Küçüktüm, ellerin büyüttü beni.
Sevmeyi bilirdim, sevdiğim için vermeyi de. Bu sanırdım sevda denen şeyi, sevdikçe büyütülen bir çığ. Oysa çıkıp geldin bir gün ansızın. Kocaman bir çift güzel gözün büyüsüyle, dokunduğu her yarayı tedavi eden İsa ellerinle çıkageldin. Güzel dokunan eller görmüştüm daha önce ama elleriyle konuşan birini ilk kez gördüm. “Aşk böyle bir şey değil!” dedi ellerin, “ sana aşkı öğreteceğim”.
Sevmeyi bilirdim, sevdiğim için vermeyi de hiç koşulsuz, karşılıksız. Sen ortaya çıkıp, sevilmeyi öğrettin bana; hiç koşulsuz, karşılıksız. Çok gülüşlü dudaklarımın üzerinde kırmızı bir hüznü taşıyan tavşan gözlerime öğrettin sevilmeyi. Kokusuz tenime aşkın nergis kokusunu öğrettin. Yürekle dokunmanın şehvetini de senden öğrendim ben.
“Gitmem gerek” dediğinde “gideceğini” sandım (her aşk biter nasılsa bir gün, gidilir!). Oysa sen bana sevilmeyi öğretirken, sevmeyi de bilmediğimi söylememiştin; gitmedin. Kolayı ve eğlenceli olanı seçmek dururken deli işi bir aşk için savaşmayı yeğledin. Sevmeyi öğrettin!
Gri bir yaşamdır şu sıra sürdüğümüz. En zoru ve en bilinmezi. Elimizde olan en değerli şeyi gagalamayı seçiyoruz; aşkımızı. “Herkes öldürür sevdiği şeyi” demiş ya Wilde, biz Wilde’ı seviyoruz. Önce onu öldürmekle başlamalıyız ki aşkımıza kıymayalım. Hayat bizi gagaladıkça aşkımızı gagalamaktan vazgeçelim deli düşüm. Bir kurşun da sen sık Wilde’ın kafasına, benimle birlikte.
Bugün böyle umarsız, böyle çok bulutlu olsak da bu hep sürecek demek değildir. Yarını planlanmayan bir aşktı başladığımız, planladık. Düş balonları elimizde lunaparklarda gezdik soluksuz, umutsuzluğun bize komşu olması ne saçma. Başka mahalleye taşınma zamanı gün yüzlüm!
Yarın başka ve daha ışıklı bir gün olacaktır. Tüm yarınlar karanlık geçemez ya! Biliyorum, yalnızlığın kocaman çığlık atmakta: “gün yaydım yollarına, gel artık”. Ben gelemesem de sonu olmasın lütfen, gitme yar!
Ellerinden öpüyorum.
Sevmeyi bilirdim, sevdiğim için vermeyi de. Bu sanırdım sevda denen şeyi, sevdikçe büyütülen bir çığ. Oysa çıkıp geldin bir gün ansızın. Kocaman bir çift güzel gözün büyüsüyle, dokunduğu her yarayı tedavi eden İsa ellerinle çıkageldin. Güzel dokunan eller görmüştüm daha önce ama elleriyle konuşan birini ilk kez gördüm. “Aşk böyle bir şey değil!” dedi ellerin, “ sana aşkı öğreteceğim”.
Sevmeyi bilirdim, sevdiğim için vermeyi de hiç koşulsuz, karşılıksız. Sen ortaya çıkıp, sevilmeyi öğrettin bana; hiç koşulsuz, karşılıksız. Çok gülüşlü dudaklarımın üzerinde kırmızı bir hüznü taşıyan tavşan gözlerime öğrettin sevilmeyi. Kokusuz tenime aşkın nergis kokusunu öğrettin. Yürekle dokunmanın şehvetini de senden öğrendim ben.
“Gitmem gerek” dediğinde “gideceğini” sandım (her aşk biter nasılsa bir gün, gidilir!). Oysa sen bana sevilmeyi öğretirken, sevmeyi de bilmediğimi söylememiştin; gitmedin. Kolayı ve eğlenceli olanı seçmek dururken deli işi bir aşk için savaşmayı yeğledin. Sevmeyi öğrettin!
Gri bir yaşamdır şu sıra sürdüğümüz. En zoru ve en bilinmezi. Elimizde olan en değerli şeyi gagalamayı seçiyoruz; aşkımızı. “Herkes öldürür sevdiği şeyi” demiş ya Wilde, biz Wilde’ı seviyoruz. Önce onu öldürmekle başlamalıyız ki aşkımıza kıymayalım. Hayat bizi gagaladıkça aşkımızı gagalamaktan vazgeçelim deli düşüm. Bir kurşun da sen sık Wilde’ın kafasına, benimle birlikte.
Bugün böyle umarsız, böyle çok bulutlu olsak da bu hep sürecek demek değildir. Yarını planlanmayan bir aşktı başladığımız, planladık. Düş balonları elimizde lunaparklarda gezdik soluksuz, umutsuzluğun bize komşu olması ne saçma. Başka mahalleye taşınma zamanı gün yüzlüm!
Yarın başka ve daha ışıklı bir gün olacaktır. Tüm yarınlar karanlık geçemez ya! Biliyorum, yalnızlığın kocaman çığlık atmakta: “gün yaydım yollarına, gel artık”. Ben gelemesem de sonu olmasın lütfen, gitme yar!
Ellerinden öpüyorum.