[INDENT]


“Kendine iyi bak” bir "veda" değil "elveda" cümlesidir çoğu zaman. O üç kelimeden çok daha fazlasını gizler içinde...

"Kendine iyi bak. Çünkü bundan sonra ben yanında olmayacağım. Olamayacağım. İstesem de istemesem de. Sevdim bir zamanlar seni, hala seviyorum ve benden sonra da mutlu olmanı istiyorum. Olur da bir gün dönersem seni iyi bulmak istiyorum.“

“Kendine iyi bak. Çünkü bundan sonra kendinden başkası olmayacak yanında sana bakacak. Ben olmayacağım. Kendine iyi bak ve beni düşünme. Çünkü ben de seni düşünmeyeceğim artık. Arama sakın beni, yazma, çünkü ben yazmayacağım. Sil beni yüreğinden, çünkü ben sileceğim. Fakat, yaşanılan, paylaşılan güzel şeyler hatırına sana yürekten mutluluklar diliyorum. Ve ben bir daha dönmemek üzere gidiyorum.”

"Kendine iyi bak. Aramızda geçen herşeye rağmen benden sonra iyi olduğunu bilmeyi tercih ederim. Aslında bilmem çok önemli değil, iyi olduğunu varsayacağım ben. Seni bir daha asla görmemek üzere gidiyorum ben, seni kendinle başbaşa, yapayalnız bırakıyorum ben. Biliyorum kendini bırakacaksın benden sonra, o yüzden iyi bak diyorum. Aslına bakarsan, çok da fazla umursamıyorum."

"Kendine iyi bak" derler ve giderler. Tutkuyla sevenler, bazen birden fazla söylerler bunu. Çünkü onları ayırmak, eti tırnaktan ayırmak gibidir. Kolay kolay kopamaz onlar, süreç çok acı vericidir, yürek parçalıyıcıdır. Her seferinde azalan umutlarla geri döner ve yine “Kendine İyi Bak” gözleriyle ayrılırlar. Ta ki umut da, sevgi de tükeninceye kadar…Ta ki son elveda mezar sessizliğine bürününceye kadar…

Tutkunun ötesinde sevenler, bir kez “Kendine İyi Bak “ derler ve giderler. Onlar eti tırnaktan ayırmak yerine ölümü yeğlerler. Onlar bu acıyı bir kezden fazla kaldıramayacaklarını bilirler.

"Kendine iyi bak" derler ve giderler. Bu sözlerin içinde ihanet yok, hiç bir zaman olamaz derler ve giderler. En büyük ihanet değil midir aslında seni seveni, ihtiyacı olanı yüzüstü bırakıp gitmek. "Kendine iyi bak" derler ve giderler. Seni suskunluğa mahkum edip giderler. Seni parçalara ayırıp, en büyük parçayı yanlarına alıp giderler. Seni senden alıp giderler.

Daha kötüsü suçlayamazsın onları tüm bunlar için. Kendine iyi bak deyip gidenin geçerli bir nedeni vardır elbet. Suçlatmaz kendini. Savaşmadıkları için kızarsın ama suçlayamazsın. Savaşmışlarsa, yenildikleri için kızarsın ama suçlayamazsın. Yenildiğin için kızarsın ama suçlayamazsın… Ayrılığın kaçınılmazlığına inandırır seni, "kendine iyi bak" derler ve giderler. Elinden umutlarını, düşlerini, sevgilerini alıp giderler. Bir tek anıları bırakırlar geride, bir de hatırladıkça gözyaşlarına boğulasın diye
unutulmayan nağmeler.

Arkalarına bakmadan çekip giderler eğer yalnız kalmışsan, çünkü insafsızlıklarını görmek istemezler. Herşey o saniye orada bitsin, kapansın bu sayfa isterler. "Bitti" diyemedikleri için, "kendine iyi bak" derler. "Kırıldım ve affedemiyorum" diyemedikleri için "kendine iyi bak" derler. "Seni istemiyorum artık, hayatımdan çıkaracağım ama bil ki hiç unutmayacağım" diyemedikleri için kendine iyi bak derler. "Biliyorum çok kanayacaksın ama daha iyisini yapamıyorum" diyemedikleri için "kendine iyi bak" derler. Vicdanlarını rahatlatmak için kendine iyi bak derler, çünkü o kan uzun süre akacaktır ve o yara asla kapanmayacaktır, bilirler.

"Kendine iyi bak" bir noktadır çoğu zaman. Kendine iyi bak deme bana, sadece kötülükler noktalansın isterim ben. Oysa sen iyisin… Sen gözümdeki ışık, dudağımdaki tebessüm, sen içimdeki sevinçssin. Sen hayatıma renk katan, sen yüreğimdeki çarpıntı, sen hayatımdaki neşesin. Sen yolumu aydınlatan, sen dert ortağım, sen gönül yoldaşım, sen bir tanesin. "Kendine iyi bak" deme bana. Nokta koyma.

