" diye düşündü. Tam vaktinde
> bankanın önündeydi. Adalet hanım 15 dakikalık gecikme ile geldi.
>
> "Hoş geldin Hakim Teyze"
>
> "Çok uzun zamandır bana Hakim denmemişti."
>
> "Hoşuna gitmediyse söylemeyeyim?"
>
> "Yok aksine hoşuma gitti. Sağol"
>
> "Nereye gidiyoruz?"
>
> "Seyranbağlarına"
>
> "Tabii"
>
> "Hakim Teyze çok yer gezmişsindir sen"
>
> "Tüm Anadolu'yu karış karış gezdik rahmetli kocamla"
>
> "Ne iş yapardı amca?"
>
> "Subaydı."
>
> "Ne zaman vefat etti?"
>
> "1952′de"
>
> "Çok olmuş.Gençmiş"
>
> "Kore savaşında şehit oldu."
>
> "Allah rahmet eylesin Hakim teyze"
>
> ' Sağol'
>
> "Seyranbağları'na geldik nereye gideceğiz?"
>
> "Sağa sap. İkinci binanın önünde dur."
>
> "Tamam.Buyur Hakim Teyze.Geleyim mi ben"
>
> "Yok bekle burada"
>
> Osman beklemeye başladı. Bir ara merak etti. Binanın
> uzaktan görünen levhasına baktı. "Seyranbağları Kız Yetiştirme Yurdu"
> yazısını okudu. Anlam veremedi. "Bu kadın burada ne yapar ki?" diye
> düşündü.
>
> Yarım saat sonra Adalet hanım göründü. Yanında orta yaşlı
> kibar bir hanım vardı. Adalet hanımı arabaya ağır ağır bindirdi. Kadın
> "Adalet Hanım size ne kadar teşekkür etsek azdır. Her zaman
> yanımızdasınız. Kızlarda sizi çok seviyor. Ne olur arayı çok
> uzatmayın. Yine gelin" dedi.
>
> Adalet hanım, buğulu gözlerle "İnşallah. Kızlara selamımı söyleyin.
> Bende onları çok seviyorum. Onlara iyi bakın" dedi.
>
>
>
> Araba hareket etti.
>
> "Nereye Hakim Teyze?"
>
> "Hemen iki sokak öteye"
>
> Osman iki sokak ötede bu sefer başka bir binanın önüne
> park etti. Bu binada da "Ankara Seyranbağları Huzurevi" yazıyordu.
>
> "Bekle beni"
>
> "Tabii Hakim Teyze"
>
> Yine 1 saate yakın bir bekleyişin sonunda bu sefer
> etrafında bir çok yaşlı kadın ve adamla çıkageldi Adalet Hanım.
> Sarılıp öpüştükten sonra oradan ayrıldılar. Osman dikiz aynasından
> Adalet Hanım'ın gözlerinden akan yaşları fark etti.
>
> "İyi misin Hakim Teyze"
>
> "İyiyim Osman. Eski dostları görünce insan bir hoş oluyor"
>
> "Nereye gidiyoruz?"
>
> "Cebeci Asri Mezarlığına"
>
> "Tamam"
>
> "Teyze nerelisin sen?"
>
> "Aydın Sökeliyim. Babam orada pamuk ekerdi. Annem ev hanımıydı. Sonra
> Kurtuluş Savaşı oldu. Babam savaşa gitti. Söke işgal oldu. Biz dağlara
> kaçtık annemle. Saklandık dağ köylerinde. Savaş bitince Söke'ye
> döndük. Allah'a Şükür Babam'da sağ salim döndü savaştan."
>
> "Sonra ne oldu?"
>
> "Liseye Aydın'a gönderdi babam. Orada Atatürk'le karşılaştım. Sözümü
> tutmak için İstanbul'a gittim. Hukuk fakültesine girdim. Orada
> rahmetli eşimle karşılaştım. O Harbiye'de okuyordu o zaman. Mezun
> olunca evlendik.."
>
> "Çocuğunuz var mı?"
>
> "Bir kızım bir oğlum vardı."
>
> "Neredeler şimdi?"
>
> "Oğlum dışişlerinde çalışıyordu."
>
> "Ne güzel"
>
> "1978′de Fransa'da Ermeniler öldürdüler."
