Ruhumda gezinip duran, geçirgen bir islaklik var.
Iste bu yüzden;
Kardan sulari yuvarlayip yeserebilen kadinlar yapiyorum ve tek tek asiyorum agaçlara yaprak yerine.
Sonra toprak falina bakiyorum hayatin;
Ölüyor ..
Ölmüyor..
Biriktirmeye bitimli günler ilistiriyorum yol kenarlarina.
Nefesim burusuyor, sesimin etrafi çiziklerle dolu.
Dudaklarim yasariyor, sözcükler süzülüyor dislerimden.
Acilarim kaniyor hiçkira hiçkira duvar diplerinde.
Hayatin törpü tasinda rendelenecek tek düs kalmadi.
Kalbimin fermuarı sıkıştı.
Feri kaçtı uyanıklığımın.
Şah dedi hayat, mat oldu damarlarım.