Keşke böyle yaşanmasaydı bazı şeyler, keşke affedebilsen beni, keşke ben de affedebilsem… Keşke döndürebilsek zamanı geriye. Keşke bugünkü aklımızla yaşasak herşeyi baştan. Nafile... Ama yine de, gitmesen olmaz mı? Bitmesek olmaz mı? Sen eksikken, ben nasıl tam olurum? Senden kalan boşluğu kimlerle doldururum? Savaşsak, aramıza giren şeytanla olmaz mı? Hani büyük aşklar her türlü engeli aşardı, hani gerçek dostluklar her sınavı geçerdi, hani sevgi eninde sonunda kazanırdı? Hani hayatta hiç kirlenmeyecek değerler vardı? Hani en büyük zaferler, en kanlı savaşların ardından kazanılırdı? Bunların hepsi yalan mı? Sahiden..., gitmesen olmaz mı? Bitmesek olmaz mı?……….

Peki o zaman... Senin istediğin gibi olsun... Öyleyse...Sen de "Kendine İyi Bak."

"Kendine Iyi Bak" derler...

[/INDENT]Hepimizin birer karanlık gecemiz vardır,kucağında kavuşamadıklarımızın avuçlarını tuttuğumuz...

Birer sonbaharımız vardır,kuru yaprakların anılarımızı sakladığı...

Yağmurlarımız kendimize özeldir,damlalar gönlümüzün istediği figürlerde dökülür gökyüzünden aheste,aheste...

Göz yaşlarımız ayrı süzülür yanaklarımızdan,bazen denize koşan ırmaklar gibi coşkulu,bazen de inci taneleri gibi tane tane ve berrak...

Bestelerimiz hep başka başkadır kulaklarımızda ve dudaklarımızdan dökülürken yalnızlıklarımıza....

Şiirlerimiz başka başkadır...

Sevdalarımız başka...

Yüreğimde kopan fırtınayı gönderiyorum sana sevgili, çocuksu bakışlarımın ardından,
Ellerimi kesen ayazlarımı gönderiyorum sana; aşkın akıp gidişini seyret diye iç ülkemden iç ülkene.
Her şeyi koca bir yokluk gören gözlerimi gönderiyorum sana, yeşile çalan yanından umut bul diye.
Koca şehri bomboş gören kalbimi gönderiyorum sana, içindeki ateşle ısıt diye.
Bütün mektuplarım geri dönüyor sevgili şehrime, yoksun.
Bu koca yoksunluğun içinde kaybolmuşsun.
Hayat bizi terk edeli çok olmuş, ben aynalarda kaybolmuşum, sen hayallerime bile uğramaz olmuşsun.
Bir masalmış her şey bir bakmışım uyumuşsun.
Ne masalın sonunu dinleyecek kadar uyanık kalmayı başarabilmişsin, ne de bana yeni masallar anlatacak kadar âşık olmayı.
Hasret yüklü gemilerim yollarını bulamadı. Ben Leyla'nın cisminde taşıdığım mecnun kalbi ile bir başına kalıverdim aşk diyarında.
Ne gemilerimi indireceğim sahillerim oldu, ne de karadan yüzdürebilecek cesaretim.
Aşk bitti. Toprak oldu bakışlarımda ki umut.
Kalmak, gitmekten vazgeçmektir derdi atam.
Be ne gitmeyi becerebiliyorum topraklarından ne de yaşamayı senin kurallarına göre.
İsyanlarım var, eylemsiz, sessiz isyanlarım.
Bir gök düşlüyorum, mavisi adam gibi mavi , siyahı adam gibi siyah..
Ama gündüzleri gri bulutlar kaplıyor göğümü, geceleri şehrin isi.
Mavisi griye çalıyor hüzünle gökyüzümün, yıldızları gam yansıtıyor puslu bakışlarla.
Her şey bir tebessümünde gizli kalıyor bazen.
Züleyha' nın gülümsemesi kadar sıcak, Yusuf'un duruşu kadar soğuk.
Aşk sana da bana da ne uzak sevgili.
Şimdi sukut limanlarına demirledim gemilerimi.
Sadece bekliyorum.
Güneşin doğuşunu nasıl beklerse yüce dağlar, yağmurun yağışını nasıl beklerse çiçekler, öylece hasret gemilerimi aşk denizine indireceğin anı bekliyorum.
"Beklemek sabretmektir". Dedi ustam, "kalbim üstüne " dedim, ve büküldü boynum...

İmkansızdık

Sen; içinde baharı gizleyen kışımsın benim...

Ve biliyorum ki o baharın güneşinde tenim esmer olmayacak hiç. Bana susmak
düşecek, payıma kilitlenmiş bir yürek kalacak. Kaderi önceden belirlenmiş
konuşmalar, paylaşmalar, bakışmalar olacak. Bir yerde aykırılığım tutup sarılsam
da içimde sana, sen bunu hiçbir zaman bilemeyeceksin...