>
> "Üzüldüm Hakim Teyze. Başın sağ olsun.. O da babası gibi şehit oldu yani"
>
> "Evet. Şehit babanın şehit oğlu. Allah kimseye evlat acısı vermesin."
>
> "Amin. Ya kızın?"
>
> "O eşi ve çocukları ile İzmit'te yaşıyordu. Öğretmendi. 1999′da
> depremde hepsi vefat ettiler."
>
> "Allah rahmet eylesin.Boş boğazlığımla üzdüm seni Hakim Teyze kusura bakma"
>
> "Sanki sormasan aklımdan çıkıyorlar mı evladım.Sen üzülme sağol"
>
> "Geldik Teyze"
>
> "Tamam evladım. Al işte paran artık gidebilirsin."
>
> "Hakim teyze buradan nasıl döneceksin? Ben seni bekleyeyim eve bırakayım."
>
> "Yok beni alacaklar buradan"
>
> "Hakim Teyze bu para fazla. Kusura bakma ben sana yalan söyledim.
> Taksinin sahibi benden 350 lira bekliyor. Affet beni. 350 'yi ona
> veririm. Gerisi kalsın. Bende para istemem. Bugün senden aldığım hayat
> dersinin parasal karşılığı yok zaten."
>
> "Çocukların var mı?"
>
> "İki tane ellerinden öperler." Taksinin güneşliğinden çocuklarının
> resimlerini çıkarıp gösterdi.
>
> "Adları nedir?"
>
> "Kemal ve Ayşe"
>
> "Oğlumun adı da Kemaldi."
>
> Sessizliğin ardından Osman'ın elindeki parayı ittirdi Adalet Hanım..
>
> "Onlara bir şeyler al benim için. Onları okut. Ama yalansız, dolansız,
> çok çalışarak helal lokma ile büyüt ve okut. Atatürk'ün bana yaptığı
> gibi içlerindeki gücü fark etmelerini sağla. Bir de vatanını,
> milletini sevmelerini öğütle onlara."
>
> Osman Adalet Hanımın ellerine sarılıp öptü. Ona iyi evlatlar
> yetiştireceğine söz verdi. Adalet hanım mezarlığın kapısından ağır
> ağır içeri girerken; Osman yaşlı gözlerle onu izliyordu. Hayatının en
> büyük dersini kendisi küçücük, yüreği yaşadığı acılara rağmen kocaman
> ve güçlü bu yaşlı kadından almıştı. Osman arabasını mal sahibine
> götürmeye karar verdi. Bu gün daha fazla çalışamazdı.
>
> Ertesi gün Ankara'da garip bir yağmur yağıyordu. Sanki gök delinmişti.
> Osman taksiyi mal sahibinden almış, durağa gelmişti. Çay ocağının
> yanında duran gazeteyi aldı. İlk sayfadaki haberlere göz gezdirdi..
> Siyaset doluydu gazete. Hiç anlamazdı. Sıkılıp adli olayların yer
> aldığı üçüncü sayfayı açtı. Taksiciler arkadaşları ile ilgili kötü
> haberleri genellikle oradan alırlardı. Göz gezdirirken bir haber
> dikkatini çekti.
>
> "Dün gece geç saatlerde Cebeci Asri mezarlığında bulunan cesedin
> Cumhuriyet tarihinin ilk Kadın Hakimlerinden Adalet YILMAZ'a ait
> olduğu belirlendi. Adalet YILMAZ'ın bulunduğu yerdeki mezarların eşine
> ve oğluna ait olduğu belirlendi. YILMAZ vefat ettiği gün bankadaki tüm
> parasını çektiği, bu parayı ikiye bölerek Seyranbağları'ndaki bir kız
> yetiştirme yurdu ile bir huzurevine bağışladığı belirlendi. Polis,
> Adalet YILMAZ'ın mezarlığa ölmek için gittiğini düşünüyor."
>
> Osman bir anda sarsıldı. Gözyaşlarına engel olamıyordu. Taksici
> arkadaşları hiçbir şey anlamadılar. Bir daha da hiç anlatmadı Osman bu
> yaşadıklarını. Herkesin tek bildiği Osman'ın bardaktan boşanırcasına
> yağan yağmur altında "Gökler bile sana ağlıyor" diyerek ağladığı…
>
> --
> Hüseyin Sadi Öğün
> Bilişim Sorumlusu
ama çok güzeldi bu teşekkürler yorgun yürek