Kaç ay, kaç gün oldu ayrılalı, hiç saymadım.
Çoğu gün adını anmadım, yüzün neye benziyordu hatırlamadım.
Düze çıkmak üzereydim tam;
kokundan kaçabildiğim sürece sorun olmuyordun.
Hatta utanmasam geleceğe dönüktü yüzüm diyeceğim.
Kendime yeni bir dünya kurmuştum, yavaş yavaş alışıyordum.
Şarkıda dediği gibi hani;
“kusura bakma ama başarıyordum.”
İlk kez sabitti ruh halim, dalgalanmıyordum öyle sık.
Sadece sızlıyordu arada bir ne olduğunu bilmediğim bir yanım.
Ama dedim ya nerdeyse başarıyordum.
Bir telefona bağlıymış tüm düzenim;
bilmiyordum.
Uyumak üzereydim
telefonumun ekranında bilmediğim bir numara belirdiğinde.
Sesini duyduğum ilk an rüya mı gerçek mi anlayamadım.
Sonrası boşluk...
Sonrası hezeyan...
Sonrası omuzlarıma çöken binlerce ton gerçeklik...
Zamanın sadece kötü anıları sildiğinin kanıtı...
Sonrası mevcudiyetimin acziyeti...
Sonrası kalbimin ayaklanması...
Sonrası travma sonrası hissizlik...
Sonrası kendimden tiksinmelerim...
Sonrası sessizlik...
Ve sonrası ...
Sonrası bir şarkı nakaratı;
Söndürdüm ben yangınları
Külleri savrulup gitti
Hayır artık oynamıyorum
Oyun bitti .............