Git diyorum sana, kalma yüreğimde, bu kadar özleteceksen kendini. Bir bakış;
gözüm gözüne değiyor; hissediyorum... Gitme diyorum. Kal geldiğin yerde. Ne
gitmelerin bitiyor; ne de benim sana kal demelerim...

Hangi aralıkta girmiştin içime anlamadım. Tüy gibi hafif, usul usul inivermiştin
yüreğime. Kabullenemedim önce. kocaman yalanlar söyledim kendime. Ben dışımda
tutmaya çalışırken seni, meğer içerde hakimiyetin çoktan başlamıştı. Kuşatmıştın
dört yanımı; ve kendim için çok geçti. Yerle bir olmuştu her şey. Olmazsa
olmazlarım; ilkelerim, yargılarım...

Nasıl bir şeydi, bu beni böyle yağmalayan. Şimdi karşı durmuyorum Sana, nasılsa
buluyorsun bir yolunu ve sarmalıyorsun içimi dışımı. Ayak seslerini duyuyorum
hangi yöne gittiğini bilemeden. Ben yaşanmış bir aşkta eski yaralarıma
yanıyorum, Sen yaralarına benden sevda sürüyorsun. "Belki"lerden,
"ihtimal"lerden, "keşke"lerden medet umuyorum, Senin belki de yabancısı olduğun
düşler büyüterek...

Ben, suretine değil, aslına dokunma ihtimallerinde mutlu oluyordum.
Ben seninle, aynı coğrafyada yaşayabilme ihtimalinden huzur buluyordum.

Şimdi, bilinci küflerinden kurtulmuş bir yürekle, süresi diğer aşklardan çok
daha uzun olacak bir aşkın ömrünü anlatıyorum, Sana dair yazılanlarda...

Şimdi, bir sayfa dolusu cümlelerle; bir imkansızlığın mucizeye dönüşünü
anlatıyorum...

Şimdi, bozgun sonrası imkansız bir zafer kazanan bir orduyum, bir yenilgide
zafer ne kadar anlam taşıyorsa o kadar anlamlaşıyorum...

Şimdi ben, dağıldıkça kurulan yeni düşlerde Sana bakıyorum… Umut; hep var olacak çünkü...

Kömür gözlüme

Yine gökler delindi ve bütün kalplere sevgi ve hüzün yağıyor …

Sen bir yağmursun bir tanem! Gökten indirilen ve ruhumda ki çoraklığa vesile olan ..
Bestekarın emri ile ellerimi tutarak yüreğime dokunan ve beni sevgi denizinde boğan bir okyanus. Yağmursun sen çisil çisil yağan kurumuş bedenime hayat veren herşeyim
bir tanemsin!..

Sen bir bulutsun bir tanem, nasıl ki bulutlar görevini yapınca bir koku bırakır ardında
Ve her rengi bir güzellik diyarı olan bir gökkuşağı sende öylesin. Gazellerden gelen
misk-i amber kokususun.

Bin kez açıldı yüreğinde güller bin kez soldu bin kez kurudu parmakların, dokunduğun heryerde ayrılıklar tutuştu, acılar yandı bedeninde yağmurlar gibi insanlar tüketti seni,
Sandık gibi duvarları nem ve küf kokan odalarda uçurumlara düştün. Yalnızlıktan; ben tükendim demedin.

Sen umut çiçeğiydin kırlarda, inadına açtın, inadına mutluluk oyunu oynadın benimle
bir sabır taşıydın sen bütün kinimi öfkemi, çılgınlıklarımı, küskünlüğümü görmezlikten geldin.Şahin oldun en küçük bir tehlike karşısında bile; kol kanat gerdin

Ne yazlar, ne baharlar, ne güzler geçti .. Sen hep gözlerini uzaklara yatırıp beni bekledin..
Esir etti seni gördüğün ve göreceğin gündüz ve geceler ..
Ağladın ayazlarda ben bilirim ..

Yananlar yandı durdu tıpkı ocaklar gibi sende o yananlardan biriydin.
Ateş çemberlerinin içinde tektin, çaresizdin üşüyordu kalbin ama benim yüreğimi sevginle kızgın çöllere çevirdin. Bütün bunları yaparken gönlünde ne cehennem korkusu , ne de cennet kokusu, yalnızca Aşk vardı…

Ben incecik kıvrım kıvrım bir çaydım. Yalnız tek bir heceydim koskocaman bir cümlede.
Sevginden ve sabrından merdiven kurdun gökyüzüne. Karanlık gecelerime fener oldun. Güz geldi sarardım yeşertin; kış oldu titredim ısıttın. Aşamadım hırçın rüzgarları, rüzgarların önüne set oldun. Kıramadım acıların zincirlerini sevginle sen biledin kopartın.
Sen cennete çevirdin dünyamı. Ben bir ishak kuşuydum bilemezdim doğruları ışık tutan sen olmasaydın, bilemezdim sevgiyi, merhameti ötelere sevdayı.

Bir tanem..! Sen hiç kimsenin bilmediği bir zamanda bir tipinin arkasında karlara inat açan bir kardelen çiçeğisin…